…voor inspiratie, levenswijsheid en bezinning

Archive for december, 2017

Waarom ik geen agnost meer wilde zijn en gnosticus werd

In een wereld die religie en atheïsme presenteert als de enig mogelijke visies op het leven -en die ze als elkaars tegenstellingen beschouwt- kwam ik in opstand door gnosticus te worden … inderdaad een heel andere optie.

Ik beschouwde me eerst niet als gnosticus, maar als agnost, iemand die noch in het bestaan ​​van God gelooft, noch in het niet-bestaan van God. Ik gebruikte deze overtuiging als een veilige haven om zowel de belachelijke debatten met moderne militante atheïsten als met radicale religieuze fanatici te vermijden, omdat beide partijen blindelings uitsluitend in hun eigen starre paradigma’s geloven.

Ironisch genoeg kritiseerden mijn atheïstische medemensen herhaaldelijk mijn verwijzing naar “vier astronauten daarboven”. Dat deed ik als strategie om confrontaties te vermijden. Ik ben hen erkentelijk omdat ze me hebben gedwongen om verder te kijken dan mijn wetenschappelijke opleiding. En verder dan mijn ambivalente agnosticisme van toen.

Ik steek nu veel tijd en energie in het bestuderen van de geschiedenis van oude religies, met een nieuwsgierige, maar toch kritische geest.

Ik beschouwde me niet langer als agnost toen ik de oorspronkelijke betekenis van het woord ging begrijpen. Het woord agnost is afkomstig van het oude Griekse ‘Ágnōstos ‘. Dat betekent zonder kennis, of onwetend. Daarentegen betekent het Griekse woord ‘Gnosis ‘ kennis of begrip. Hoe meer ik leer over de wortels van culturen en religies, hoe ‘gnostischer’ ik word, in de vele betekenissen van het woord.

“Onwetendheid is een slaaf, kennis (gnosis) is vrijheid. Als we de waarheid kennen zullen we de vruchten van de waarheid in onszelf vinden. Als we er bij kunnen komen, zal het ons vervullen. “

Evangelie van Filippus, Nag Hammadi Codex

In het gnosticisme en in veel andere mystieke tradities verwijst gnosis naar spirituele zelfkennis, een soort verlossende, openbarende innerlijke kennis die zich uitstrekt tot de fundamentele aard van de mens, tot zijn oorsprong en bestemming. Dit concept is ook aanwezig in het Hindoeïsme, waar het kennen van de ‘Atman’ synoniem is met zelfverwerkelijking en God, evenals met het geheim en het doel om ‘verlichting’ te bereiken.

Wie waren de gnostici? Tot voor kort was daar alleen fragmentarische informatie over beschikbaar, meestal afkomstig van hun tegenstanders in het Romeinse Rijk. En later van orthodoxe christenen die hen als ketters beschouwden. Ze gebruikten de term ‘gnostici’ om veel verschillende oude religies die gemeenschappelijke opvattingen met elkaar deelden te categoriseren. De gnostici werden agressief vervolgd … evenals hun literatuur. Een rijke hoeveelheid van hun werk, verspreid over tal van filosofische en spirituele tradities, werd systematisch vernietigd.

Gnostische religies bloeiden op tussen de 1e  en de 4e eeuw, en waren afkomstig uit een relatief onafhankelijke Hellenistische religie die stamde uit de late oudheid, en die door ‘steile’ gelovigen werd beschouwd als christelijke ketterij.

Het wordt verondersteld dat gnosticisme voor het eerst is aangetroffen in de Palestijns-Syrische regio, waarna het zich verspreidde naar Klein-Azië, Griekenland, Egypte, Iran, en zelfs naar China. Volgelingen werden beïnvloed door vele pre-christelijke religieuze en spirituele overtuigingen zoals het Neo-Platonisme, Hermetisme, boeddhisme, Hellenistisch Jodendom, Grieks-Romeinse mysteriegodsdiensten en het Zoroastrianisme.

De onafhankelijkheid en onbevreesdheid van de gnostici werd gezien als een bedreiging voor machthebbers. Maar gnostici hadden geen politieke motieven of aspiraties. De meerderheid was ascetisch en vegetarisch, en had een houding van onthechting aan de wereld. Dit was een vorm van sociaal protest -de meest radicale in zijn soort in de oudheid.

Vrouwen bekleedden vaak leidinggevende posities binnen de gnostische sekten. Als leraren, profetessen en zendelingen, en ze gaven leiding aan rituelen zoals dopen en exorcisme. Deze praktijken waren door de officiële christelijke kerk verboden voor vrouwen, en deze nam aanstoot aan de speciale status van vrouwen in gnostische gemeenschappen.

“Er waren er drie die altijd samen met de Heer wandelden: Maria Zijn moeder en haar zus en Magdalena, de vrouw die Zijn metgezel werd genoemd. Zijn zus, Zijn moeder en Zijn metgezel heetten allemaal Maria.”

Evangelie van Filippus, Nag Hammadi Codex 

Een Kwaadaardige Schepper-God èn een Waarachtige Hogere Godheid

Gnostici geloofden dat de wereld was geschapen door een kwaadaardige ‘Demiurg’, die meestal werd geïdentificeerd met de Oudtestamentische Schepper-God Jehova. De ware, Hogere God was onkenbaar, oneindig, onveranderlijk en onbezoedeld en had een vrouwelijke tegenhanger, de scheppende kracht van de Heilige Geest, Sophia. De Ware God bestond al vóór de Demiurg, die een toevallige schepping is van Sophia, en die uit de hemel werd gegooid, en die over scheppingskracht beschikte.

De Demiurg had de geest in de materie gevangengezet, en de mens werd hier op Aarde een speelbal in een strijd tussen goed en kwaad. Gnosis, verlichting of ware kennis, kan de mensheid bevrijden van de gebondenheid aan de fysieke wereld en kan de geest verlossen. De ‘gekerstende’ gnostici geloofden dat Jezus uit de Ware God en de Heilige Geest voortkwam, in plaats van uit de Demiurg, en dat Hij in staat was om de Hogere God aan de mensheid te openbaren.

Verborgen manuscripten, tegen alle verwachtingen in herontdekt

Tot de baanbrekende ontdekking van de Nag Hammadi geschriften was het gnostische erfgoed in hoge mate uit de geschiedenis gewist. Voordien waren de belangrijkste bronnen van informatie over gnostici afkomstig van hun tegenstanders. Deze schrifturen vulden nauwelijks 50 pagina’s en bevatten vertekende en onnauwkeurige informatie.

Het wordt steeds meer ingezien dat gnostici een deel van de eerste christelijke theologische literatuur voortbrachten, een oeuvre dat veel groter was dan dat van de Katholieke Kerk. We hebben echter slechts fragmentarisch bewijs van hun geschiedenis en overtuigingen, en het is onmogelijk om een ​​volledig beeld te schetsen van de geschiedenis van gnosis.

In 1947 werd op de Westelijke Jordaanoever van de Dode Zee in Opper-Egypte, in de regio Nag Hammadi, door een lokale boer die op zoek was naar mest in een grot, een grote aarden pot met oude manuscripten ontdekt. Deze manuscripten waren in een crisistijd rond de 4e eeuw na Christus uit veiligheid verborgen.

Ze waren geschreven in het Koptisch, en vertaald naar originele documenten die teruggaan tot de 2e/3e eeuw. De moderne vertaling en de publicatie van de rollen werd pas rond 1977 voltooid. De ontdekking van de Nag Hammadi is een van de belangrijkste en meest uitgebreide vondsten van de laatste tijd, en ze zijn de beste bron van informatie over Gnostici die we momenteel bezitten.

De inhoud van de bibliotheek omvat veel Hermetische teksten, waaronder delen van het Corpus Hermeticum, evenals van vroeg-Christelijke apocriefe evangeliën, zoals het Evangelie van Thomas , het Evangelie van de Waarheid , het Geheime Boek van Johannes en het Evangelie van Filippus. Ze beschrijven uitspraken en verhalen over het leven van Jezus en de apostelen. Andere geschriften behandelen goddelijke vrouwelijke spirituele principes, mythologische teksten over schepping en verlossing, en commentaren op Gnostische thema’s.

“Jezus zag dat kinderen werden gezoogd. Hij zei tegen zijn discipelen: “Deze kinderen die gezoogd worden zijn degenen die het koninkrijk zullen binnen gaan.”

Thomas Evangelie, Nag Hammadi Codex

Oude wijsheid in onze Moderne Tijd

We leven in een tijd van geestelijke malaise, vooral in het westen. Excessief materialisme en consumentisme, stijging van het aantal geesteszieken en het verlies van gemeenschapsgevoel, zijn slechts enkele van de vele symptomen. Opbloei van spiritueel innerlijk leven en een Gnostische ‘kennis van het hart’ kunnen bijdragen aan de genezing van ons huidige onbehagen en onrust.

