Liefdes taal: Het inter-spirituele hart van mystici

Mira heeft zich aangeboden aan haar Heer.
Die lotus zal jou helemaal verzwelgen.
– uit “Mira de Bij”

Decennialang was ik geconditioneerd om te geloven dat ik om een ​​volwassen geestelijk leven te kunnen leiden ‘ik één traditie moest uitkiezen en daarmee de diepte in moest gaan’. Dit impliceerde dat mijn aantrekkingskracht voor de zienswijzen en gebruiken die de kern vormden van alle religies nogal oppervlakkig was. Ook het pad van non-dualisme – met het benadrukken van ongedifferentieerd bewustzijn –  ging mijn devotionele instelling te boven. Ik zag ook in dat mijn verlangen naar God een illusie was – een soort onbewuste mix van onopgeloste kinderverlating en magisch denken. Met andere woorden, de energie die mijn reis voedde was gebaseerd op een perfecte wervelwind van waanvoorstellingen.45

Het was pas toen het vuur van verlies mijn leven binnenkwam, en mijn bouwwerken tot aan de grond toe afbrandden, dat alle conceptuele constructies mee naar beneden tuimelden, en dat deze verraderlijke boodschappen zich presenteerden als ten eerste als onvriendelijk, en ten tweede als onwaar. Uit de as van verdriet verscheen een getransformeerd, meer authentiek zelf, en er was geen verplichting meer om de ene of de andere kant te kiezen. Ze was een Jood èn een Soefi. Een gelovige, èn een agnost. Ze beoefende Vipassana en Centering Prayer, (vertaler: uitleg). Observeerde de Sjabbat èn ging ter communie. Ze rustte uit op gezegende momenten van verenigend bewustzijn en zong de lofprijzingen van Heer Krishna.

Ik ben de enige niet. Hele volksstammen komen over de hele wereld bijeen om een ​​heroriëntatie te vieren die afstand neemt van religieuze afgescheidenheid en zich is gaan richten op interspiritueel contact. Het is zeker zo dat velen van ons al decennia lang pelgrims zijn op dit pad, waarop we ons soms eenzaam hebben gevoeld en soms samenkwamen met andere zoekers die op dezelfde manier het heilige op elke spirituele plek konden vereren. Nu lijkt het of grote aantallen mensen een kantelmoment hebben bereikt. Wat een randverschijnsel was, is een mondiale beweging geworden..

Het interspirituele pad wordt eerder gekenmerkt door wat het niet is dan wat het wel is. Het is geen nieuwe religie. In feite beschouwen veel van de meest enthousiaste aanhangers zich als ‘spiritueel maar niet religieus’. Er is daar geen geloofsovertuiging of dogma. Er zijn geen leerstellingen of verboden. Er wordt geen speciale kleding gedragen, en geen enkel symbool drukt de kernfilosofie uit. Het lidmaatschap is net zo divers als het volledige spectrum van de mensheid. Het gaat niet om geloof, maar om actie. En de enig vereiste actie is Liefde.

De mystici van elke traditie – en van diegenen wier harten hunkeren naar God, maar die geen enkele religieuze overtuiging hebben- belichamen deze Weg van Liefde. De taal die mystici spreken is de taal van de Liefde. Gedrenkt in liefdesverlangen, lost de mysticus op in de oceaan van de Ene. Mystieke poëzie overstijgt theologische verschillen en neutraliseert ideologische bepaling. Deze liefdesgedichten tot God beschrijven de Opperste Werkelijkheid niet: ze roepen er toe op. De gedichten van mystici glippen langs de ‘gedachten-wachtposten’ heen, en slaan zich een weg, dwars door de poorten van het hart. Door de Heilige aan te roepen bieden extatische dichters ons een directe verbinding met het diepste verlangen van hun ziel en de onze. Mystieke poëzie genereert een heilig veld en nodigt ons uit om er in te stappen.

Kijk maar eens of deze fragmenten op de deur van jouw hart kloppen:

Dit verlangen is mij dierbaar.

