Opstijgen met beide voeten op de grond door Jeff Brown

Overstijg niets, alles hoort erbij

Het blijkt dat het leven geen aangeklede generale repetitie is. Het is juist een uitgeklede repetitie. We komen hier keer op keer terecht om te oefenen met het afwerpen van onze ego-wapenrusting totdat we op het toneel van de eeuwigheid kunnen stappen, naakt en kwetsbaar voor het aangezicht van God, als God.

Ik stel me de waarheid voor als een prachtige berg met een witte top. Kom je bij zijn top dan is er een diepere en meer inclusieve ervaring van het moment. In de loop van ons leven raakt de Berg van de Waarheid in en uit het zicht, roept hij naar ons en herinnert hij ons eraan wat mogelijk is. Hoe eerlijker we zijn over onze weg, hoe hoger ons bewustzijn. Als ons zicht geblokkeerd is, weten we dat we nog steeds werk te doen hebben in de valleien beneden – we moeten de berguitlopers van illusie doorkruisen, het drijfzand van gemaaktheid omzeilen, en onze angst voor innerlijke hoogten en dieptes overwinnen. Maar we zullen de top bereiken, als we bereid zijn om het werk te doen, als we eerlijk kunnen zijn tegenover onszelf over de manieren waarop we de waarheid vermijden.

Het is alsof we denken dat we de enigen zijn die voor onszelf opkomen op deze innerlijke reis, maar dat is niet zo. We zijn niet zo eenzaam als we denken. Terwijl wij naar binnen kijken is God druk bezig met uit te kijken naar wat ons zal helpen. En dan, als het moment rijp is, als we echt klaar zijn om onze weg te omarmen, lopen we voor altijd het God-Zelf binnen over brug van de eeuwigheid, verbaasd dat we ons ooit als afgescheiden hebben ervaren.

Ik mis mijn hart als het zich sluit.

Ik heb vaak het gevoel dat onze grootste individuele uitdaging is om de kloof te dichten tussen onze minder-vleiende zelfconcepten en de waarheid van onze grootsheid. Om onszelf te zien door de ogen van degenen die van ons houden. Om onze zogenaamde gebreken lief te hebben als geschenk van de Heren van Karma. Misschien zijn we hier om degenen om wie we geven te dienen – om een ​​weerspiegeling van hun goddelijkheid voor ogen te houden, totdat ze zo ver zijn om hun eigen goddelijkheid die voor hen ligt te omarmen.

Als Al-Eenheid niet is gebouwd op een gezond respect voor de rechten, de grenzen en de grootsheid van de individuele ziel, is het Al-Onzin. Geaarde spiritualiteit zorgt voor een heilig evenwicht tussen onze ervaring van eenheidsbewustzijn en onze verbinding met het ware pad, die plek waar we ons zowel verbonden voelen met de eenheid, als diep verbonden met ons goddelijke doel. Het idee dat we ‘Al-Een’ zijn, krijgt een geheel nieuwe betekenis wanneer we met eenheid omgaan vanuit een geïndividualiseerd en duidelijk doel. Er is de oceaan van essentie, en er is de individuele druppel van betekenis. Elke ziel speelt een vitale rol in deze dans van heilige verbeeldingskracht.

Er bestaat niet zoiets als een volledig gerealiseerde meester. Dat is drukdoenerij. We hebben allemaal werk te doen. Daarom zijn we hier. Om een ​​beetje dichterbij te komen …

Het mythische leven begint met onze voeten stevig geplant in Moeder Aarde. We beginnen met de wortelchakra. De zoektocht naar ‘ohm’ begint thuis – en we werken van daaruit omhoog. Zodra aan de wortelchakra is voldaan, gaan we verder naar de volgende chakra’s. Terwijl we genezen en ons uitbreiden, komt er een natuurlijke en duurzame beweging naar boven, naar God toe. Met onze zolen stevig geplant, heeft onze ziel een been om op te staan ​​in haar pogingen om hogerop te komen. Van ziel tot ziel – een duurzame verbinding met God zelf, waarop we van harte kunnen vertrouwen.

Het is belangrijk om jezelf toestemming te geven om als onderdeel van je spirituele reis rond te dwalen. Dit wordt vaak ten onrechte gekarakteriseerd als verlorenheid, maar het is in feite een soort onderdompeling in het niet-weten dat heel noodzakelijk is als we de weg naar huis willen vinden. Er kan zich veel informatie aandienen als we niet bewust genoeg in een bepaalde richting kijken. Door ons over te geven aan het onbekende, creëren we de ruimte om een ​​dieper weten te laten ontstaan. In het hart van het niet-weten onthullen de paden die we hier bewandelen zich vanzelf.