‘Nieuwe atheïsten’ geloven dat “religie niet alleen moet worden getolereerd, maar ook moet worden bestreden, bekritiseerd, en met rationele argumenten moet worden weerlegd, ongeacht waar de invloed ervan zich voordoet” (Simon Hooper). Ik vind dit discriminerend ten opzichte van het religieuze en culturele erfgoed in de geschiedenis van tal van volkeren. Vervolging en uitroeiing van de rijke gnostische literatuur door machthebbers zijn slechts enkele voorbeelden van de catastrofale verliezen van de kennis van culturen. Bovendien vergeet de moderne wetenschapper vaak dat religie en spiritualiteit  onmisbaar zijn geweest voor de ontwikkeling van de moderne chemie, de geneeskunde, filosofie en psychologie.

Je verdiepen in Gnosis is een reactie op het huidige atheïstische perspectief, en is slechts een klein hoofdstuk in mijn studie van oude spirituele tradities. De gnostische literatuur laat zowel de diversiteit van de spirituele ervaring zien als de hechte overeenkomsten met andere spirituele en mystieke tradities.

Dankzij mijn atheïstische leeftijdsgenoten heb ik mijn ambivalente agnosticisme achter me gelaten en kom ik uit de spirituele kast met een integrerend en tolerant uitzicht op wetenschap, religie en spiritualiteit. Ik zou zeggen dat ik nu een ‘altheist’ ben, iemand die in alles gelooft.

“In deze wereld zie je alles behalve jezelf. Maar daar (in de Geest), kijk je naar jezelf, en ben je wat je ziet.”

Evangelie van Filippus, Nag Hammadi Codex

Annie Webb

Annie Webb heeft een Bachelor of Science in milieuwetenschappen en een Master of Science, gespecialiseerd in entomologie. Ze heeft ook een Bachelor of Fine Arts en werkte voordat ze van loopbaan veranderde als grafisch ontwerper. Ze werkt momenteel in communicatie op het gebied van hernieuwbare energie.

Annie Webb publiceerde dit artikel op deze deze website  

leestip:  Meer informatie over Gnosis ook op Wikipedia 

Vertaling: Hansjelle Dijkstra

Ziek door gluten of FODMAPs?

Beste lezer,

Recent is er een onderzoek verschenen waaruit blijkt dat gluten vaak toch niet de boosdoeners zijn. Sinds enkele jaren is er een grote groep mensen die gluten vermijdt vanwege allerlei klachten. Slechts 1% van Nederland heeft de auto-immuunziekte coeliakie, maar daarnaast krijgt bijna 12% van Nederland ook klachten na het eten van gluten. Deze mensen worden naar eigen zeggen ziek van gluten. Nieuwe aanwijzingen zetten een gevoeligheid voor gluten in een ander daglicht.

Veel mensen knappen op door het vermijden van gluten. Gluten krijgen hierdoor vaak de zwartepiet toegespeeld, maar mogelijk moeten we het toch ergens anders zoeken: bij de fructanen. Fructanen zijn een type vezels die bij sommige mensen problemen kunnen geven. Deze fructanen komen veelvuldig in tarwebrood voor, waardoor gluten bij sommigen ten onrechte de schuld krijgen. Er zijn diëtisten die door dit inzicht denken dat het einde van de glutenvrije hype nabij is (1). Daarvoor is het wat mij betreft nog iets te vroeg, maar een interessant fenomeen is het wel. Het verhaal gaat namelijk nog veel verder.

Ongeveer 20% van de Nederlanders heeft het prikkelbare darm syndroom (PDS) (2). Deze groep blijkt vaak slecht te reageren op bepaalde typen vezels, de zogenaamde FODMAPs (3). Fructanen zijn slechts één type FODMAP-vezel. Van de mensen met PDS knapt 76% op door een dieet dat vrij is van FODMAPs (4). Het laten staan van brood op basis van tarwe levert voor deze groep veel winst op.

Het FODMAP-dieet
FODMAP staat voor fermenteerbare oligosachariden, disachariden, monosachariden en polyolen. Dit zijn 4 verschillende soorten vezels, die aanleiding kunnen geven tot darmklachten zoals PDS. De klachten zijn onder meer buikpijn, darmkramp, diarree en een opgeblazen gevoel. Bij het FODMAP-dieet worden deze typen vezels tijdelijk vermeden en daarna worden ze per soort weer geïntroduceerd. Zo is vast te stellen voor welke soort vezel een intolerantie bestaat. Deze week was in het nieuws dat een fitness-blogger door FODMAPs zo erg opgeblazen raakt, dat het lijkt alsof ze ruim 6 maanden zwanger is (5).

Geen brood meer?
Wij Nederlanders zijn verzot op luchtig brood op basis van tarwe. Deze broden staan bol van de gluten en de FODMAPs. Als we voor ander brood zouden kiezen, dan zou dat een flinke stap in de goede richting kunnen zijn. Zuurdesembrood van spelt is volgens de Monash University in Australië arm aan FODMAPs (6). Het blijkt dat veel mensen wel tegen spelt kunnen, maar niet tegen tarwe. Dit is goed te verklaren doordat spelt arm is aan fructanen, in tegenstelling tot tarwe.

Andere bronnen van fructanen zijn kaki, aardperen, cichorei, artisjok, asperge, prei, uien, knoflook, okra, kool, cashewnoten, pistachenoten en peulvruchten. Een bekende fructaan is inuline. Inuline komt zelfs een beetje voor in bananen.

Bekende FODMAPs zijn (niet eten):

  • Oligosachariden, dit zijn de reeds besproken fructanen maar ook galactanen. Deze laatste zitten in peulvruchten zoals bonen.
  • Disachariden zoals lactose. Niet-gefermenteerde zuivel is dus niet FODMAP-proof.
  • Monosachariden als fructose. Dus agave(siroop), honing en rozijnen vallen hieronder. In mindere mate ook appels, mango’s, peren, watermeloen en vijgen.
  • Polyolen. Dit zijn onder meer de zoetstoffen bekend onder de namen sorbitol, xylitol en mannitol.

FODMAP-arme voeding is (wel eten):

  • Groenten: alfalfa, taugé, sperziebonen, paksoi, paprika, wortel, komkommer, sla, tomaat, courgette.
  • Fruit: sinaasappel, druiven, galiameloen.
  • Eiwit: vlees, vis, kip, tofu, tempeh.
  • Zuivel: lactose-vrije yoghurt en harde kaas.
  • Granen: zuurdesem speltbrood, rijst, haver en quinoa.
  • Noten en zaden: amandelen, pompoenpitten.
  • Dranken: water, koffie en thee.

Mocht je darmklachten hebben of een overgevoeligheid, dan is het FODMAP-beperkte dieet een goede optie om te proberen. Meer dan de helft van de Nederlanders ervaart regelmatig darmklachten (7, 8). Gelukkig blijkt volgens het Universitair Medisch Centrum te Groningen dat door anders te eten en leven deze klachten kunnen verminderen (9). Zie voor praktische adviezen ook dit artikel over hoe je je darmflora kunt versterken. Mocht je meer informatie willen over het FODMAP-dieet dan is fodmapdieet.nl zeker aan te raden. Er zijn ook diverse FODMAP-apps te downloaden voor mobiele telefoons.

Bijna kerst!
Dan is het alweer bijna kerst! Volgende week zondag komt er nog een speciale kerstnieuwsbrief en dan nemen we een weekje rust. Wij blijven dit jaar thuis met onze adoptie-hondjes. Het is heel gezellig met ze: we wandelen en spelen erg veel met ze, vooral de sneeuw maakte ze helemaal wild! De honden zijn wel een beetje waaks, we gaan daarom spoedig op zoek naar een rustiger plekje om te wonen…

Gezonde groet,
Juglen Zwaan
aHealthylife.nl

Zestien overtuigingen van religies over het leven na de dood

Wat geloof je over je leven na de dood? Geen idee, of geloof je echt dat het graf het einde is? De meeste mensen groeien op in samenlevingen waarin ze zodra ze zijn geboren al kennismaken met een religie. De kans dat zulke mensen hun geloof en overtuiging vasthouden tot de dag dat ze sterven is vrij groot.

Maatschappelijke invloeden, in combinatie met hedendaagse media en groepsdruk, spelen een belangrijke rol bij het vormgeven van wat we geloven. Dit alles maakt het erg lastig om objectief na te denken over het leven na de dood, wat in tegenstelling staat tot ontspannen leunen op wat we denken dat waar is en afkomstig is van zo ver terug als we ons kunnen herinneren.

