Het levenswerk

Auteur•Hans Korteweg

Wat aan de orde is. 

Ik houd tamelijk veel lezingen in een jaar. Een half jaar van tevoren moet ik een stukje schrijven over wat ik ga vertellen. En als de lezingen dichter bij komen, blijkt elke keer weer dat die stukjes wel iets weergeven van waar ik op dat moment mee bezig ben, maar tegelijkertijd ontstaat er ook een soort vreemdheid. Op het moment dat ik een lezing geef, is er een nòg vitaler punt waar ik eigenlijk het liefst over zou willen spreken. Wat ik dan meestal doe, is dat ik het thema naar mijn meest vitale punt toe brei en de sprong maak, zodat ik dan toch kan praten over hetgeen waar ik het over wil hebben. Maar er zit ook iets onwaarachtigs in. En daarom heb ik besloten om lezingen te geven over wat echt aan de orde is voor mij op dat moment.

Bovendien is er ook nog iets anders, iets raars bij, vind ik. Een centraal deel van mijn boodschap is, dat ik feitelijk voortdurend weer zeg, dat in dìt moment de mogelijkheid gegeven is tot heelwording, tot volledig aanwezig zijn. Dat genade ìs en tegelijkertijd een opgave is die er in dit moment is. Het is dan heel wonderlijk om dan met een ander deel van je persoonlijkheid daar niet op te vertrouwen, als het ware om van tevoren een thema uit te stippelen om je aan vast te houden. Voor mij, bij mijn taakstelling, bij de mens zoals ik ben, is dat een wonderlijk iets. Vandaar dat ik spreek vanuit waar het om gaat.

Waar wil ik het nu op dit moment het liefste over hebben?

Het liefste wil ik het hebben over wat ik ‘het levenswerk’ noem.

Het levenswerk is het werk waar wij – ik, jullie – volgens mij in ons leven mee bezig zijn.

Ik ga ervan uit, dat u hier gekomen bent omdat er een bepaalde vraag is, dat er een bepaald iets is wat onvoltooid is en wat tegelijkertijd verlangt naar vervulling. Dat er een bepaalde spanning is in het bestaan. Die spanning in het bestaan – die mogelijk voor u een buitengewoon lastige spanning, een grote frustratie, pijn of lijden is -, die spanning is volgens mij, in mijn ervaring, naar mijn weten, tegelijkertijd de drijfveer die leidt tot heelwording. Dus datgene wat het meest ongewenst is, leidt tegelijkertijd tot datgene wat we het meest wensen, als we proberen om wat het meest ongewenst is niet te onderdrukken. Als we het dus wagen om het meest ongewenste, datgene wat voor onze persoonlijkheid, ons ‘ik’, het meest ongewenst is, als we het wagen om dat meest ongewenste er te laten zijn en er met ons bewustzijn bij te blijven, dan zul je merken, dat dàt het medicijn is wat helpt om datgene wat je tegelijkertijd het meest wenst te realiseren. Ik denk, dat ik hier nog wel het een en ander over te zeggen heb, want het klinkt nog tamelijk cryptisch.