Anna Myrte Korteweg Archieven - Juwelenschip

Posts Tagged ‘Anna Myrte Korteweg’

De illusie dat je moet werken aan jezelf

In ‘de spirituele wereld’ is soms sprake van een heel on-spirituele misvatting, waar ik ook weleens last van heb. Namelijk het idee dat je moet werken aan jezelf om zelfbevrijding te verwezenlijken.

We lezen boeken, nemen deel aan workshops, krijgen sessies en blijven maar werken aan onszelf. Helemaal in beslag genomen door onszelf en ons eigen proces.

Bij de scheve interpretatie dat je aan het werk moet om de weg terug naar jezelf te vinden, kan pijn juist in stand worden gehouden. Ik denk aan het verhaal van een vrouw die vreemdging. Haar man ging aan zichzelf werken: omdat hij zich niet met zichzelf kon verbinden, kon hij zich niet met zijn vrouw verbinden, waardoor zij vreemdging. En de vrouw ging aan zichzelf werken: omdat haar vader haar altijd afwees, zocht ze nu nog steeds bevestiging bij mannen, waardoor zij vreemdging. Het klinkt heel legitiem en ook wel heel nobel van beide partijen. Maar het lost in hun relatie niets op als ze voorbij gaan aan het belangrijkste, namelijk hoe het hier en nu met hen gaat. Is er sprake van onmacht, woede, verdriet, wantrouwen, verlangen? Op de eerste plaats staat contact maken zonder verhalen, rauw en puur, met de bereidheid om jezelf te laten zien en om de ander te kennen. Wat heb je aan grootse processen en analyses als je op gewoon alledaags niveau mijlenver uit elkaar staat? Mensen die aan zichzelf werken, zeggen vaak zoiets als: ‘ik ga zo diep, tot de bodem, alle lagen worden afgepeld.’ Het gevaar van dit verhaal is dat je een ideaal eindresultaat in de toekomst projecteert: een verlichte ziel met afgepelde lagen. Ondertussen ben je hier en nu aan het lijden – al lagen afpellend…

Echt, je kunt eeuwig blijven afpellen. En dat is juist de valstrik. Het gaat niet om de verlichting die er ooit zal zijn. Het gaat om de jij die er nu is. De jij met alles erop en eraan. Niets moet weg, niets moet anders. Niets had niet moeten gebeuren en er moet ook niets gebeuren. Deze situatie – wie weet inclusief zware pijn – is alles wat er is. Je kunt je laten inspireren door spirituele leraren, bijzondere sessies en mooie blogs (!!), maar het zijn uiteindelijk alleen maar wegwijzers terug naar de jij die hier en nu is. Hier en nu jij, volmaakt en verlicht in de rauwheid van dit moment, het enige moment dat ooit is.

Uit: de Revolutie van het Hart

Dezelfde pijn in nieuwe jasjes of vrij zijn in het nu?

In mijn vorige stukje schreef ik over de druk van het dagelijks leven als (stief)moeder van zeven kinderen. Er moet veel en het gaat maar door. En dan is er – on top of it – die rare foute stem op de achtergrond die zegt dat er iets mis is. Dat ik eigenlijk iets anders had moeten zeggen, of dat ik eigenlijk nu iets anders zou moeten doen en dat ik daardoor nu niet in vrede kan zijn. Of dat het juist allemaal aan iets of iemand anders ligt, aan een instantie, aan je partner, aan de situatie, aan je moeder. Zo vertel je jezelf verhaal na verhaal na verhaal, dag in dag uit.

Heel saai, want het houdt nooit op, en het is altijd een herhaling van hetzelfde. Dezelfde pijn en frustratie komt steeds maar voorbij in nieuwe jasjes. Tot je er echt klaar mee bent en bereid bent om jezelf in de ogen te kijken.