Mensen die alleen weten wat hun eigen religie over het leven na de dood zegt, vinden wat andere mensen daarover geloven soms absurd en tot op zekere hoogte soms grappig en onpraktisch. Maar is er een manier om te bewijzen welke religie de juiste is en welke niet? Mensen die de wetenschap zozeer omarmen dat ze niet meer geloven in een bepaalde religie, en ook niet in een leven na de dood omdat ze daarvoor geen bewijs vinden, en ook geen betrouwbare maatstaven, hebben de neiging om alle religies te verwerpen.

Moeten we dan verwachten dat zaken met betrekking tot het leven na de dood meetbaar zijn? In een laboratorium, of in de maatschappij, zoals andere dingen aan deze kant van het leven? Zou het niet net zoiets zijn als een experiment waarin je probeert om de snelheid van de wind of de ontvlambaarheid van sommige materialen te meten als je je onder water bevindt? Nee, dat zou niet logisch zijn.

Hier zijn 16 religies en overtuigingen uit verschillende delen van de wereld, en wat zij geloven over het leven na de dood. Wat geloof jij?

16 . De Grieks-Romeinse religie

De oude Grieken geloofden dat mensen die stierven eindigden in Hades, een grijze en mistige plaats waar de Heer van de Doden regeerde. Anderen geloofden in een paradijsachtige plaats, het Olympisch Pantheon op de berg Olympus, waar goden als Zeus leefden, en het lot van de mensheid bepaalden. Mensen die een goed leven hadden geleid en constant in de gedachten van de levenden verbleven, genoten van de zonnige genoegens van het Elysium. De vergetenen dwaalden eeuwig rond in de kilheid van Hades, terwijl de goddelozen in donkere putten van de Tartarus vielen. Hoewel de goden het lot van elk individu op Aarde bepaalden, kon iemand zijn lot beheersen door orakels te raadplegen en offers aan de goden te brengen.

15 . Epicurisme

Epicurisme is ongeveer 300 jaar ouder dan het christendom en heeft tegenwoordig een onduidelijk aantal gelovigen in Griekenland en andere delen van de wereld. In tegenstelling tot de meeste andere godsdiensten op de planeet, gelooft het Epicurisme in veel goden. Maar geen ervan houdt zich bezig met wat menselijke wezens aan het doen zijn. Deze gelovigen denken dat alles, inclusief hun goden en zielen, uit atomen bestaan. Volgens het Epicurisme is er geen leven na de dood, dus is er voor hen ook niet zoiets als reïncarnatie, Hemel of Hel. Als iemand sterft, denken deze gelovigen dat de ziel ook oplost, en dat dat het einde is. 

14 . Bahai

De Bahai is een religieuze groep die uit ongeveer zeven miljoen mensen bestaat. De gelovigen menen dat de ziel van een mens eeuwig en goed is, en het de taak van ieder individu is om dichter bij God te komen. In tegenstelling tot de meeste andere religies die hun eigen specifieke God hebben, geloven de Bahai in één God, die zichzelf heeft gemanifesteerd in alle andere religies in de wereld. Volgens Bahai volgelingen bestaan ​​Hemel en Hel niet. Er zijn wel twee staten van zijn die uitdrukken of je dichter bij God staat, of juist verder van hem verwijderd bent. De Bahai geloven dat de meeste andere religieuze groeperingen zich vergissen wanneer ze de Hemel en de Hel interpreteren als fysieke plaatsen, in plaats van ze te zien als symbolische representaties van de afstand tot God.

13 . Jaïnisme

Ongeveer 4 miljoen volgelingen van het Jaïnisme geloven in het bestaan ​​van veel  goden, en in reïncarnatie die tot bevrijding kan leiden. Bevrijding kan worden bereikt door het vermijden van slecht karma en geen kwaad aanrichten. Mensen die de bevrijding nog niet bereiken blijven steken in de cyclus van wedergeboorte. Sommigen zullen misschien zelfs acht Hellen van lijden moeten doorstaan tot hun wedergeboorte. Deze acht Hellen worden in elke fase kouder, en een ziel passeert veel martelingen voordat die een nieuwe gelegenheid tot wedergeboorte krijgt en de kans om alsnog bevrijding te bereiken. Hoewel het heel lang kan duren, krijgen bevrijde zielen uiteindelijk een plaats tussen de goden.

12 . Shinto

Een van de kenmerken van Shinto is dat gelovigen niet in het openbaar hoeven te bekennen dat ze Shinto gelovigen zijn. Volgens sommige oude Japanse legendes die in verband kunnen worden gebracht met Shinto, komen de doden in de sombere ondergrondse plaats Yomi terecht, waar een rivier de doden en de levenden van elkaar scheidt. Yomi is een plaats die veel lijkt op de Griekse Hades, en de mensen hier hebben een negatief beeld van de dood. De volgelingen van deze religie geloven in oude goden en geesten met de verzamelnaam Kami. Ze geloven desondanks dat sommige mensen na hun dood Kami kunnen worden. Volgens de Shinto zijn mensen van nature zuiver, en kunnen ze hun zuiverheid behouden en het kwaad vermijden door middel van zuiveringsrituelen. 

11 . Hindoeïsme

De ongeveer 900 miljoen Hindoes geloven in een oppergod die Brahman heet, en die zich manifesteert in veel andere goden en godinnen. Enkele van de standaard beoefeningen van het Hindoeïsme zijn yoga, toewijding aan een God, meditatie, bedevaart naar heilige steden en verschillende andere toepassingen. Hindoes geloven niet in de Hemel of de Hel. Ze geloven dat er na de dood  reïncarnatie plaats vindt. Hindoes geloven dat als iemand sterft hij of zij in een ander lichaam wordt herboren. Welk lichaam dat is wordt grotendeels bepaald door zijn of haar gedrag in het vorige leven. Hindoes geloven dat mensen gebonden zijn aan illusie en onwetendheid, maar ze kunnen er tijdens hun wedergeboorte aan ontsnappen zodra hun ziel hun ware natuur realiseert.

10 . Traditionele Chinese Religie

Bijna iedereen heeft wel eens gehoord over yin en yang, een populair concept waar de gelovige volgelingen van de Traditionele Chinese Religie sterk aan vasthouden, inclusief aan hun mythologische godheden en goden. Yin is negatief, donker en vrouwelijk, terwijl Yang positief, helder en mannelijk is. De interactie tussen deze twee is van grote invloed op het lot van alle dingen. Degenen die volgens de traditionele Chinese religie leven geloven in een vredig leven na de dood. Een mens kan dit bereiken door het uitvoeren van specifieke rituelen en respectvol eerbetoon aan voorouders. Na de dood bepaalt de god Ch’eng Huang of iemands geest deugdzaam genoeg is geweest om bij de onsterfelijken in Boeddhistische paradijzen te verblijven, of naar een Hel te moeten gaan, gevolgd door een onmiddellijke wedergeboorte in een volgende reïncarnatie.

9 . Sikhisme

Sikhisme is een van de meest populaire religies in India, met ongeveer 25 miljoen volgers. Goeroe Nanak richtte in 1500 na Christus het Sikhisme op, een religie die over de grenzen van dit land is uitgegroeid , waardoor er nu meer dan een half miljoen volgelingen buiten India wonen. Volgens de overtuigingen en praktijken van de Sikh, bepaalt het gedrag van een persoon of zijn of haar ziel bestemd is voor groot lijden en pijn in de onderwereld, of uiteindelijk met God zal versmelten in de geestelijke wereld. Een ziel die gevangen zit in de cyclus van reïncarnatie kan deze overwinnen door te mediteren op de Sikh-god ‘Ik Onkar’, en een heilige soldaat worden die voor het goede vecht.

8 . Juche

Juche is de nieuwste ‘religie’ op deze lijst. De ideologie erachter maakt er zowel een sociaal-politieke organisatie van als een religie. Juche aanhangers aanbidden de overleden Kim Il-sung, Noord-Korea’s voormalige dictator en zijn zoon Kim Jong-il, die nu regeert als de eeuwige president, aangevuld met Kim Jong-soko, de vrouw van Kim Il-sung. Juche is gevormd naar het christendom, waarin in dit geval mensen de drie-eenheid van die religie vertegenwoordigen. Vergelijkbaar met posities die door God de Vader, Jezus Christus en de Heilige Geest in het christendom worden uitgedrukt. Juche-aanhangers geloven dat ze als ze sterven, ze voor altijd bij hun overleden dictator-president zullen zijn.

