Innerlijke leiding

Auteur•Hans Korteweg

Hulp is als het ware de lucht waar we in leven. Zoals een vis in het water leeft, zo leven wij in de hulp. En de hulp is voortdurend weer werkzaam om ons, individuen, te helpen, in een richting te stuwen waarin we ontvankelijker worden voor het Mysterie, voor datgene wat niet nader te definiëren is, maar waaraan we ieder op onze eigen manier, in onze eigen kleur, expressie kunnen geven. Hulp is ervaring, is er kennelijk, en daar zal ik veel uitvoeriger op ingaan. Er is kennelijk een spanning tussen hulp en persoonlijkheid, tussen hulp en individu. En in die spanning staat wat ik noem: ‘innerlijke leiding’. Ik zal dat toelichten – voor zover je zoiets kunt toelichten – met een verhaal. Een verhaal dat ik een prachtige mythe vind. Een Indiaas verhaal over de godheid Krishna. De grote godheid die, terwijl hij geïncarneerd was in ruimte en tijd, was aangekomen op onze aarde, toch volkomen vrij bleef, volkomen spelend bleef. Zich op geen enkele manier liet belemmeren, liet beklemmen, liet afleiden. Deze god Krishna werd van de wereld zonder zich op enige manier aan de wereld te verliezen, zonder op enige manier zijn bewustzijn te verliezen.

Er komt iemand binnen; dat geeft een soort pauze. Ja, het is spannend, hoor. Het is ook spannend, omdat ik me voor zo’n lezing als deze heb voorbereid. ‘s Ochtends bijvoorbeeld zit ik in mijn werkkamer voor het raam en schrijf over wat ik van plan ben om die avond te vertellen. Mij afstemmend op. Maar tegelijkertijd weet ik, dat ik datgene wat ik ga vertellen, niet opschrijf. Dus de voorbereiding is nodig. Steeds weer. Maar op het moment zelf kan ik niet (ik tenminste niet) het papier pakken, het voorlezen en uitwerken. Dus de voorbereiding is er. Maar dan gebeurt het op dit moment, dat is nu, – en dat is spannend. Dat is innerlijke leiding. Dus daarom vind ik tegelijkertijd, als er mensen binnenkomen, het belangrijk dat ze erbij zijn – liever erbij dan erbuiten, want dat geeft een gebrokenheid. Maar het betekent ook, dat ik tegelijkertijd iets afbreek dat net in een golfbeweging begint te komen. Waarin ik los begin te komen van het materiaal dat ik verzameld heb en me probeer in te zetten, me probeer over te geven om scheppend te worden. Met andere woorden: om door me heen te laten scheppen. Want daar gaat het over. Daar vertel ik over. Dat is mijn boodschap. En het gebeurt ook met mezelf. Want anders is de boodschap een gespleten boodschap, een preek-boodschap. Het is niet een preek, het is een boodschap waar ik op aan te spreken ben. Dus daarom is het spannend. Terug naar Krishna.