Elk moment heb je die kans. Er is maar één antwoord en dat is vrij zijn in het nu. Zodra ik de situatie accepteer zoals hij is, komt er rust. Dat betekent niet (zoals sommige lezers mij schreven) dat je lijdzaam je lot draagt. Het betekent dat je de situatie in eerste instantie accepteert en in tweede instantie er een antwoord op geeft. Dus, 1: als ik moe ben dan verzet ik me daar niet tegen. Ik accepteer zelfs dat ik me rot voel. Die acceptatie zorgt er tegenstrijdig genoeg juist voor dat ik in vrede ben en me goed voel, no matter what. Zo kan ik me tegelijk slecht en goed voelen! Maar… 2: dat betekent niet dat ik mezelf uitgeput door het leven sleep, ‘omdat dat nou eenmaal de situatie is’. Als ik echt heel erg moe ben dan kan ik daar ook naar handelen door ‘s avonds om acht uur mijn bed in te duiken en zo weer helemaal bij te tanken. Ikzelf ben in charge, want het is aan mij hoe ik met de situatie omga.

Hoe meer ik op deze manier leef, hoe meer stilte er in mijn hoofd komt. Mijn gedachten verliezen hun grip, omdat ze niet meer worden gevoed door gekke verhalen die zich buiten het nu afspelen. In de leegte die ik vreesde (want wie ben ik nou zonder mijn snelle gedachten?) openbaart zich een enorme, eindeloze ruimte. Ruimte voor inspiratie, voor lol met de kinderen, voor echte ontmoetingen en diepe gesprekken en – last but not least – voor de kleine dingen die ik anders niet eens zou opmerken. Hoe minder die achtergrondstem commentaar levert, hoe meer alles tot leven komt. Alles, inclusief mezelf.

Zo gewend om te denken dat er iets mis is…..

Ken je dat: Van die dagen dat je alleen maar bezig bent lange lijsten af te werken en dat je niet meer toekomt aan jezelf omdat je alleen maar aan het zorgen bent voor anderen?

Gisteren was zo’n dag. Tot ‘s avonds heel laat vroeg kind na kind aandacht. Met zes kinderen tikt dat aardig aan: de een gilde omdat ze het licht aan wilde op de gang, de ander gilde omdat ze juist het licht uit wilde. De een wilde nog even samen een stukje in zijn dagboek schrijven en de ander moest nog even vertellen wat ze vandaag op school had gedaan… Om tien uur was de oudste pas klaar met zijn huiswerk. Toen ging ik ook naar bed.
“Mijn ogen voelen zwaar en mijn lijf voelt stijf van het slaapgebrek. Toch is alles goed, ook op dit moment. ”

Ik lag in bed en herkende een vertrouwd gevoel: ontevredenheid. Een gevoel dat samenging met de gedachte dat ik alleen maar achter de feiten aanhol. Dat ik alleen maar voor anderen zorg en zelf nergens aan toe kom. Dat ik nooit tijd heb om even alleen met mijn vriend te chillen. Dat de dagen verstrijken terwijl ik niets nuttigs voortbreng.

Het drong weer eens tot me door dat ik erg gewend ben aan de gedachte dat er iets mis is. En ik wist: ik kan nu kiezen. In plaats van boos of gefrustreerd te worden, koos ik om dit moment te omarmen. Inclusief ontevreden gevoel. Mijn hart werd zacht en er kwam rust in mijn hoofd. Er was niets mis. Ik kon geen enkele reden vinden waarom dit moment niet deugde en dat voelde goed!

‘s Nachts werden we wakker omdat een kind groeipijn had. Nu zit ik brak achter mijn laptop. Mijn ogen voelen zwaar en mijn lijf voelt stijf van het slaapgebrek. Toch is alles goed, ook op dit moment. Het nu is alles wat er is en als ik het verzet tegen ‘wat er is’ opgeef, dan komt er ruimte. Het is geen trucje: het werkt zo! Probeer maar…