happy continuation. van
Hartelijke groet, alieke hartog
Als de dood niet meer ligt aan de grens van het bestaan, is het bestaan geheel wat je bent. Er is geen belofte of dreiging meer van buitenaf: geen toekomst die iets kan brengen dat er niet is, geen ander die iets goed of kwaad kan maken. De tijd is eeuwigheid geworden. Het bestaan is eeuwig leven. Rust.
Niets houdt stand tegenover deze rust. Alle ervaring is golfbeweging – oprijzend uit, manifestatie, terugkerend tot. Niets blijft overeind in de tijd. Vreugde kun je niet vasthouden. Lijden kun je niet wegdringen. Vreugde wordt lijden, lijden wordt vreugde – manifestatievormen van het leven, zoals de golven van de zee manifestatievormen van het water zijn.
Al de vele mogelijkheden van dit ene leven monden uit in één punt: dit punt waar ik nu ben die ik ben. Niets is onmogelijk, want niets wenst buiten mij. In eb en vloed vertolkt de tijd wie ik ben.
Niets staat meer terzijde. Ik ben de tijd. Zo ben ik in eeuwigheid.
Geen toeschouwer meer maar waarnemer, is mijn waarneming mijn schepping. Geen slachtoffer meer maar schepper, is mijn schepping mijn liefdesdaad. Geen bezetene meer maar minnaar, is mijn liefdesdaad voortdurende herkenning.
Oud en vermoeid ben ik, de jaren zat. Jong ben ik, een en al verwondering. Het begin ben ik, en het einde, en alles daartussen. De hand die mij in liefde omvat, ben ik in dankbaarheid. Ik ben.
Uit: Nog vele jaren, de symboliek van elk levensjaar, Hans Korteweg
