Mijn leven lang stel ik mezelf de vraag: “wáár kijk ik nou eigenlijk naar?” Het is een ergerlijke vraag want het antwoord is nooit volledig noch bevredigend en vaak overweldigend. Het is ook de startvraag bij elke energetische vraag. Hoe meer ik de grootsheid van het antwoord durf te erkennen, hoe kleiner ik me voel en hoe minder toereikend mijn gewone intellect blijkt als verwerkingssysteem. De gelaagde informatie die je op een dergelijke vraag kunt ontvangen, is veel te gecomprimeerd om netjes door je denken te laten sorteren. En voordat je de boel van ‘instant weten’ naar ‘denken’ hebt overgeheveld, is het antwoord weer vervlogen….

Verwant aan deze vraag is: “wat is hiervan de bedoeling?” Gaandeweg ben ik die vraag gaan herformuleren naar “wat kàn een bedoeling zijn geweest?” zodat ik mezelf ruimte gaf om op zoek te gaan naar de oorsprong van hetgeen ik waarnam. De zogenaamde bron. Het ontstaanspunt van de uiteindelijke verschijning. Op dit beginpunt vind je ook het beste antwoord op je vraag.

WETENSCHAP ALS WAARHEID?

De plek waar ik dergelijke grote vragen hoopte te stellen en beantwoorden was in eerste instantie de universiteit. De manier waarop ik kennismaakte met de wetenschap, o.a. via psychologie, meetmethodieken en wetenschapsfilosofie, voelde helaas verre van bevredigend. Onbewust schakelde ik wetenschap gelijk aan waarheid maar ik zag na mijn afstuderen geen mogelijkheden voor mezelf binnen de muren van de universiteit. Het voelde te krap, te bevoogdend en eigenlijk daarmee te dogmatisch. Alsof een onzichtbare en eensgezinde macht aanstuurde op één geaccepteerde weg richting de waarheid. De weg van het controleren van omstandigheden, het isoleren van vraag en context en het reproduceren van resultaten. Dat kon ik helemaal niet en dus ging ik wat leukers doen. Inmiddels zien we vele wetenschappers de academische grenzen opzoeken, over de schreef gaan en in zichzelf wetenschappelijk onverenigbare tegendelen samenbrengen.  Innerlijke (en uiterlijke) vereniging van tegendelen vereist het overstijgen van de tegendelen vanuit een steeds ruimere waarheid.

Na mijn afstuderen ging ik op zoek naar zo’n omvattende waarheid en ik heb me sindsdien toegelegd op het bestuderen van energie. Ik wilde tegendelen leren verenigen en verwoorden via het intellect omdat het wat mij betreft onbestaanbaar is dat er iets ontkent of uitgesloten moet worden om een bruikbare waarheid te kunnen beschrijven.

IS ENERGIE WAARHEID?

Wanneer je energie beschrijft, beschrijf je eigenlijk de vormvrije dimensie van het leven, het fluïde aspect van de werkelijkheid. Met wetten, patronen en werking. Het deel van de realiteit dat altijd in beweging is en waar enerzijds-anderzijds de wetmatigheid is die alles beïnvloedt. Denken in goed en kwaad of waar en onwaar helpt je niet wanneer je energie beschrijft. Je moet het hebben over waardevol en beperking, mogelijkheid en remming, creatie en afbreuk of potentie en manifestatie. Het één leidt tot het ander. De ene kant creëert de andere kant. De angst maakt de motivatie mogelijk. De liefde maakt de pijn van verlies mogelijk. Unieke identiteit maakt afwijzing mogelijk. De aanwezigheid van iets toont de afwezigheid van al het andere. Dwangmatige wenselijkheid van het één duwt al het andere in de hoek van onwenselijk. Behoefte aan controle maakt afhankelijkheid, onbetrouwbaarheid en machtsmisbruik mogelijk. Wanneer je energie in kaart brengt gaat het altijd om een vollediger perspectief dan de waarneembare feiten. Het gaat over de beweeglijke realiteit die de feiten heeft voortgebracht en voortdurend zal veranderen.

Wanneer je energie beschrijft, beschrijf je eigenlijk de vormvrije dimensie van het leven, het fluïde aspect van de werkelijkheid. Met wetten, patronen en werking.