7 . Zoroastrisme

Aanhangers van het Zoroastrisme geloven in de God Ahura Mazda, en in een kwaadaardige Angra Mainyu, die bijna net zo sterk is als hun God. De aanhangers van het Zoroastrisme geloven dat wanneer een persoon sterft, hij of zij een hemelse plaats of Hel zal binnengaan, afhankelijk van hoe goed iemand  heeft geleefd. Iedereen moet naar de overkant van het aardse leven gaan door de Chinvat Bridge over te steken. Mensen die een goed leven hebben geleid passeren die brug met gemak, want voor hen is de brug breed. Maar voor zondaars draait de brug op zijn kant, en wordt zo smal als een scherp scheermes. Een angstaanjagende vrouw kwelt hen door hen een tijd in het vagevuur te laten vallen.

6 . Islam

De Islam deelt, hoewel heel verschillend voor wat betreft Christenen met zijn rituelen, geloof en leerstellingen, een stuk van de geschiedenis met het Christendom. Moslims geloven dat profeet Mohammed in 622 na Christus in Mekka de Islam heeft gesticht. In de Islam heerst de overtuiging dat mannen die het geloof nauwkeurig beoefenen na hun dood 72 maagden zullen ontvangen. Maar vrouwen krijgen slechts één man om van alles aan de andere kant van het leven samen met hem te doen. Moslims geloven in een gunstige plaats die ze het Paradijs noemen, en in een slechte plek, de Hel. Degenen die op weg zijn naar het Paradijs zullen vóór de opstanding vrede ervaren. Zij die naar de Hel gaan zitten daar voor eeuwig vast en zullen lijden in hun graven. 

5 . Azteken

Als mensen aan Azteken en hun religie denken, zien ze soms beelden van mensen die hun kinderen als menselijke offers aanboden om hun goden te sussen. Deze religie kende talrijke feesten die gedicteerd werden door de Azteekse kalender. Ze geloofden in talloze goden en godinnen. De Azteken dachten dat ze na hun overlijden op een van de volgende drie plaatsen zouden gaan verblijven waarvan ze dachten dat ze er hun hele volgende leven zouden doorbrengen: Mictlan, Tlalocan of de zon. Van vrouwen die tijdens een bevalling stierven en van gevallen krijgers, werd verondersteld dat ze zouden veranderen in kolibries. Degenen die verdronken werden verondersteld naar Tlalocan te gaan. En zij die door een gruwelijke oorzaak stierven kwamen terecht in Mictlan. 

4 . Rastafari Beweging

De Rastafari Beweging is een relatief nieuwe religie die erg snel groeit, vooral onder gemeenschappen die het gebruik van marihuana omarmen. Je kunt een gelovige identificeren aan de hand van de kleuren die hij of zij draagt ​​en door hoe hij of zij het haar draagt. Rastafarianisme heeft zijn wortels in Jamaica. De beweging dateert uit de jaren 1930. Volgens deze religie was keizer van Ethiopië Haile Selassie (1892- 1975) hun geïncarneerde god, en het geloof wankelde zelfs niet toen hij stierf. Volgens sommige Rasta zullen alle gelovigen de onsterfelijkheid ervaren door een proces van reïncarnatie. Ze geloven in de Hemel als een teruggaan naar de Hof van Eden, dat volgens hen in Afrika ligt.

3 . Boeddhisme

Volgens boeddhisten is het leven een reis, waarbij je na de dood terugkeert naar de aarde. De meeste religies die in reïncarnatie geloven hebben een vergelijkbaar idee dat er van uitgaat dat een individu terugkeert na dit leven, ondanks kleine variaties in hoe iemand tot een volgende reïncarnatie komt of het Nirvana bereikt. Volgens het boeddhisme is een Boeddha, iemand die een hoge staat van verlichting heeft bereikt, de enige die het Nirvana kan binnengaan. Nirvana is de hoogste staat van volmaakte vrede en geluk, waarin iemands individuele leed en verlangens niet meer bestaan. Degenen die Nirvana niet bereiken, worden onmiddellijk na hun dood herboren, en ontvangen een ander lichaam.

  1. Jodendom

 

Het Jodendom is het minst uitgesproken over een leven na de dood. Het lichaam wordt als tijdelijke woonplaats gezien. Het leven na de dood is in het Jodendom minder belangrijk dan het leven in het hier en nu. Dat blijkt ook uit de mentale opvatting van de dood: je bent dood als je niet met de Thora leeft, en je bent levend zolang je verbonden bent met God, ook al ben je dood. Daarnaast zijn nakomelingen in het Jodendom erg belangrijk: je leeft voort in je kinderen. Omdat het Jodendom geen officiële leer heeft over de dood, kan iedere jood zijn eigen keuze maken. Veel joden geloven dat het leven na de dood pas begint als de Messias de Hemel op Aarde brengt en alle zielen opnieuw een lichaam krijgen. Wat er in de tussentijd met de ziel gebeurt blijft onduidelijk. Anderen geloven in een onsterfelijke ziel die, direct na het overlijden, voortleeft in de Hemel bij God, of in de onderwereld. Er zijn zelfs joden die geloven in reïncarnatie.

1 . Christendom

Bijna één op de drie mensen in de wereld is Christen, een religie groter dan alle andere geloven op aarde. Daardoor zijn de meeste mensen ongeveer op de hoogte van wat Christenen geloven, vooral met betrekking tot het leven na de dood. Christenen geloven dat als een persoon sterft hij of zij de eeuwige rust kan ingaan die de Hemel wordt genoemd, een plaats zonder pijn, verdriet of rouw. Het op deze manier in een hogere kwaliteit opnieuw geboren worden is te danken aan de heerschappij van Jezus Christus over het leven. Christenen geloven dat ze dit danken hebben aan Christus’ kruisiging, dood en opstanding. Volgens het boek Openbaring belanden mensen die tegen God rebelleerden als eeuwige straf in een brandend vuur.

Simon Books

link naar site waar dit artikel op staat

 

(In het oorspronkelijke artikel wordt het Jodendom niet vermeld.

De tekst over het Jodendom is toegevoegd door de vertaler).

 

 

Vertaling: Hansjelle Dijkstra

Teisho zen zondag 2016: De reis van de drie koningen (deel 2)

Het volgen van de ster is om te beginnen een diep verlangen. Je blijft de ster volgen ondanks alle ontberingen, ondanks dat alles met betrekking tot de ster ongewis is. Je hebt geen houvast. Het boeddhisme noemt het bodhicitta, het diepe verlangen naar ontwaken.  Het is het meest ongewisse wat er is. Door alles heen blijven de drie koningen de ster zien en volgen, terwijl ze niet weten waarheen hij ze leidt, waartoe en wat het resultaat zal zijn.

Het eerste deel van Eliots gedicht gaat over die ontberingen. In het tweede deel lijkt de reis meer moeiteloos te gaan. De koningen dalen af naar een rustieke vallei, de harde kantjes zijn er vanaf. Herken je dat? De fase waarin het gemakkelijker lijkt te gaan? Maar er gloort iets aan de horizon wat niet helemaal koosjer is. De taal van Eliot is hierin heel beeldend. Hij spreekt over de drie bomen tegen de lage lucht. Die staan voor de drie kruisen, door Rembrandt ook zo mooi weergegeven in diens dramatische ets. Dan is er het witte paard, een beeld uit de Openbaringen, de Apocalyps uit de Bijbel. Er is het dobbelen. Onder het kruis werd door Romeinse soldaten gedobbeld. De zilverlingen. Dat verwijst naar Judas. Er zit een prachtige gelaagdheid in dit vers.

Verwachtingen en waarheden moeten worden bijgesteld. Dat maakt Eliot voelbaar. Hij geeft het gevoel: er klopt iets niet. Die herberg bijvoorbeeld, kijk daar eens naar. Je bent een reiziger, je wilt tot rust komen. Je zoekt na je barre tocht een gastvrije, prettige omgeving. Maar in deze herberg liggen lege wijnzakken. Je moet je verwachting bijstellen. En er is geen informatie, het is een onheilspellende omgeving. Er klopt iets niet. Dat is een hele reële ervaring op het pad. Dan komen ze uiteindelijk bij het punt waar het allemaal om te doen is geweest. ‘Het gaf, zou je kunnen zeggen, voldoening’. Zulk een understatement!

Deze beelden van Elliot tonen dat de reis weliswaar vruchtbaar lijkt te zijn, maar toch niet helemaal. ‘’Het gaf, zou je kunnen zeggen, voldoening’, maar ze staan niet te juichen. Er spreek een deceptie uit. De beelden duiden op onheil. Er openbaart zich iets wat ze niet hadden verwacht. Als de grootste ontberingen zijn gepasseerd, kom je je eigen verwachting tegen. Maar de werkelijkheid blijkt totaal anders. De ster staat voor iets in beginsel – voor een verlangen. Je bent op pad en het pijnlijke besef dringt langzaam tot je door dat je je verwachtingen moet bijstellen. Nu ben ik er, denk je. En dan is het toch anders dan je denkt. In het Chinese zen, als iemand echt satori krijgt, dan lacht hij zich een ongeluk. Omdat het totaal anders is dan je denkt.

