De methodeloze methode III: Werkelijkheid

Auteur•Hans Korteweg

Jaap, Hanneke en ik, in deze cyclus van drie lezingen. Jaap heeft het voornamelijk gehad over ‘werking’: dat het nodig is om de weerstand van de stof en de gehechtheid aan materie, positie en continuïteit te doordringen. Dat je dan – wanneer je dat doet omdat inspiratie je meer waard is dan continuïteit of dan gehechtheid an sich – werking hebt. Werking is dus niet van buitenaf af te meten aan een functie; zij is de innerlijke functie die zich manifesteert doordat de mens op weg gaat. Als ik het heel kort samenvat, heeft Jaap het daarover gehad.

Hanneke heeft een heel ander insnijvlak genomen. Hanneke is van ons drieën denk ik de meest dynamische. Haar levensbeeld is ook het meest dynamisch. Voor haar is het leven een gevecht en een vrijage tegelijkertijd. Zij ziet bij mensen en bij zichzelf feitelijk steeds weer ontwikkeling. Ontwikkeling is voor haar het sleutelwoord. Ze zei dat ook steeds: “Dan gaat het beter. Dan wordt het lichter.” Steeds die overtreffende trap. Dat is Hanneke‟s insnijvlak: mensen helpen om de geleidelijke weg te gaan, vanuit een heel sterk levensvertrouwen. Je kunt ook zeggen: vanuit een optimistische levensinstelling.

De afgelopen week drong het tot me door dat ik dankzij deze instelling van Hanneke zo radicaal heb kunnen worden. Ik ben denk ik van ons drieën het meest radicaal. Waarom heb ik zo radicaal kunnen worden? Omdat zij er altijd was voor de continuïteit. Voor de trapsgewijze ontwikkeling. Want zelf geloof ik helemaal niet in trapsgewijze ontwikkeling. Als ik Hanneke hoor praten, moet ik uitkijken: ik kan haar antagonist worden; m’n haren rijzen te berge wanneer ik haar hoor zeggen dat “dingen beter worden, mooier worden, lichter worden”. Ik vind dat zulke flauwekul! Maar tegelijkertijd besef ik dat we een team zijn. Een team vanuit werking ontstaan. En dat we in dat team verschillende functies hebben. Dat het dankzij die functie van Hanneke is dat ik de radicale functie kan