Aan de energetische kant van de realiteit kun je bovendien een hiërarchie van beweeglijkheid of snelheid onderscheiden; (intuïtief) weten is sneller dan denken, het zijn flitsen van informatie. Denken is sneller dan voelen en voelen is sneller dan handelen. Via voelen kun je in een enkel moment zeer veel ervaringsdetails opnemen. Je voelt weerstand, vaak ook redenen, wanneer iemand geen zin heeft om naar je te luisteren of je instructies op te volgen. Je voelt direct de hele karakterstructuur die achter de weerstand schuilgaat; vermoeidheid, rebellie, eigenwijsheid, arrogantie etc. Iedereen ontvangt op alle lagen informatie over de realiteit maar iedereen heeft zo zijn of haar ‘voorkeursingang’.

Mensen die graag en snel kunnen denken ergeren zich vaak aan de traagheid van voelers en doeners. Voelers en doeners houden meer rekening met de (on)mogelijkheden van het moment. Ze herkennen aspecten van de weerbarstige realiteit omdat ze degenen zijn die de immateriële plannen en ideeën moeten realiseren; materialiseren. ‘Weters’ hebben vaak ontzettend veel woorden en ‘werkgeheugen’ nodig om de grote hoeveelheden informatie te ‘vertragen’ naar woorden, zodat de informatie via het intellect met anderen gedeeld kan worden. Voelers voelen zich vaak opgejaagd door denkers en weters. Ze houden alvast rekening met de weerstand die ze al aanvoelen. Gedachten en verbeelding zijn nog zonder consequenties. Weerstand uit de realiteit vertraagt vervolgens de ‘informatiesnelheden’ die je kunt bereiken in de dagelijkse wereld.

Kortom, op het werkelijkheidsniveau van de voelers en de doeners, ontmoeten de materiële en de immateriële snelheden van de realiteit elkaar. Dat geeft frictie omdat de immateriële wereld veel sneller beweegt dan de materiële.

Om deze beweeglijke kant van de realiteit te kunnen beschrijven en te delen met elkaar, gebruiken we sinds mensenheugenis symbolen; archetypes, goden en godinnen, mythologie, metaforen, analogieën, spreekwoorden. Zodat ons intellect deze niet-logische, gelaagde en vaak chaotische dimensie van het bestaan kan volgen. Het symbool bevat een veel groter deel van de realiteit en kan vervolgens door het intellect rustig worden ‘uitgepakt’.

DE WAARHEID IN JE HART

Gelukkig kunnen we ons als mens in beide ‘kanten’ van de realiteit bevinden. Je hart vertegenwoordigt het bewustzijn in onszelf waar je zowel de beweging als de vorm kunt leren verdragen. Je hart combineert de materiële met de immateriële kanten van het leven. Het weten van je geest en de behoeften van je lichamelijke vorm. Je hart heeft respect voor de uniciteit van de ziel enerzijds en voor de behoefte aan zekerheid en wereldse erkenning van het ego anderzijds. Voor je spirit en voor je mens-zijn. Je hart gunt je de liefde en de lessen van je pijn. Je hart is potentieel in staat om alles te verenigen zodat niets en niemand meer ontkent hoeft te worden om je ‘veilig’ te voelen. Door je liefdeskwaliteiten te ontwikkelen, kun je in je hart innerlijk ruimte maken voor een steeds grotere waarheid. Een innerlijke ruimte die plaats biedt aan talloze perspectieven op de realiteit en deze verenigt.