Dit verlangen maakt elke plaats heilig.

Dit verlangen,

Te groot voor Hemel en Aarde,

Past in mijn hart,

Kleiner dan het oog van een naald.

(Rumi) [i]

Toen Hij sprak verdween mijn ziel.

Ik zoek Hem en kan Hem niet vinden.

Ik roep Hem, Hij antwoordt niet …

Ik smeek u, dochters van Jeruzalem,

Als u mijn Geliefde vindt

Zeg dan dat ik ziek van de liefde ben.

(Song of Songs) [ii]

Ik kon de hele nacht niet slapen

Omdat het maanlicht op mijn bed scheen.

Ik bleef een stem horen die riep:

Uit het Niets, Niets antwoordde “ja”.

(Zi Ye) [iii]

Oh, levende vlam van liefde,

hoe zacht doordring  je

de diepste kern van mijn wezen!

Votooi wat je bent begonnen.

Scheur de sluier van deze zoete ontmoeting.

(Johannes van het Kruis) [iv]

Luister, mijn vriend,

Deze weg leidt naar de opening van het hart,

Kus zijn voeten,

Weerstand gebroken, de hele nacht tranen.

(Mirabai) [v]

… en tenslotte, krankzinnig door het licht,

jij bent de vlinder en je bent weg.

En zolang je dit nog niet hebt meegemaakt:

Om te sterven en daardoor te groeien,

ben je slechts een verwarde gast op de donkere aarde.

(Goethe) [vi]

De hoogste roeping van de mysticus is niet om Verlicht te worden, maar juist om Niets te worden, om volkomen in de Ene te verdwijnen. Wat een waanzin! En toch heeft het mystieke pad alles te maken met paradoxen. Als de minnaar opgaat in de Geliefde smelt alle scheiding en blijft alleen liefde over. Er is niemand meer om naar te verlangen, of een voorwerp om naar te verlangen. En dit is goed nieuws voor de mysticus. Mystici vertellen dat hun ervaring van eenheid onuitsprekelijk is, en toch kunnen ze het niet laten om hun ontmoeting in weelderige poëtische taal uit te drukken. Mystiek wordt gekenmerkt door vernietiging: de ziel is de mot die onverbiddelijk naar de vlam wordt getrokken. Bij het verbranden tot de dood er op volgt wordt de minnaar getransformeerd in de Geliefde, het individuele zelf verdwijnt in de eenheid met het Goddelijke. De droom van ballingschap eindigt daar, en de geest komt thuis bij zijn Bron.

Het is hier, in het midden van deze eeuwige paradox, dat duidelijk wordt dat alle spirituele paden voortkomen uit -en terugkeren naar- hetzelfde universele hart. Dit is waar het enige mogelijke antwoord is te vinden op de stille zegening van vereniging met de Ene: de gepassioneerde uitstorting van Liefdes Taal. Hier is verlangen naar God geen kwaal die genezen moet worden, of iets dat gebroken is en dat gerepareerd moet worden. Maar het is een verbrijzeling van de pantsering van het hart, zodat, binnen de uitgestrekte ruimte die zich opent, het Mysterie kan binnenstromen en ons zal optillen in de armen van Liefde zelf.

bron

Mirabai Starr

Vertaling: Hansjelle Dijkstra

[i] Rumi’s Little Book of Life, Trans. Maryam Mafi & Azima Melita Kolin

[ii] Song of Songs, Trans. Ariel Bloch and Chana Bloch

[iii] The Shambhala Anthology of Women’s Spiritual Poetry, Ed. Alaki Barnstone

[iv] “Living Flame of Love,” trans. Mirabai Starr, in Be Love Now, Ram Dass & Rameshwar Das

[v] Mirabai, trans. Robert Bly and Jane Hirshfield

[vi] Johann Wolfgang von Goethe, trans. Robert Bly

Het interspirituele pad wordt eerder gekenmerkt door wat het niet is dan wat het wel is. Het is geen nieuwe religie.