Ze bereikten geen uur te vroeg hun bestemming. Het inzicht komt precies op tijd, de appel valt als ie rijp is. Geen seconde te vroeg of te laat. Daar zit een onloochenbare, natuurlijke orde in. Dan krijg je de laatste, wat cryptische passage.

Dit alles was lang geleden, het blijft me bij,
En ik zou het weer doen, maar boekstaaf
Dit boekstaaf
Dit: leidde men ons zo ver voor
Geboorte of Dood? Er was een Geboorte, zeker,
Het feit lag er, geen twijfel aan. Ik kende geboorte en dood,
Maar dacht altijd dat ze verschilden; deze Geboorte was
Een hard en bitter gelag voor ons, als de Dood, onze dood.
We keerden terug naar onze haardsteden, deze koninkrijken,
Maar voelden ons hier niet meer thuis, in het oude verbond,
Vervreemd van een volk dat zich vastklampt aan zijn goden.
Ik zou blij zijn met een tweede dood.

Wat is hier nu geboren? Wat gaat hier dood? En kennelijk is het een en dezelfde situatie. Wat wordt hier geboren? Wat verlies je in deze ervaring? Je verliest je leven! Het is heel dichtbij en heel pijnlijk. Dit is de kernervaring in elke spirituele traditie: mijn leven is niet mijn leven! Het is ook de bron van ontstaan van elke religie. Dit is een hele dubbele ervaring. Als je het zelf ervaart, dan ben je enerzijds verlost van je ‘ik’, maar het is ook pijnlijk. Je hebt alles geïnvesteerd in jezelf, in je leven zoals je het tot dusverre leidde en je hebt op het verkeerde paard gewed. Alles gaat onderuit: materieel, psychologisch, economisch etc. De gehechtheid aan dat alles is niet langer houdbaar. Het is het moment waarin heel even, in een glimps, het kroos van het dagelijks gepruttel wijkt en het leven zoals het is zich toont. En wat is dat? Dit leven precies zoals het is. Niet wat ik ervan hebt gemaakt, dat wijkt. Het is niet mijn leven, het is ook niet ‘mij’.

Hier begint pas echt het volgen van de ster. Vanaf dat moment weet je waar je aan toe bent. Hier wordt duidelijk wat je hebt te doen. Shakyamuni Boeddha ging op zoek naar waarheid, nam uiteindelijk plaats onder de Bodhiboom en kreeg een dijk van een ervaring. Dat was niet waar het bij bleef. Daar begon het pas voor hem. Zo gaat het pad. De eerste fase draait om zelfbehoud, zo gaat het omdat je anders niet verder komt. Maar uiteindelijk wordt zichtbaar dat het zelfbehoud niet is waar het om gaat. De hele oriëntatie klopt niet meer. Hier begint het volgen van de ster pas echt, het onderhoud. En de laatste zin zou je kunnen vertalen met: ik zou blij zijn met een tweede realisatie, een tweede intiem contact. Als de lamp is aangegaan, is dat de inzet. Bij Elliot is de tweede dood het opstijgen naar God.

 

Aanstaande zondag 17 december vindt in Lazuli in Utrecht de allerlaatste stille zen zondag plaats op deze locatie. De tekst Shoji, ‘Geboorte en dood’ van Dogen Zenji is het thema van deze stiltedag. Check voor meer informatie en opgave: https://izen.nl/zen-meditatie/

 

Voedingspatroon Europeanen moet anders

Beste lezers,

De afgelopen week hebben Europese academici de noodklok geluid. Het roer voor wat betreft voeding moet nu echt om. De helft van Europa is te dik en heeft last van chronische ziektes. Het advies aan de beleidsmakers is om gezonde voeding betaalbaar te maken voor haar burgers. Nederland lijkt het tegenovergestelde te doen.

Nederland gaat het lage BTW-tarief op onder meer groente en fruit per 2019 met 50% verhogen (1). We betalen dan geen 6% btw, maar 9%. Helaas is Mark Rutte als ex-Unilever medewerker niet van plan om de BTW op bewerkte producten te verhogen en op gezonde producten te verlagen (2).

Een roze koek kost 16 cent en een Mars 36 cent, terwijl een appel 59 cent kost (3). Bij Burger King kost een flesje water € 2,25, terwijl een grote cola maar € 2,- kost (4). Uit een rapport van de verzekeringssector bleek deze week dat de zorgkosten de komende jaren fors zullen stijgen (5). Het is dan ook onbegrijpelijk dat de overheid niet ingrijpt. Het zou de gezondheid van Nederland sterk ten goede komen als de belasting op sportscholen en gezonde voeding wordt verlaagd. De kosten kunnen dan gemakkelijk weer worden teruggehaald bij een hoger BTW-tarief op ongezonde voeding zoals junkfood.

De experts gaven in hun waarschuwing aan dat Europa kampt met overgewicht en ondervoeding. Het blijkt namelijk dat veel mensen met overgewicht in werkelijkheid te maken hebben met ondervoeding (6). Bewerkte junkfood levert namelijk wel veel macronutriënten zoals vetten, eiwitten en koolhydraten, maar onvoldoende micronutriënten zoals vitamines, mineralen en polyfenolen. Het zijn deze bewerkte voedingsmiddelen die kunnen leiden tot laaggradige ontstekingen en chronische ziektes (7, 8, 9).

Een reden waarom de politiek zo tam is tegenover het bedrijfsleven, is misschien wel omdat bedrijven in Den Haag de dienst uit lijken te maken (10). In de Eerste Kamer zijn er politici met een dubbele pet op, waardoor de belangen behoorlijk zijn verstrengeld (11). Veel politici kunnen na hun periode als beleidsmaker rekenen op een baan in het bedrijfsleven, waarbij de lonen vaak 3 keer hoger liggen dan in de politiek (12). Een politicus zou wel gek zijn als deze in de wielen van het bedrijfsleven zou rijden.

Vaak groeien kleine idealistische bedrijfjes uit tot grote bedrijven omdat ze worden opgekocht door de grote jongens. Deze week maakte Nestlé bekend Atrium Innovations over te nemen (13). Dit bedrijf bestaat weer uit vele orthomoleculaire merken als Garden of Life, Orthica en AOV. Dat belooft niet veel goeds, want Nestlé is het bedrijf dat water wilde privatiseren omdat ze vinden dat het geen mensenrecht is, maar een commercieel product (14, 15). Nestlé is zo rijk en machtig, dat ze met hun lobbybudget regelmatig voor elkaar krijgen wat ze willen (16, 17). Sommige lobbyisten krijgen een kans om een bestuursfunctie te gaan vervullen bij de Europese voedselwaakhond EFSA (18, 19, 20). Wij van WC-eend, adviseren…. WC-eend!

In deze tijd kunnen we de beleidsmakers en het bedrijfsleven eigenlijk niet vertrouwen. In een supermarkt waar 70% van de producten sterk is bewerkt (21) en meer dan 50% van de producten toegevoegde suiker bevat, is de kans groter dat er vulling in je mandje komt dan dat er sprake is van echte voeding (22). Omdat de overheid onze gezondheid benadert met een calculator, zullen we zelf wijzer moeten worden. Als lezer van deze nieuwsbrief zal je gelukkig bovengemiddeld op de hoogte zijn. Ik nodig iedereen van harte uit om zelf op onderzoek uit te gaan en eigen conclusies te trekken. De rode draad wordt meestal vrij snel zichtbaar…

Gezonde groet,
Juglen Zwaan

aHealthylife.nl

De spirituele bypass bypassen: re-associatie als spirituele praktijk

“Het doel van therapie is om de cliënt te helpen om de werkelijkheid te erkennen, te ervaren en te verdragen”
-Bessel Van Der Kolk

“Spiritual Bypassing is het verschijnsel dat spiritualiteit wordt gebruikt om persoonlijke vraagstukken te omzeilen. Zo is het boeddhistische ideaal van onthechting heel aantrekkelijk voor iemand die bang is voor de kwetsbaarheid die het aangaan van persoonlijke relaties met zich mee brengt. Maar het gevaar is dat zo iemand zich onder het motto van onthechting terugtrekt, en in feite zijn persoonlijke vraagstukken niet oplost, maar vermijdt”.   John Welwood

In de psychologie is ‘dissociatie’ een van de vele gemoedstoestanden -van licht onthecht zijn van de directe omgeving- tot zwaardere onthechting aan tal van fysieke en emotionele ervaringen. Het belangrijkste kenmerk van alle dissociatieve verschijnselen houdt een vervreemding in van de werkelijkheid. In het tijdperk van de smartphone, Facebook, Twitter en de kijkverslaving aan bijvoorbeeld Netflix, is ​​dissociatie misschien wel het meest  bepalende kenmerk van de huidige maatschappij.

