Het leven als leerschool

Auteur•Hans Korteweg

Inleider leest een tekst voor van Rumi

Het is wat het is.

Iemand zei: Dat ben ik vergeten.

De meester zei: Er is een ding op de hele wereld dat u nooit mag vergeten. Wanneer u alles vergeet maar dat ene niet, dan hoeft u zich nergens zorgen over te maken. Maar wanneer u overal aan denkt, alles doet en niets vergeet, maar u vergeet dat ene, dan heeft u eigenlijk niets gedaan.

Het is alsof de koning u het land in heeft gestuurd voor een hele speciale taak. U gaat en voert honderd andere taken uit. Maar als u die ene taak waarvoor u het land in werd gestuurd niet uitvoert, is het alsof u helemaal niets volbracht hebt. De mens is op deze wereld gekomen voor een hele bijzondere taak en dat is zijn werkelijke doel. Als hij die taak niet uitvoert, zal hij niets volbracht hebben.

Hans:

Het is een mooie aanhef, vind ik. Ook over het vergeten. Dat je alles kunt vergeten, alleen dat ene kun je niet vergeten. En dat ene is nou net datgene wat je nooit kunt onthouden, wat je niet kunt vasthouden. Dat is zo merkwaardig, vind ik, dat je datgene wat je ten diepste lief hebt, wat je echt lief hebt, waar je volledig “Ja” tegen zegt, dat je dat niet kunt vasthouden. En dat je opeens merkt, dat je het vergeten bent, dat je dus op het verkeerde spoor zit, dat je er naast zit (dat vind ik een hele goede term daarvoor), of dat je merkt dat je het zó krampachtig hebt vastgehouden, dat je het niet meer beet hebt. Want datgene wat je lief hebt, daar kun je je nooit aan vastklampen. Dus het is heel merkwaardig, dat datgene wat essentie is, wat het meest lieve is – en dat is ook in een relatie met een ander mens, met vrienden en geliefden -, als je die vergeet, dan doe je het ergste wat er is; en als je ze vasthoudt ook. En ik denk, dat dat ook zo is – ik ga ervan uit, dat dat zo is – in de verhouding met de Eeuwige, de Ene, tot God. Dat daar niets vast te leggen valt, niets te beslissen valt, – hoe graag we dat ook doen. En dat tegelijkertijd die Ene nooit vergeten kan worden, màg worden, wil je werkelijk je weg volgen in je bestaan: die ene weg die jouw weg is. Dat is mijn eerste reactie op de tekst van Rumi.