De vrees voor de eeuwige

Auteur•Hans Korteweg

Wat aan de orde is

Ik was op een cruciaal punt aangekomen en op dat punt zei ik, ja. Kenmerkend voor mijn boodschap en voor datgene waar ik mensen mee wil helpen, is dat ik steeds weer zeg ‘probeer je “ik” van vroeger niet mee te nemen naar nu en tracht je “ik” van nu niet te projecteren in de toekomst. Wanneer je dat doet, sluit je het wonder uit, dan sluit je het leven uit.’

Door de manier waarop ik met lezingen en met andere aspecten van mijn werk bezig was, werd ik me ervan bewust dat ik op een heel subtiele manier toch weer bezig was om mijn ik van nu te projecteren in de toekomst, waardoor dat “ik van nu in de toekomst” toch weer een gevangenis voor me werd, zoals bij zoveel mensen het geval is. En daarom zei ik ‘ik wil me van te voren niet meer vastleggen op een thema.’ Meestal breide ik zo’n thema dan wel naar het nu toe, maar dat kostte me toch tamelijk veel moeite. En daarom wou ik in elk geval een aantal lezingen doen vanuit: wat er nu is.

Dat was de afgelopen dagen, merkte ik, ook spannend. Vanmiddag had ik toch wel de neiging om te gaan zitten en om in ieder geval – niet iets op papier te schrijven, want dan zouden jullie het zien – maar dan toch dat voor mezelf te doen, zodat ik in ieder geval een outline wist en ook een leuke afsluiting, dat is ook altijd goed wanneer je die hebt. Dat heb ik niet gedaan, daar heb ik me van weerhouden. Ik heb m’n gedachten stopgezet op het moment dat ze zich wilden gaan vastleggen op vanavond. Bovendien merkte ik dat ik letterlijk hoofdpijn kreeg als ik dat deed, letterlijk.

Ik ben een aantal malen hier in Maastricht geweest en verschillende mensen, als ik zo rondkijk, ken ik ook van gezicht. Driemaal ben ik hier geweest, en de laatste maal was voor mijn retraiteperiode van zeven maanden, die voor mij een grote ommekeer heeft betekend omdat ik me vrij maakte uit de continuïteit, uit het doorgaande gebeuren, en daardoor weer opnieuw in contact kon komen met wat mij bezielde, met het nieuwe dat ik werkelijk wenste. En in die retraiteperiode ben ik me op een nieuwe manier gaan verhouden tot de “Grote Boeken”. De Grote Boeken, de grote geschriften uit de wereldliteratuur hebben altijd mijn hart gehad. Maar in die tijd ben ik er veel lerender, veel studerender ingegaan. Veel minder gevoelsmatig, veel meer met een toewijding van mijn verstand.