Als ik rondkijk in de coffeeshop waarin ik dit schrijf, valt me ​​op dat ik de enige ben die rondkijkt. Alle anderen in deze bruisende uitspanning in de wijk Capitol Hill in Seattle hebben hun neus in een laptop of smartphone gestoken. Ik bedenk dan dat de mensheid nooit eerder zo ver verwijderd was van zijn directe omgeving. En dat nog niet zo lang geleden in onze geschiedenis te veel dissociatie tot een ‘doodvonnis’ zou leiden: afgeleid zijn van onze omgeving zou betekenen dat we het subtiele klikken van een takje, of de beweging van een schaduw, niet meer zouden opmerken. Een sabeltandtijger zou ons zonder dat we ons konden verzetten bespringen … Nu we al onze natuurlijke roofdieren hebben gedood, of ze in dierentuinen hebben opgesloten, kunnen we het leven ​​afstandelijke leven en in een neurotische staat.

Dissociatie gaat niet alleen over het afgesneden zijn van onze directe omgeving, maar ook over het afgesloten zijn van onszelf. Een cliënte met wie ik werkte, een zeer succesvolle academica, had een geschiedenis van seksueel misbruik en was ernstig somatisch gedissocieerd, wat betekent dat ze heel weinig contact had met haar lichaam, gevoel en sensualiteit. Een andere cliënt, een manager met narcistische neigingen, had een tiran als vader en was gedissocieerd van elk gevoel van emotionele kwetsbaarheid, en was daardoor afgesneden van het vermogen om echte zinvolle menselijke relaties aan te gaan. Een cliënt distantieerde zich van zijn persoonlijke macht en autoriteit, waarschijnlijk door zijn metaforisch gecastreerde vader na te bootsen, en ondervond daardoor trauma na trauma van gepest en vernederd worden door autoriteiten, bazen en romantische partners.

Een van de grote ontwikkelingen in de hedendaagse neuro-wetenschap is dat we nu de fysiologie van dissociatie kennen. Stephen Porges, hoogleraar psychiatrie aan de Universiteit van Illinois, boekte successen op het gebied  van traumagenezing, met contemplatieve psychologie, en met gebruikmaking van de Polyvagale Theorie.  De Polyvagale-theorie  stelt o.a. dat dissociatie in feite een manifestatie is van een ‘bevriezings-respons’, iets dat alle dieren doen, inclusief het menselijke dier, als er sprake is van overweldigende stress. Als vechten en vluchten niet werken, komt het dorsale deel van de nervus vagus in actie, (een deel van het parasympathisch zenuwstelsel), en brengt het organisme in een bevriezing/shutdown reactie. (Vertaler: Een dorsaal lichaamsonderdeel ligt aan de rugzijde, de achterkant van het lichaam, als het lichaam zich in standaard anatomische houding bevindt. De tegenovergestelde ligging is ventraal). Dit is een toestand die wordt gekenmerkt door uitschakeling, instandhouding, immobiliteit en dissociatie. De gazelle die voor de cheeta vlucht, komt in deze bevriezing als hij de race heeft verloren. Dit dient vele biologische overlevingsfuncties, waaronder een drastische verlaging van de hartfrequentie die bloedverlies voorkomt. Zo bootst het dier de dood na, zodat het roofdier mogelijk geen interesse meer heeft als hij geen aaseter is. Dit mechanisme brengt een zekere verdovingskwaliteit met zich mee, wat betekent dat de gazelle niet pijn voelt als hij levend wordt opgegeten. Dr. David Livingstone, de Schotse ontdekkingsreiziger, tekende zijn eigen ervaringen met de bevriezingsreactie op die veroorzaakt werd door zijn ontmoeting met een leeuw op de vlaktes van Afrika.

“Ik hoorde een kreet. Ik schrok, en toen ik omkeek zag ik een leeuw die van plan was om op me te springen. We waren op een heuveltje; hij greep mijn schouder terwijl hij sprong, en we vielen allebei naar beneden. Hij gromde vreselijk, dicht bij mijn oor, en hij schudde me heen en weer zoals een terriër die een rat bijt. De schok veroorzaakte een stupor die lijkt op wat een muis doormaakt na de eerste schrik die de kat aanricht. Het veroorzaakte een soort dromerigheid waarin er geen gevoel van pijn was, noch een gevoel van angst. Hoewel ik me heel goed bewust was van alles wat er gebeurde. Het was als wat patiënten die gedeeltelijk onder invloed van chloroform zijn beschrijven, ze kunnen alle operaties zien, maar niet het mes voelen. Deze unieke toestand was niet het resultaat van een mentaal proces. De schok liet de angst verdwijnen en liet geen afgrijzen toe over het wilde dier. Deze eigenaardige toestand wordt waarschijnlijk geproduceerd in alle dieren die gedood worden door een vleeseter. Als dat inderdaad zo is, is het een genadige voorziening door onze goedgunstige Schepper voor het verminderen van de pijn van de dood.”

Je hoeft niet door een leeuw te worden verscheurd om een ​​bevriezings/dissociatieve reactie op te roepen. De hedendaagse triggers van deze bevriezingsreactie kunnen net zo makkelijk opgewekt worden door emotioneel niet op elkaar afgestemde zorgverleners, of door agressie in de vorm van systemisch racisme en seksisme, informatie-overload en overwerk. De westerse psychologie heeft van oudsher alle vormen van dissociatie gepathologiseerd, en dat is te begrijpen. Ontkoppeling van de werkelijkheid is een belangrijke oorzaak van persoonlijk en wereldwijd lijden. Je ziet de verwoestende gevolgen van dissociatie in het ‘post truth’ klimaat in de VS.  Wetenschappelijke feiten tellen niet mee als het om trauma-opwekkende beeldvorming gaat en een man met een geestesziekte 61 miljoen stemmen kan krijgen en leider van de vrije wereld kan worden. Wat de westerse psychologie vaak mist, zijn de potentiële genezende en bevrijdende kwaliteiten van de dissociatie/bevriezingsreactie. Deze genezende en bevrijdende kwaliteiten zijn bekend, gedocumenteerd en in kaart gebracht in de oude wijsheidstradities van het Oosten, waaronder yoga, tantra, boeddhisme en taoïsme, de mystieke takken van de islam (soefisme), het jodendom (kabbala), en het christendom.

Joseph Campbell, de beroemde professor en mytholoog, ontdekte dat overal in de wereld inheemse culturen al een manier hadden ontwikkeld om in ongewone geestestoestanden te geraken door het gewijde gebruik van psychoactieve planten, dans, drummen, ritueel, of extreme inspanning. In feite was een van de diagnoses voor psychische aandoeningen in de inheemse culturen die Campbell bestudeerde het onvermogen om dissociatieve staten binnen te gaan. Met andere woorden, als je jezelf niet in een extatische staat zou kunnen dansen, en met de goden zou kunnen praten, werd je als een psychische mislukkeling beschouwd, die serieuze hulp nodig had.

De belangrijkste variabele is hoe men de dissociatieve staat binnengaat. In de meer traditionele culturen gaat dat met de steun van de gemeenschap of stam, in een staat van eerbied en respect, met de wijsheid van de ouderlingen die de ervaring begeleiden, en vanuit een relatief gevoel van veiligheid. In het geval van een trauma of chronische stress kom je in de dissociatieve staten met een diep gevoel van angst en gevaar. Er is een enorm verschil tussen een gestreste overwerkte persoon die met koud zweet zijn ingewanden uitkotst tijdens een Ayahuasca ceremonie en dan de vergankelijkheid van het hele bestaan beseft, en iemand die een maand lang stil zit in meditatie onder de leiding van goede leraren, en met een gereguleerd zenuwstelsel zich opent voor dezelfde waarheid. In het laatste voorbeeld wordt de waarheid gemetaboliseerd en geïntegreerd en wordt het een bron van welzijn, gemak en vrijheid. In het voorafgaande voorbeeld is het een traumatiserende en verpletterende ervaring.

