De grote sprong: ‘De waarnemende persoonlijkheid in dienst stellen van het zelf’.

Auteur•Hans Korteweg

Om te beginnen wil ik een heel klein gedichtje van Leopold, wat ik heel treffend en mooi vind voorlezen. Het is een soefie gedicht uit “De Oosters”. Het zou zo’n vers kunnen zijn dat bij de ouders of grootouders boven de trap hangt.

Hoe ook het lot met kwelling U mag slaan,

Weest stil, ge maakt het erger, laat begaan,

Wie duwt de golven van de zee terug,

Het pogen zelf doet weer een golf ontstaan.

Een ander gedicht waar ik erg van houd is van J. A. der Mouw. Het is ongeveer uit dezelfde tijd. Op zichzelf een heel ander gedicht.

Kent iemand dat gevoel? Het is geen verdriet,

Het is geen geluk, geen menging van die beiden.

Het hangt over je, om je, als wolken over heide,

Stil, hoog, licht, ernstig, ze bewegen niet.

Je voelt je kind en oud,

Je denken ziet door alles,

Wat scheen je van God te scheiden,

‘t Is of een punt tot cirkel gaat verwijden,

‘t Is of een cirkel punt wordt, en verschiet.

Je denkt: nooit was het anders,

Door mijn wezen ben ik al zolang van sterfelijkheid genezen.

Je weet, niets kan mij deren, ik ben Hij,

Tot zekerheid je twijfel opgeheven.

Zo hang je als eeuwig boven je eigen leven,

Je bent de wolken en je bent de hei.

Eigenlijk net zo’n gedicht, maar wel heel anders. Ik vond dat het bij het eerste gedicht niet stil genoeg was. Bij het tweede gedicht was het wel stil, dus dan kan je er in die stilte van houden of er niet van houden, maar het is wel in stilte binnengekomen. Het krijgt dan ook een eigen respons. Daarom wil ik het eerste gedicht nog een keer lezen.

Hoe ook het lot met kwelling U mag slaan,

Weest stil, ge maakt het erger, laat begaan,

Wie duwt de golven van de zee terug,

Het pogen zelf doet weer een golf ontstaan.