De directe weg, deel 2

Auteur•Hans Korteweg

Lezingen in Lazuli te Utrecht
Hans Korteweg, 30 maart & 20 april 2016

Weergave van een tweeluik over de directe weg, die Hans Korteweg ook wel
de methodeloze methode noemt.

Inleiding
Twee presentaties over de directe weg.

Ik bied twee presentaties aan over de directe weg, die ik ook wel de methodeloze methode noem.
Tijdens de eerste lezing wil ik vertellen over de fasen op de weg (de inwijdingsfasen, de treden op de ladder, hoe je ze ook wilt noemen) en de methodes die aansluiten bij de verschillende fasen. Het lijkt mij prettig een en ander ook in persoonlijke zin te verduidelijken en toe te spitsen op de aanwezigen. Ongetwijfeld zullen hierbij thema’s aan de orde komen als: verzoening met het verleden en toevertrouwen aan het komende, en zullen we het hebben over de functie van studie, discipline en meditatie.

De tweede lezing staat in het teken staat van het zijn op de weg. Hierbij gaat het niet om bereiken of verwerven, maar om aanwezig zijn, om liefdevol deelgenoot te zijn, spontaan en creatief, zonder doel en zonder reflectie.
Je kunt zeggen dat ik in de eerste presentatie vooral een beroep doe op het oerverlangen om in eenheid te leven en in de tweede vooral op de directe beleving.

De directe weg berust niet op een bepaalde psychologie of op een bepaalde training of techniek. Hij is ook niet boeddhistisch, christelijk of joods te noemen; ontspannen aanwezig zijn is immers niet het eigendom van een bepaalde school of religie.
Iets dergelijks kun je ook zeggen over het werk van grote kunstenaars. Je ervaart niet in de eerste plaats een afstand scheppende bewondering voor de intelligentie en technische bedrevenheid van de kunstenaar, maar vooral een grote intimiteit en nabijheid. Het werk betreft jou en het lijkt alsof jij dat ook zo had kunnen maken. Je ervaart niet ingewikkeldheid, maar eenvoud – fonkelende eenvoud die vanzelfsprekend zo vorm wordt. En dan, even daarna, zie je hoe knap dit in elkaar zit, hoe subtiel het is opgebouwd, en hoe groot dus de technische beheersing van de kunstenaar moet zijn. Er is geen pronken met de vorm, de vorm is geheel expressie. Maar juist dat vraagt een zeer grote vormbeheersing. Het kan niet anders of er is veel oefening aan vooraf gegaan.
Is het niet net zo gesteld met de levenskunst die ik de directe weg noem? Moet je niet een bepaalde ontwikkeling hebben doorgemaakt, een bepaalde scholing, voordat je de kortste weg kunt gaan? En nog sterker: is zo’n ontwikkeling niet juist een noodzakelijk onderdeel van de kortste weg? Of…?