Tegen de tijd dat ik mijn weg vond naar mijn eerste 10-daagse stille boeddhistische meditatieretraite in mijn vroege 20-er jaren, was ik al een professionele dissociator. Ik heb van jongs af aan geleerd om te dissociëren, en ik had veel om me van af te scheiden. Mijn thuisomgeving was zowel emotioneel als fysiek onbehagelijk. Ik werd opgevoed door een alleenstaande moeder. Ik was een emotioneel gevoelig kind en woonde in een hyper macho arbeidersvoorstad. Mijn opleiding bestond uit de geestdodende aanvoer van feiten op school en blinde onderwerping aan autoriteit. Ik verloor me in mijmeringen en dagdromen over mijn echte ouders die kwamen om me te redden; verder fantasy, JRR Tolkien, en Isaac Asimov, stripboeken en televisie. Toen ik mijn tienerjaren bereikte, ontdekte ik de wonderen van chemisch veroorzaakte dissociatie in de vorm van marihuana, LSD, psilocybine en MDMA. Deze chemicaliën riepen bewustzijnsstaten op waar ik naar verlangde, maar nooit had gevonden in de gewone realiteit. Staten van gelukzaligheid, gevoelens van eenheid en verbinding; het voelde alsof ik de mysteries van de kosmos aan het aftasten was. Maar dan werd ik weer nuchter en kwam ik terug in die verdomde buitenwijken. In de woorden van Keith Richards, lange tijd zwaar heroïneverslaafd: (heroïne is misschien de heersende kampioen op het gebied van chemisch opgewekte dissociatie). “Wat kunnen we toch vreemde omwegen bewandelen om een paar uur niet onszelf te zijn.”

In de traditie van boeddhistische meditatie, mijn eerste meditatietraining, begonnen we met het cultiveren van een staat van Samadhi door middel van het oefenen van Shamatha concentratie. Samadhi beoefening is een van de vele manieren waarop je in de boeddhistische traditie in dissociatieve staten terecht kunt komen. Het is belangrijk dat dit wordt gezien als slechts een voorbereidende fase, en niet als het einde of het doel van meditatie. Het idee is dat tegen de tijd dat mensen meditatie gaan beoefenen het leven hen voldoende heeft geteisterd, zodat hun geest en zenuwstelsel een beetje vakantie nodig hebben. Als iemand er talent voor heeft, kan men concentratie-meditatie beoefenen en diepgaande staten van vrede, gelukzaligheid en eenheid bereiken, die de psychedelische stoffen die vaak worden aangeboden ruim overtreffen. Je leert hoe je op een gezonde manier dissocieert, zonder het gebruik van verslavende chemicaliën. Dit wordt gezien als een voorloper van het echte werk van boeddhistische meditatie: diep en onverzettelijk kijken naar de aard van de realiteit. Met andere woorden, een radicale re-associatie met de schoonheid en de verschrikkingen die deel uitmaken van het menselijk bestaan. Het is interessant dat dit overeenkomt met de aanpak van Somatic Experiencing/Organic Intelligence (Engelstalige sites), om ervaringen te stabiliseren voordat men traumatische inhouden aangaat.

Toen ik begin en midden twintig was was ik er echter niet zo in geïnteresseerd om diep naar de aard van de werkelijkheid te kijken. Ik was er vooral in geïnteresseerd om eraan te ontsnappen, wat de gewoonte was van mijn verslaafde brein. Een tijd lang woonde ik in een busje in de straten van Seattle om geld te sparen om twee of drie maanden durende stille meditatie-retraites te kunnen volgen. Ik had een natuurlijk talent voor concentratiemeditatie, en bij retraites placht ik me weken lang achter elkaar onder te dompelen in diepe toestanden van Samadhi (jana). Als Samadhi krachtig is, verdwijnen de constant opdoemende gedachten die ons zo verraderlijk bombarderen. Dat geldt ook voor emoties en sympathieën/antipathieën, en zelfs voor iemands eigen persoonlijkheid. Wat overblijft zijn diepe gevoelens van vrede, plezier, het gevoel te drijven in een aangename zee van melk en honing. Om het anders te zeggen, ik nam een lange vakantie van Brent. Keith Richards zou maar een paar uur van zijn heroïne kunnen genieten, ik heb mijn Samadhi weken achter elkaar. Dit was voor mij een bron van grote trots. De teleurstelling kwam tijdens de weg terug, als ik gestopt was met het reciteren van mijn mantra en me niet meer concentreerde op mijn adem of visualisatie. Dan keerde mijn persoonlijkheid terug, in al zijn gehavende en neurotische pracht. Ik werd weer nuchter van mijn zogenaamde Samadhi-fix, en moest constateren dat er weer een harde realiteit was. De Samadhi-beoefening bracht me veel voor mijn begrip van de aard van dissociatie, hoe mijn persoonlijkheid zichzelf construeert, en hoe vrede buiten het materiële bestaan te vinden is. Het deed echter heel weinig voor het verbeteren van mijn vermogen om in het materiële bestaan te zijn, om op tijd te zijn, of om lief te hebben, en om op een gezonde manier te leven en te werken.

Ik was een klassiek geval van de ‘spirituele bypass’. Spirituele bypassing, een term die voor het eerst werd gebruikt door psycholoog John Welwood in 1984, is het gebruik van spirituele oefeningen en overtuigingen om te voorkomen dat we te maken krijgen met onze pijnlijke gevoelens, ongenezen wonden en ontwikkelingsbehoeften. Andere termen voor ditzelfde patroon zijn spirituele trots, spiritueel narcisme of spiritueel materialisme. Spirituele bypass beschermt ons tegen de waarheid. Terwijl de westerse psychologie alle dissociatie pathologiseert, slaat de spirituele bypass te ver naar de andere kant door, door het tot fetish te maken van dissociatieve staten.

De spirituele bypass is in deze tijd van de geschiedenis bijzonder gevaarlijk. Niet noodzakelijkerwijs voor de mensen die ermee bezig zijn, maar omdat dit patroon vaak leidt tot nonchalance. Het is een enorme wantoestand dat een geestelijk zieke tiran nu de leider is van de vrije wereld. En als de spirituele bypass de show leidt, kan die realiteit gemakkelijk worden vermeden door terug te gaan naar een Samadhi-fix of Ayahuasca-reis. Spiritual bypassing is bijzonder verraderlijk en misselijkmakend als dat door machtige mensen wordt uitgevoerd. Een ivoren toren van spirituele hoogmoed is een geconstrueerd bastion van blanke geprivilegieerden dat leidt tot een gebrek aan empathie en hulp aan de minder bedeelden.

Het gevaar van spiritual bypass in de tijd van Trump komt tot uitdrukking in de kritiek van Noam Chomsky op antidepressiva en angststillers: “Ze maken een situatie die ondraaglijk is draaglijk”. Het verdoven van de pijn door geneesmiddelen, het hoge sferen oproepen in meditatie, en het zweven door de kosmos tijdens een ayahuasca ceremonie, hebben zeker hun betekenis. Het gevaar bestaat echter dat de woede en ongerustheid die het gevolg zijn van onrecht, worden omzeild in plaats van gekanaliseerd naar effectieve actie en sociale verandering.

Toen ik eind twintig was, begon ik de beperkingen te zien van het spiritueel omzeilen, voornamelijk door een reeks mislukte romantische relaties en werk. Ik was ook gezegend met goede meditatieleraren die zagen wat ik aan het doen was. Ik begon mijn meditatiepraktijk radicaal te veranderen van concentratie naar open keuzevrij bewustzijn, wat inhoudt dat ik geen aandacht hoef te schenken aan één object zoals de ademhaling of een mantra, met uitsluiting van andere beelden. Ik liet heel het leven binnen stromen, inclusief mijn neurotische gedachten, mijn innerlijke criticus, onverwerkte emoties en wat dan ook. Op meditatieretraites ging ik in plaats van te mediteren op gelukzaligheid, mediteren op het rommelige fenomeen Brent. Ik begon meer nadruk te leggen op de non-duale leer van het boeddhisme, weg van de hele idee van het spirituele bejaardentehuis, (waar ik op zekere dag op magische wijze in een grote bewustzijnsstaat zou geraken en daar  vervolgens in zou verblijven). Ik liet me inspireren door zenboeddhistische verhalen over de Bodhisattva Monjusri, een mythologische figuur die een menselijke vorm zou aannemen en kroegen zou binnengaan om daar dronkaards het dharma te leren. Hij zou zich bezighouden met het onderwijzen van daklozen, de bordelen ingaan en de prostituees onderwijzen over hoe op te gaan in dharma. Voor mij vertegenwoordigde dit de verschuiving van mijn spirituele beoefening van transcendentie naar belichaming (re-associatie). Ik begon in te zien dat mijn rommelige wonden geen obstakels waren die ik zou moeten overwinnen, maar dat ze het perfecte oefenterrein vormden voor het ontwaken en begrijpen van mededogen. Terwijl spiritual bypassing wordt bepaald door transcendentie, wordt spirituele re-associatie bereikt door de bereidheid om steeds weer alert te zijn als het gaat over de rommeligheid en mijn kwetsbaarheid, en het onvermijdelijke hartzeer van het leven.

