INGE KNOOPE OVER ZICHZELF
Toen ik besloot om beroepsmatig iets te doen met de grote uitdagingen zoals het streven naar een zinvol leven in een vreedzame samenleving, verschenen er regelmatig momenten waarop ik mij vertwijfeld afvroeg hoe dat moest, laat staan dat ik toe kwam aan de vragen over hoe het eigenlijk zat met mijn reikwijdte en effectiviteit. Wat is mijn impact? Heb ik die dan überhaupt?
Ik ben sociaal wetenschapper van huis uit, (Andragoloog – gespecialiseerd in samenlevingsopbouw) maar intellectuele vorming had me geen slagkracht gegeven om enig verschil te maken. Jarenlange opleidingen tot Trainer Emotioneel Lichaamswerk en Auctor (bewustzijnswerker middels lichaamstaal en intonatie) brachten me veel meer bij wijsheid, rust en intelligentie, dan de wetenschappelijke weg. Ik ontdekte dat je werking in de wereld diep van binnen verankerd is en van daaruit een verbonden ontwikkeling mogelijk maakt.
Integratie van hoofd, hart en handen ontstond pas echt toen ik het systemisch werk er bij ging beoefenen. Ik had altijd een sterke drijfveer om persoonlijke ontwikkeling in samenhang te brengen met maatschappelijke ontwikkeling. In het systemisch werk vond ik daartoe een weg: maatschappelijk opstellingenwerk.
In alle eerlijkheid was ik eigenlijk ook gewoon een misfit. Dat te erkennen, luchtte enerzijds op. Ik hoefde van mezelf niet meer mee te doen als ‘homo economicus’ aan een spel dat de wereld steeds verder uit balans brengt. Maar daarmee kwam ik aanvankelijk wel helemaal alleen te staan. Terugvallen op mezelf vond ik hoogst oncomfortabel. Wat heb ik dan te bieden?
Een persoonlijk groeiproces was noodzaak. Dat zinnetje staat hier heel netjes, maar worstelen, knokken en verdwaald zijn horen heel erg bij het beeld dat ik nu bij je wil oproepen.
Ik zag dat dat niet alleen voor mij gold maar dat het transitieproces in de samenleving voor álle betrokkenen pittig is. Je wordt geroepen om werkelijk te gaan stáán en je plek in te nemen. En dat gaat tegen de krachten in, die ons verwarren en klein houden, die ons vasthouden in loyaliteiten, die ons willen doen kiezen voor de veiligheid van een verouderde systeemwereld. Een keuze waarmee je misschien wel onzichtbaar en ineffectief blijft.
Toen ik mij voor de zoveelste keer in een ‘dat heb ik weer’-situatie bevond en mij afvroeg of ik ooit tot succes zou kunnen komen, kwam het inzicht dat ik een verdraaid beeld had van succes. Ik ging zien hoe belangrijk het is dat ik überhaupt in mezelf kan verblijven. In mijn stilte en mijn eigen ‘rechtop’. Omdat het niet zomaar gaat om zakelijk succes maar om het vrijmaken van een essentiële en serieuze kracht. Het gaat om je hart, je waardigheid en waarheid.
Ik zag hoe belangrijk het is dat je je laat voeden, spiegelen en steunen om de liefde te bevrijden waar ze nog gegijzeld is. Je moet zo nu en dan in het donkere durven te kijken. Daar waar je iets verborgen houdt.
Bij mij leidde het proces al met al tot een indringende kwaliteit van waarnemen en tot een groot ontvangend vermogen voor waar mensen mee zitten. Ingebakken talent dat zich opende. Succes werd voor mij: het wezenlijke en het essentiële weten te doen in de begeleiding van mensen die willen samenwerken, om in het leven te kunnen doen wat ze belangrijk vinden. Succes werd: in je positie weerspiegeld zien hoe je met jouw waarheid wordt geaccepteerd door je omgeving.
Bij jou leidt een dergelijk proces misschien tot andere dingen omdat jij andere gaven hebt. Het gevolg is uiteraard dat je gezag van jouw bijdrage aan kracht en scherpte toeneemt. Daarbij gaat het niet om de prestatie maar om dat ándere antwoord. Dat antwoord dat al zo lang in je leeft maar wat je tegelijkertijd zo moeizaam serieus neemt, omdat je het verkleint, vergeet, vermijdt en wegmoffelt, en omdat je het zo moeilijk podium verleent. Weet dat je juist daarmee welkom bent.
Klik hier voor meer info over Inge Knoope