En daar zouden we collectief bij gebaat zijn. Vanuit een ruim hart en vanuit ruimhartigheid kunnen we bijvoorbeeld de recente verkiezingsuitslag zien voor wat ze nog méér is en de vraag blijven stellen: “waar kijken we nou eigenlijk ècht naar?” Ik zie de uitslag als symbool voor o.a. de uitsluiting, angst voor tekorten en het gebrek aan invloed op het eigen leven die grote groepen mensen binnen onze samenleving ervaren. Bovendien zou je er het gedrag van ontevreden kinderen in  kunnen herkennen. Kinderen die zich nog individuele rechten toe-eigenen en zichzelf als middelpunt van het universum beschouwen. Tot een bepaalde leeftijd natuurlijk helemaal ok maar als je daarna niet verder emotioneel opgroeit, blijf je de rest van je leven stampvoetend eisen stellen. Op een abstracter niveau zie je hoe sinds de tweede wereldoorlog machtsstructuren veranderen; de kernboodschappen van religies en grote leiders worden bekender en toegankelijker. Individuen kunnen daardoor innerlijke autoriteit opbouwen en ontsnappen aan controle systemen. Degenen die willen, worden zich bewuster van hun vermogen om zelf vorm te geven aan hun leven en daarmee zelf de verantwoordelijkheid te dragen voor hun realiteit. Als je jezelf niet zo capabel voelt, zoek je echter altijd naar iets of iemand buiten jezelf om de schuld te geven.

Je zou deze groepen de symbolische spreekbuis kunnen noemen voor hen die deze verantwoordelijkheid niet kunnen, willen of durven dragen. Uitsluiting en tekorten waren er altijd al maar deze groep draagt impliciet deze boodschap uit namens hen die ook veiligheid, liefde, zorg, koestering en financiële zekerheid zouden willen ontvangen maar er geen toegang meer toe hebben. Deze spreekbuis groep is bovendien fysiek en geestelijk fit. Angstaanjagend dus! Als je goed luistert, hoor je voor- en tegenstanders dezelfde energetische noodkreet verkondigen.

Je hart vertegenwoordigt het bewustzijn in onszelf waar je zowel de beweging als de vorm kunt leren verdragen. Je hart combineert de materiële met de immateriële kanten van het leven. Het weten van je geest en de behoeften van je lichamelijke vorm.

BEWEGING ALS WAARHEID?

Onze leermodellen, zowel vanuit academische als religieuze voorschriften, hebben als vertrekpunt dat er een te kennen waarheid bestaat. Om deze te leren kennen volg je bepaalde richtlijnen en leefregels. Dit in tegenstelling tot de weg van de mysticus die ervan uitgaat dat er een niet-te-kennen waarheid bestaat. De mystieke tradities wijzen daarmee naar de eeuwig durende verandering als enige waarheid en leggen de nadruk op jouw innerlijke relatie tot die verandering. Deze relatie is door niemand anders te kennen noch te verifiëren. Deze relatie verdiept niet via regels maar via leegte, stilte en fases. Het steeds opnieuw afstand nemen van wat je denkt dat waar is zodat je het steeds opnieuw te weten kan komen.

Wanneer we deze fundamenteel verschillende zienswijzen toepassen op de huidige versplintering in de maatschappij, zien we dat we geen bewustzijnsmodel hanteren waarin waardering is voor ieders waarheid. Laat staan politieke, economische of spirituele besturingsmodellen. Vanuit mijn individuele perspectief kan ik verschrikkelijk dankbaar zijn dat ik nu niet in Mozambique leef en daarmee ieder ander die zeurt als ‘verwend’ bestempelen. Maar dat telt niet niet als je in je huidige individuele menselijke perspectief tekorten ervaart, zoals gebrek aan liefde, waardering, geld, veiligheid, vrijheid, aandacht, kansen, creativiteit, zelfexpressie etc etc. Dan is dat je waarheid en je perspectief. Vanuit het perspectief van tekort, heb je niets aan de ethiek van een ander, de verheven opvattingen van een wetenschapper of de strenge intellectuele dooddoeners van een politieke elite. Dat zijn ceremoniële dansjes die jouw realiteit niet verbeteren en je niet helpen. Het model van waar en onwaar, goed en slecht, verifieerbaar of herhaalbaar voegt niets toe wanneer er niet integraal gekeken wordt naar de niet verifieerbare beleving van mensen als reële vormkracht achter de feiten.

Wanneer we deze fundamenteel verschillende zienswijzen toepassen op de huidige versplintering in de maatschappij, zien we dat we geen bewustzijnsmodel hanteren waarin waardering is voor ieders waarheid.

