Mijn ontslavingsverhaal

Opgegroeid in een streng katholiek gezin, behandeld als een pop, getrouwd  met een narcistische psychopaat, druk gezin, dag en nacht werkend in onze eigen zaak. Ik had heel veel redenen om af en toe een goed glas wijn te nemen om even te ontspannen. Althans een goed glas wijn was het in het begin, na een paar jaar was het een dagelijkse fles goede slobberwijn van €2,-

En opeens was ik 51 jaar oud, net gescheiden, gezin kwijt, toekomst kwijt, eigen zaak kwijt, een zoon die me niet meer wilde zien, maar wel een heerlijk glas wijn in mijn hand, en de fles in mijn nabijheid. Waar was het misgegaan? Ik realiseerde me dat ik naast dat heerlijke glas wijn, niets meer had. Ook geen eigen waarde. Ik wilde de draad van mijn leven weer gaan oppakken, en dat zou alleen kunnen door minder te drinken, dat realiseerde ik me wel. Een online internetbehandeling leek me wel wat, want zo verslaafd was ik nu ook weer niet. Ik wilde me sowieso niet laten opnemen, daar ik dan de kans zou hebben mijn nieuwe baan te verliezen. Daarnaast zou ik dan open spel moeten spelen naar familie en vrienden, daar ik een stiekeme drinker was. Geen mens heeft me ooit aangeschoten of dronken gezien, de dop ging van de fles als ik alleen thuis was.

Alleen vond men bij de online internetbehandeling dat ik een zwaar verslaafde alcoholiste was en dat online behandeling geen optie was, wel opname. Dat was dus het enige wat ik echt niet wilde. Via, via kwam ik op de website van Ontslaving terecht.  Ik las de ervaringen van anderen en had het gevoel dat mijn verhaal verteld werd. Na een serieuze intake, had ik direct het gevoel op mijn plek te komen. Ik werd hier niet als verslaafde alcoholiste behandeld maar als mens met respect en liefde. Ik kreeg hier te horen, dat ik geholpen en begeleid kon worden in mijn ontslavingsproces, en dat er geen opname nodig zou zijn. Het enige wat ik hoefde te doen, was erkennen dat ik verslaafd was, stoppen met drinken, en een wilsbesluit te formuleren om te stoppen uit liefde voor mezelf, iets of iemand.

Ik besloot gelijk te stoppen met drinken uit liefde voor mijn zoon, die ik op dat moment al een paar jaar niet gezien had. Ik stopte in de hoop, dat mijn zoon mij weer in zijn nabijheid zou willen toelaten als ik gestopt zou zijn. Ik kreeg een persoonlijk begeleider toegewezen voor de maandelijkse gesprekken, daarnaast kwam ik met twee begeleiders in een maandelijks groepje met drank, seks en drugverslaafden, en kreeg ik toegang tot het forum waar je naar behoefte je verhaal kwijt kon en je feedback kreeg.

Eigenlijk was het stoppen met drinken makkelijk op het moment dat ik het besloten had. Alleen op het moment dat de verdoving was uitgewerkt, en ik na ongeveer een maand helemaal helder was  besefte ik, wat een puinhoop ik er van had gemaakt. En waar begin je met opruimen…  Ik was totaal de weg kwijt. Mijn persoonlijk begeleider vertelde mij dat ik me kon voorstellen dat ik in een woestijn stond. Achter me was het pad dat ik tot nu toe gelopen had, daar wilde ik niet naar terug, voor me lag een grote uitzichtloze vlakte waar ik zelf mijn pad mocht kiezen. Ik voelde me tijdens mijn ontslavingsperiode  vaak dolende in deze woestijn.

Wat er aan het einde van het pad ligt weet niemand, maar als je in de woestijn bent, kan je maar een ding doen en dat is lopen, stap voor stap. Soms even stil staan bij een oase, een persoonlijke overwinning, en dan weer verder stap voor stap. En mijn begeleider bleef 9 maanden aan mijn zijde, bleef me aanmoedigen om door te lopen.  Tijdens een van de laatste maanden bij Ontslaving had ik een droom, ik liep op een woestijnpad, de zon scheen en iemand stond aan het einde van het pad in een groot licht met open armen op me te wachten. Ik bleek het zelf te zijn, die mezelf stond op te wachten….ik had mijn weg gevonden.

Tijdens de maandelijkse ontmoetingen met de groep, hielden we elkaar vooral een spiegel voor, we werden door onze begeleiders liefdevol gepusht om over onszelf na te denken, te reflecteren, en te beseffen dat we ons leven in eigen hand hebben. Dat is wat met het meest geraakt heeft bij Ontslaving, naast het respect en  het enthousiasme, vooral de liefde waarmee we begeleid werden. Hierdoor kregen we de kans om te helen en om in onze kracht te komen.

Het enige punt van aandacht dat ik zou kunnen bedenken bij Ontslaving is de nazorg. Op een gegeven moment word je losgelaten en mag/kan je de wijde wereld weer in, maar je hebt net leren lopen. Het is essentieel een vangnet te hebben na Ontslaving.

Mijn wilsbesluit om te stoppen voor mijn zoon is ondertussen gewijzigd in stoppen uit liefde voor mezelf. Ik ben twee jaar geleden gestopt met drinken, heb er ook geen behoefte meer aan, en heb er zoveel voor terug gekregen. Ik heb weer contact met mijn zoon, ik heb fijne mensen om me heen, sta positief in het leven, ik heb sinds twee maanden een leidinggevende functie gekregen en volg  een opleiding coaching en counseling.

Maar het aller, allerbelangrijkste is, dat ik gelukkig ben, gelukkig dat ik leef, dat ik in mijn kracht sta en trots ben op mezelf, op wie ik ben en wat ik doe. En daar ben ik Ontslaving erg dankbaar voor!

Augustina van Oos

Zie voor meer bijdragen over verslaving en ontslaving Jouw verhaal

Wat er aan het einde van het pad ligt weet niemand, maar als je in de woestijn bent, kan je maar een ding doen en dat is lopen, stap voor stap.