Nog vele jaren

Auteur•Hans Korteweg

Ik ben wel 25 jaar in m’n hoofd aan het schrijven geweest. Gedurende die tijd heeft mijn binnen-weten steeds meer door lief en door leed gestalte aangenomen, is steeds reëler geworden, zodat ik steeds meer kon gaan schrijven over de weg van de mens van nul tot vierentachtig.

Op mijn vierentwintigste maakte ik een hele belangrijke kentering door in mijn leven. Het was voor het eerst dat ik mij ervan bewust werd dat ik dood kon gaan. Dat had ik wel eerder geweten, maar op mijn vierentwintigste besefte ik ten volle voor het eerst dat de dood bestond en dat ik kon sterven, en dat ik geen tijd had om uit te stellen wat ik vandaag te doen had. Op mijn vieren-twintigste werd dat bewustzijn zo scherp in mij, dat ik ook besefte dat ik me ten aanzien van mezelf niets meer kon permitteren. Dat ik nu niet meer de dingen kon uitstellen, maar dat ik me ook bepaalde fratsen, die ik tot op dat moment van mezelf had geaccepteerd, niet meer kon toestaan en dat ik die eigenlijk ook van andere mensen niet meer kon toestaan. Daarin werd mijn leven tamelijk plotseling, laten we zeggen in de periode van een jaar, heel erg geconcentreerd, heel intensief en begon er ontzettend veel te barsten, wat daarvoor nog leek te kunnen buigen. Daarin, juist in dat besef dat de dood zo dichtbij is, dat de dood niet iets is dat aan het eind van het leven komt, als je 79 bent (gemiddeld), of 100 als je het een hele tijd houdt. Maar dat je beseft dat de dood werkelijk in het leven is en dat het elk moment kan komen. In dat besef begon ik tegelijkertijd, en dat is mis-schien erg wonderlijk, een grotere liefde te krijgen voor het tijdelijke bestaan, voor het leven in de tijd. Enerzijds nam het besef toe, dat het leven niet eeuwig is, anderzijds werd het besef heel sterk dat alle leven eeuwig leven is, die twee kwamen bij elkaar. Ik zie die periode in mijn leven nu als ik terugkijk, 25 jaar later, als een periode van ingeleid worden in een nieuwe vorm van bestaan. Ik zie mezelf ook vóór die periode als een ander, ook al ben ik het zelf, Hans Korteweg, dan die ik daarna ben geworden. Dat heb ik voor een belangrijk deel te danken aan mijn leermeester, die ik in die tijd ontmoette en die ik aan het begin van dit boek, dat ik als een levensboekje zie, bedank omdat hij werkelijk voor mij ook de sleutelfiguur is geweest bij die ommekeer. Ik ga even mijn leven in, omdat dan ook duidelijk wordt van waaruit ik dit boek heb geschreven.