“Door ons over te geven aan het onbekende, creëren we de ruimte voor een diepere kennis.” 

De apengeest voedt zich met ‘kleine pinda’s’: rusteloze angsten, kleingeestige jaloezie, beangstigende fantasieën. Honger ze uit door te zwemmen in een enorme oceaan van verrukking.

Vergeving is iets moois, maar het is essentieel dat die organisch ontstaat. Velen van ons beweren te hebben vergeven, terwijl ze er nog steeds giftige emoties op na houden: de sluipweg rondom vergeving. De waarheid is dat we onszelf niet tot vergeving kunnen dwingen. Als we proberen te vergeven voordat we ons door de gevoelens heen hebben gewerkt, blokkeert onechtheid ons pad. We kunnen niet echt vergeven omdat we emotioneel niet echt zijn. Ons hart is nog steeds niet zover.

De echte reis is er niet een van jezelf aanpassen aan de visie van iemand anders, maar in plaats daarvan met je eigen twee handen vormgeven wie je bent. De karmische klei waarmee je werkt, leeft diep in je ziel, in afwachting van je ontdekking en expressie. Jij bent de beeldhouwer van je eigen realiteit – geef je gereedschap niet aan iemand anders.

God is biedt iedereen gelijke kansen. Iedereen heeft toegang, iedereen maakt een kans. Zolang we bereid zijn om het werk te doen dat nodig is om ons innerlijke kanaal te verhelderen, zal het universum ons grenzeloze mogelijkheden bieden om onze ziel vorm te geven.

‘The School van het Hart’ is een doorlopende instelling voor hoger onderwijs. Je komt er pas uit als je God bent.

Geef vorm aan je eigen realiteit “Jij bent de beeldhouwer van je eigen realiteit – geef je gereedschap niet aan iemand anders.”

Er loopt zo’n dunne lijn tussen relationele hartstocht en vermijdende intensiteit. Er waren momenten waarop mijn gepassioneerde aard een directe weerspiegeling was van mijn levendigheid, maar er waren andere momenten waarop ik intensiteit en drama gewoon als een coping-strategie gebruikte, een manier om me echt te verbergen voor een diepere ervaring van het moment, een soort verslavende zachtheid-vermijdend drama dat mijn relatie met de werkelijkheid uitstelde. Ergens onder het drama was mijn echte leven, wachtend in de coulissen om geleefd te worden. Het was beknot, maar het riep me toe, en het herinnerde me eraan dat dit leven meer is dan een omzeiling van de innerlijke wereld. Er is het vermijdende leven, en dan is er het leven dat waarachtig kwetsbaar is.

Je kunt een relatie zoeken, maar je kunt geen liefde zoeken. Liefde vindt jou als je zover bent.

De ziel heeft een niet-terugkeerbeleid. Als we eenmaal een bepaald punt in onze ontplooiing zijn gepasseerd, kunnen we niet meer terug. Als we onze roeping eren, staan we meer ruimte in onszelf toe. Licht brengt licht voort – op een bepaald punt aangekomen is er geen manier om aan het innerlijke baken te ontsnappen. Onze roeping begint elk aspect van ons leven te doordrenken, ongeacht wat dat kost, of welk ongemak het met zich mee brengt. We kunnen niet leven zonder onze roeping, want onze roeping is ons geworden. Beslissingen over ons pad komen dan rechtstreeks uit het hart van het ware pad, en we bewegen alleen als onze ziel het ons influistert.

Ik hoor alle onheil voorspellende mensen, maar ik geloof dat we al een tijd van grote belofte zijn ingegaan. Ik geloof niet dat de wereld de komende jaren zal ontbinden, of dat we voor een ultieme financiële ineenstorting staan. We zullen uitdagingen krijgen, maar we zullen ze oplossen. Ik geloof dat mensen met een heilig doel nu meer nodig zijn. Niet omdat er een tragedie op ons afkomt, maar omdat we verder gaan dan een overlevingsstrategie als leidend principe. We gaan zij aan zij, hart in hart, richting authenticiteit, als onze gedeelde manier van zijn. Het wordt natuurlijk lawaaierig als egoïstische muren naar beneden vallen. Natuurlijk gaat de energie nog intenser worden en ons angst bezorgen. Maar we zullen het redden, echt wel. We kunnen ons spectaculair aanpassen, en op de diepste, meest waarachtige niveaus willen we allemaal onze schouders laten zakken en door het leven gaan vanuit het hart. We kunnen bijna alles verdragen, maar we zijn gebouwd om lief te hebben.

Dit is een stuk vertaling uit het boek, Ascending with Both Feet on the Ground, van Jeff Brown

Vertaling: Hansjelle Dijkstra