De wereld als oerstof

Auteur•Hans Korteweg

Dertig jaar geleden kreeg ik van een van mijn vrienden voor mijn verjaardag het boek Still life with Woodpecker van Tom Robbins. Het is een boek waarvan ik weet dat ik het met veel genoegen heb gelezen en dat ik vaak heb moeten schateren. Eén zin is me bijgebleven: het is nooit te laat om een gelukkige kindertijd te hebben. Dat vond ik zo‟n voortreffelijk bon mot, zo‟n voortreffelijk weergeven van hoe ik zelf ook al dacht en keek. En waar ik in mijn werken met mensen mee bezig was, altijd al. Het was in een paar woorden samengevat: het is nooit te laat om een gelukkige kindertijd te hebben. Niets is definitief en de grootste ellende is wel degelijk ellende en kan tegelijk iets heel anders worden. Het kan zijn dat als je terugkijkt, dat dat wat noodlot leek, een mogelijkheid blijkt te zijn geweest en tot geluk blijkt te hebben geleid. Later heb ik alles van Tom Robbins gekocht en gelezen, maar helaas, zo‟n zin ben ik nooit meer bij hem tegengekomen.

Een paar jaar later kwam ik in contact met een gebedsgenezer, Corrie van Loon, een Nederlands-Amerikaanse gebedsgenezer, een Rotterdamse jongen eigenlijk, met een sterk helend vermogen in zijn handen, in zijn energiesysteem kun je ook zeggen. En tegelijk was hij aangesloten bij een beweging die ervan uitging dat wanneer je positief dacht, de dingen positief zouden worden. Een Amerikaanse beweging zoals er in de loop van de tijd in Amerika heel veel van zijn geweest. Ik kon het goed met hem vinden. Ik vond het een leuke man, een swingende man, ik moest lachen om zijn amerikanismen maar daar kon hij zelf ook om lachen dus dat gaf geen enkel probleem. En op een bepaald moment gingen we samen workshops geven. En dat botste want als hij zei: “lijden bestaat niet”, zei ik: “kijk om je heen, de realiteit is dat ik overal lijden zie, en dat als ik een kaakontsteking heb, dat ontzettende pijn doet en ik daaraan lijd”. Zijn reactie daarop: “ja maar eigenlijk is dat alleen illusie”. Ik wachtte bijna tot ik hem met een niersteenaanval zou aantreffen, zodat ik de proef op de som kon nemen. Dat is nooit gebeurd, maar wat wel gebeurde was dat we samen een boek gingen schrijven in 1987, en dat boek heette: “Echt waar, wensen worden werkelijkheid”. We werkten van verschillende kanten rond hetzelfde thema. Het is echt waar, dat datgene dat je wenst, de werkelijkheid is van je psychische en fysieke werkelijkheid. Het is een vreselijk lelijk uitgegeven boekje met wanstaltige ballonnen in allerlei kleuren erop maar ik vind het nog steeds een lief boekje waar ik nog zeer op gesteld ben. Ik heb er wel een tijdlang afstand van genomen. En ik heb afstand genomen van die denkwereld. Omdat die wijze van denken vaak leidt tot een vorm van magisch denken en van magisch bezig zijn. Mensen zeiden: “ja dat wil ik en nú ga ik mijn gedachtekracht, mijn imaginatiekracht inzetten om datgene dat ik wil te laten gebeuren!” En dat gebeurt altijd in de kapitalistische wereld. Dat is puur imperialisme, alleen is het spiritueel imperialisme. Het is dat je zegt dat datgene dat je wilt, dat voor dit ik van belang is, haal ik naar het ik toe. En ik trek me er niets van aan waar het vandaan moet komen om bij dit ik te komen. Dat noem ik spiritueel imperialisme of kapitalisme. Ik merkte dat veel mensen, grote stromingen en die zijn er natuurlijk nog steeds, spiritualiteit gebruiken om er beter van te worden. Om er persoonlijk beter van te worden, wat het ook betekent voor de omgeving en het grotere geheel. En dat stond me tegen. En toen heb ik een hele tijd het kind met het badwater weggegooid want tegelijkertijd waren de grondgedachten die ik in het boek ook beschreef, wel degelijk juist.