Aansluiten op de onmetelijke bron van liefde en energie

Het thema van deze lezing is: je kunt aansluiten op de Onmete­lijke Bron van Liefde en Energie en je kunt ook zelfvoldaan en voortdurend ontevreden blijven.

Het is duidelijk waar we voor kiezen: aansluiten op de Onmete­lijke Bron van Liefde en Energie. Maar wat is dat?

Het thema zoals ik dat geformuleerd heb, kwam grif uit me voort, maar ik moet zeggen dat ik er even later ook weer even grif om moest grinniken, omdat het toch op de een of andere manier weer van die half zachte taal is. En toch meen ik het evenzeer.

Het is mijn levenswerk om mensen te helpen aan te sluiten op de Onmetelijke Bron van Liefde en Energie. Hoe je die ook benoemt: “Leven”, of “God”, of “Bewustzijn”. Dat zijn namen van buiten voor dat interne dat ik noem: de Onmetelijke Bron van Liefde en Energie.

En daarmee zit ik dan meteen in het hart van het werk dat ik verricht. Het werk dat wij doen met het ITIP is werk waarbij wij mensen trachten te helpen om zo concreet mogelijk hun diepste bezieling uit te drukken in de dagelijkse praktijk van hun bestaan. Wij helpen mensen om:

– in contact te komen met hun diepste bezieling

– om open te staan voor het Centrale Beginsel en

– om dat Centrale Beginsel op een eigen unieke manier uit te drukken in hun dagelijkse

 situatie.

We doen dat via procesgroepen en via de opleiding.

Mensen komen naar mij toe omdat ze ervaren, dat er een groot teveel in hen is, dat niet op dat moment kan worden uitge­drukt in hun dagelijkse werkelijkheid. Ze willen geholpen worden om dat teveel vrij te maken, en om de beletselen die dat verhin­deren, op te ruimen of doorzichtig te maken.

Om dat werk te doen moet je dat natuurlijk zelf ook doen. Je kunt niet een ander helpen als je niet bereid bent zelf gehol­pen te worden door de Eenheid, door God. Het is onmogelijk om iets te geven als je zelf niet wenst te ontvangen.

Basispunt voor ons in het werk is, dat we voortdurend bereid zijn om het onverwachte te ondergaan. Dat we bereid zijn ons bestaan niet vast te zetten, vol te plannen, maar dat we bereid zijn om in het moment zelf het onverwachte en ook het ongewenste te ervaren, te ondergaan, en daar een antwoord op te geven. Dat wil zeggen, dat het gaat om riskant leven.

Tegelijkertijd, en dat is het wonderlijke, gaat het om zeer geordend en zeer gediscipli­neerd leven. Aan de ene kant gaat het om volledig het risico aangaan, te staan in het leven, en   niet trachten om de Onbenoembare, de Grote Overweldigende, te hanteren. En tegelijkertijd is het zaak om steeds weer ritme, discipline en regelmaat aan te brengen in het bestaan. En het is op het kruisvlak van die twee dat het werk ontstaat. En ook dat vervulling ontstaat.

Nu gaat mijn aandacht even weg naar iets anders, wat ik toch wil vertellen, omdat het me hoog zit. Maar het is ook funda­menteel voor wat ik vanavond ga vertellen. Gisteravond zat ik televisie te kijken en ik zag een “blokje sterreclame”. Daarin zag ik gekleurde balletjes die rondbewogen, en er was een hamer die steeds weer een beweging maakte naar de bal­letjes. En gaandeweg wordt duidelijk, dat het om een verzeke­rings­maat­schappij gaat en dat de balletjes een familie vormen. De hamer stelt de dreiging van de dood voor. Opeens maakt de hamer een beweging naar een balletje en slaat dat hele­maal plat. De andere balletjes gaan tegen elkaar aan staan en trekken zich angstig terug. En dan zegt een stem – en ik kon mijn oren niet geloven -: “Aegonomie, omdat een balletje raar kan rol­len.”

Ik wist werkelijk niet wat ik zag, de platvloersheid, de grofheid! Ik heb als gevolg daarvan vandaag een brief geschre­ven naar Aegon dat ik gaarne zo spoedig mogelijk de verze­keringen die ik daar had lopen wenste te beëindigen, omdat ik op geen enkele manier te doen wil hebben met een maatschappij die zo tegen leed en tegen het ongewens­te aan­kijkt.

Ik raad iedereen aan dat ook te doen. Want het is alleen door dit soort acties dat je je verontwaardiging of een besef van “zo-wil-ik-leven” gestalte aan kunt laten nemen. Anders erger je je, maar blijf je wel in het systeem. En het is werkelijk zaak om je van dat soort dingen los te maken.

Waarom ergert me dat nu zo? Het ergert me, omdat ik het plat vind. Het ergert me, omdat het intens lijden is als er in een gezin iemand overlijdt. Intens lijden waarvan je op geen enkele manier een karikatuur mag maken, zodat ze bij jou iets gaan kopen.

Maar het gaat nog verder. Er zit een illusie in: dat het lijden kan worden afgekocht. Dat het lijden kan worden inge­wisseld tegen geld. En dat is puur modern materialisme. Dat soort verschijnselen komen geleidelijk ons bestaan binnen en gaan vanzelfsprekend lijken. Zodat ik ook nog even dacht: “Ben ik nu geen heel ouderwetse moralist?” Ja, dat ben ik waar­schijn­lijk toch wel, maar ik vind ook dat ik gelijk heb.

Nou, wat mij betreft komen we nu bij de essentie.