DE HOLOGRAFISCHE WAARHEID

Ik pleit daarom voor een herdefiniëring van het bewustzijnskader waar en onwaar naar het zichtbare en onzichtbare deel van de werkelijkheid; beide kanten zijn tegelijkertijd waar èn incompleet. Enkel door ook de onzichtbare en altijd beweeglijke realiteit voor ‘waar’ aan te nemen, kun je de dynamiek van deze realiteit bestuderen en positief beïnvloeden. We hebben allemaal zintuigen die met deze onzichtbare kant contact maken en ik ben van mening dat we het aan onszelf verplicht zijn deze serieus te nemen en te ontwikkelen. Immers, enkel wanneer je bewustzijn en de energetische kant van het bestaan onderkent, kun je er in onderwezen worden. Dit gegeven maakt waarheid voor mij holografisch en dat betekent toch ten minste dat we als mens vanuit een 4e dimensie van waarnemen naar de immer veranderlijke 3D realiteit kunt kijken.

Tijdens energetische sessies werkt het precies zo. Ik spreek nooit namens dè waarheid en hetgeen ik vertel heeft als enige referentie naar waarheid de ‘resonantie’; herken je het en helpt het je? Helpt het je om een ander perspectief toe te voegen aan je huidige verhaal? Zodat je meer mogelijkheden gaat zien? Alleen door iemands verhaal uit te breiden, i.p.v. te ontkennen, krijgen emoties, frustraties, motivaties etc. een andere en hopelijk meer constructieve i.p.v. destructieve waarde voor iemand. Iemand verruimt daarmee zijn of haar hart en kan dan meer aspecten van het leven zonder weerstand ervaren. Zo blijft er meer energie over voor het ‘zelf’ en stroomt er minder weg naar het in stand houden van weerstand. Zo nemen uiteindelijk ook eigenwaarde en zelf-liefde toe. Iemand die zichzelf gelukkig kan maken, gunt dat anderen ook.

Ruimhartigheid, en ruimte voor andermans realiteit, begint als eerste bij jezelf. Niet bij anderen veroordelen omdat ze iets anders vinden of stemmen dan jij. Bijna iedereen heeft een goede reden om, vanuit hun individuele perspectief, bang, controlerend, haatdragend, verwond of beperkt naar het leven te kijken. Vanuit ruimhartigheid kun je vervolgens herkennen wat iemand kan helpen om het eigen tekort en gebrek aan te vullen. Ieder vredesaanbod in oorlogstijden begint met een gift, een cadeau, een zoenoffer om vereniging überhaupt mogelijk te maken.

Bijna iedereen heeft een goede reden om, vanuit hun individuele perspectief, bang, controlerend, haatdragend, verwond of beperkt naar het leven te kijken. Vanuit ruimhartigheid kun je vervolgens herkennen wat iemand kan helpen om het eigen tekort en gebrek aan te vullen.

Het is een collectief ‘verhaal’ dat we in strijd met onszelf en anderen moeten leven en niet als één soort, één geheel en in één waarheid met vele verschijningsvormen zouden kunnen samenleven. Het staat ons vrij om alles en iedereen vanuit goede intenties tegemoet te treden. Accepteren dat iets of iemand een onderdeel is van de huidige realiteit, ook als je het zelf liever anders ziet. Dat is niet naïef of romantisch; je hoeft de ander niet te wòrden, aan te moedigen of goed te keuren. Dat is wijsheid; een bewuste handeling om van daaruit de realiteit te beïnvloeden. Dat moet je niet alleen denken, dat moet je ook voelen en doen. Je moet het tot zichtbare realiteit maken. Daarmee draag je bij aan het herschrijven van het individuele en collectieve verhaal over de onverenigbare tegendelen. Energetisch kan het een niet zonder het ander bestaan. De groepsbundeling van woede kan niet voortbestaan als de ‘andere’ kant niet terug vecht maar oplossingen biedt. Diep luisteren naar de onderliggende individuele behoefte, nieuwsgierigheid en je afvragen waar je nou werkelijk naar kijkt, zorg dragen voor de ander zoals je voor jezelf zou willen zorgen geeft haat en polarisatie minder voeding. Zo werkt de energetische wet van communicerende vaten.

Aukje van de Vorstenbosch

https://aukjevandevorstenbosch.com/