Herinneringen aan het Nu

Herinneringen geven je een leven om op terug te kijken, een doel om voor te leven, een houvast in de chaos van alledag. Ze maken je langer dan het nu. Ze helpen je overleven in een drukke, ingewikkelde wereld. Maar je kunt ze niet sturen. Ze komen spontaan binnenvallen zonder zich af te vragen of ze eigenlijk wel welkom zijn. En als ze emotioneel geladen zijn, blijven ze ons vaak bestoken en laten we onze gemoedsrust door die herinneringen bepalen. Wat we dan over het hoofd zien, is het simpele feit dat een herinnering niets anders is dan een vorm van Nu. Het verleden bestaat slechts als beeld of gedachte in het Nu. Het is niet meer dan een verhaal binnen het Nu. Er bestaat niets buiten het Nu, ook geen verleden. Je kunt niet uit het Nu. En met dat besef valt je persoonlijke bestaan uit elkaar.

In Herinneringen aan het Nu beschrijft de Han van den Boogaard in elf essays en een gedicht hoe we al vroeg in ons leven gaan vergeten wie we eigenlijk zijn. Ons zicht op ons bestaan als zuiver Bewustzijn zonder vorm en identiteit gaat ongemerkt verloren. We verdwalen in het leven vanaf het moment dat het ‘mijn leven’ wordt. Aan de hand van zijn eigen ervaringen en die van talloze kunstenaars, filosofen en mystici laat hij zien dat desondanks elk moment herinnerd en herkend kan worden wie of wat je ten diepste bent. Want de wereld draagt altijd de mogelijkheid in zich om herkend te worden als jezelf.

‘Ik wist weer hoe ik als kind op een zomeravond door het open raam van mijn slaapkamer naar buiten had liggen kijken. Buiten was het stil. Een warme wind waaide met vlagen naar binnen. Een grote witte volle maan vulde een deel van de vensterruimte, schuin achter een boom die vlakbij het raam stond. Plotseling had ik het gevoel, de zekerheid, dat alles goed was, dat er niets meer toegevoegd kon worden aan dit, en dat dat ook niet hoefde. Ik werd opgeslokt in de helderheid van het maanlicht. Geluk was nog een woord zonder inhoud, maar op dat moment was ik gelukkig zonder einde.’