In de wereld van Somatic Experiencing/Organic Intelligence gebruiken we de uitdrukking ‘terugkomen van de bevriezing’ om de reis van dissociatie naar re-associatie te beschrijven. Bescheidenheid is het beste woord dat ik ken om mijn eigen reis door de dissociatie te beschrijven. Interessant genoeg heeft het Engelse woord ‘humbling’ de Latijnse wortel ‘humus’ dat ‘van de aarde’ betekent. Bevriezing en dissociatie zijn van de lucht. Tegenwoordig ben ik veel meer geïnteresseerd in de rommelige, rafelige mens. Re-associatie heeft de zeer bescheiden kwaliteit om de details van iemands leven veel belangrijker te maken, omdat men er daadwerkelijk voor ter beschikking staat. Bij mij heeft dit geleid tot het beëindigen van een huwelijk, het verlaten van mijn huis, het veranderen van mijn carrière, en van veel andere zaken in mijn leven. Soortgelijke verschuivingen vinden plaats bij collega’s, vrienden en mede-pelgrims op deze reis van belichaamde spiritualiteit. Dit pad is niet voor bangeriken, maar de aarde heeft wanhopig mensen nodig die werkelijk en aanwezig  op haar staan.

“Moge God mijn hart zo volledig openbreken dat de hele wereld erin valt.
-Moeder Theresa

Brent Morton

vertaling: Hansjelle Dijkstra

bron

 

Teisho zen zondag 2016: De reis van de drie koningen (deel 1)

Een voordracht gegeven tijdens de stille zen zondag op 18 december 2016 in Lazuli te Utrecht, door Maurice Knegtel Sensei, naar aanleiding van het gedicht van T.S. Eliot, Journey of the Magi, en opgetekend door Eerwaarde Ben Claessens.

T.S. Eliot, Journey of the Magi / vertaling: Bert Voeten

‘Een barre tocht was het wel,
Net de slechtste tijd van het jaar
Voor een reis, en zo’n verre reis;
De wegen zompig, het weer gemeen,
Het hartje van de winter.’
En de kamelen, ontveld, met zere hoeven, weerspannig,
Gingen liggen in de smeltende sneeuw.
Spijt bekroop ons soms als we dachten
Aan de zomerpaleizen op de hoogten, de terrassen,
En de zijden meisjes die ons sorbets brachten.
Dan had je het vloeken en morren van de drijvers,
Die de benen namen, hun drank en vrouwen eisten,
En de nachtvuren die uitgingen, het gebrek aan dekking,
En de steden vijandig en de stadjes onvriendelijk
En de dorpen smerig en veel te duur:
Een barre tijd was het wel.
Ten slotte reden we liever de hele nacht door,
Slapend bij rukken,
Met de zingende stemmen in onze oren die zeiden:
Dit is allemaal dwaasheid.

Toen het weer dag werd daalden we af in een warmere dalkom,
Nat, beneden de sneeuwgrens, waar het naar plantengroei rook;
Er stroomde een beek en een waterrad maalde het donker,
En drie bomen stonden tegen de lage lucht,
En een oud wit paard galoppeerde weg in zijn weide.
Daarop kwamen we bij een herberg met wingerd boven de deurstijl,
Zes handen dobbelden op de drempel om zilverlingen,
En voeten schopten de lege wijnzakken weg.
Maar ze wisten daar nergens van, en dus trokken we verder,
En bereikten ‘s avonds, geen seconde te vroeg,
De gezochte plaats; het gaf (kun je zeggen) voldoening.

Dit alles was lang geleden, het blijft me bij,
En ik zou het weer doen, maar boekstaaf
Dit boekstaaf
Dit: leidde men ons zo ver voor
Geboorte of Dood? Er was een Geboorte, zeker,
Het feit lag er, geen twijfel aan. Ik kende geboorte en dood,
Maar dacht altijd dat ze verschilden; deze Geboorte was
Een hard en bitter gelag voor ons, als de Dood, onze dood.
We keerden terug naar onze haardsteden, deze koninkrijken,
Maar voelden ons hier niet meer thuis, in het oude verbond,
Vervreemd van een volk dat zich vastklampt aan zijn goden.
Ik zou blij zijn met een tweede dood.

T.S. Eliot schreef ‘Journey of the Magi’ in 1927, op verzoek van zijn werkgever Geoffrey Faber, van de beroemde uitgeverij Faber and Faber, voor de ‘Ariel series’, waarmee klanten en relaties van het  bedrijf tussen 1927 en 1931 werden verblijd. Eliot schreef het vers kort na zijn toetreding tot de Anglicaanse kerk. Hij gebruikt het metrum van een bisschop uit de 17e eeuw, Andrews, die Eliot voorging in het ‘van binnen uit’ vertellen van het verhaal van de reis van de drie koningen.

We volgen een ster. Maar waarom? We zoeken. Maar wat? Hoe zeker weet je dat die ster je brengt waar je wilt zijn? Als de ster ergens voor staat, is het een verlangen. In beginsel zou het zo kunnen zijn, dat het verlangen duidelijk is gearticuleerd. In het verhaal van de drie koningen kun je zeggen: Koning David heeft voorspeld dat als de ster verschijnt, er iets wezenlijks staat te gebeuren voor ons eigen leven, ons eigen pad en dus gaan we die ster volgen. Welk verlangen is jouw verlangen? Of is dat geweest? Welke ster volg jij?

Deelnemers groep: Houvast, rust, de sleutel, tevredenheid, zoeken naar jezelf, zorg, vrijheid, antwoorden, antwoord op het lijden, thuiskomen.

Hoe weet je in het volgen van de ster of je op de juiste weg bent? Want het volgen van een ster is tricky. Het is niet helemaal duidelijk waar die ster voor staat en of die in de juiste richting wijst, of het de juiste ster is en of we op de goede weg zijn. Ongetwijfeld komen die vragen op. Is het allemaal dwaasheid? We volgen een ster. De eerste fase van die tocht is geen gemakkelijke fase. Het is een barre tocht. Herken je dat van je eigen weg? Wat maakt de tocht zo bar?

Deelnemers groep: Onzekerheid. Twijfel. Weerstand. De vele inspanningen die je je moet getroosten. Je medereizigers. De vraag: hoe volg je de ster thuis? En, kun je wel geloven wat je volgt?

Veel deelnemers uit deze groep komen van ver. Jullie staan vroeg op, maar zelfs de sterren laten het afweten, de lucht is te vochtig, het zijn barre tijden. Naar zendagen en zenretraites gaan roept weerstand op. Althans bij mij. Je verlaat huis en haard, soms weken en maanden, voor God weet welke gekke ster die je aan het volgen bent. En dan is er de kwestie: hoe volg je de ster thuis, zoals net werd genoemd? Hoe pleeg je het onderhoud van je contemplatieve praktijk? Hoe verzorg je je meditatie, wanneer ga je zitten, terwijl er zoveel andere wezenlijke dingen te doen zijn? Welke weerstand kom je nog meer tegen?

Deelnemers groep: Waarom zou je een leraar volgen? Overgave, bah! Afscheid nemen van oude patronen, dat is lastig en doet pijn.

Ja. En dan zijn er nog drie grote weerstanden. De eerste is: kijken naar jezelf. De tweede is de factor tijd en de derde is geld. Onze geestelijke weg kost geld, niet zelden veel geld en het kost tijd, veel tijd. Boeddhisme is niet altijd gratis. Tijd is een andere grote weerstand, tijd die zozeer verbonden is met onze existentie. Ik assisteerde Genpo Roshi vijftien jaar lang als jisha, ik betaalde me suf, was geregeld in de VS en reisde elk jaar naar Ameland waar ik vervolgens al mijn tijd kwijt was. Ik had geen eigen tijd meer. Tijdens retraites geldt als jisha: geen tijd, geen leven. Mijn tijd is de tijd van de ander, mijn leraar. Mijn tijd was zijn agenda. Hooguit kon ik naar het toilet gaan. Je ego wordt naar de achtergrond gedrongen. Je hebt geen keuze om zelf je rustperiodes te kiezen. Je laat je leven los. Voor je spirituele ontwikkeling is dat het beste wat je kan overkomen. Voor je persoonlijke ontwikkeling niet (lach).

Dit zijn grote hindernissen die we tegenkomen. Je gaat voor jouw ster, maar aan die reis zit ook een consequentie vast in relatie tot je naaste relaties en je medereizigers. Als op retraites met Genpo de daisanlijn open ging, de wachtrij voor een persoonlijke gesprek, dan was het vechten voor een plek in de lijn. Als je geen plek bevocht, had je geen daisan.  Daarom is dat zinnetje in het gedicht van Eliot zo prachtig: Wat jullie doen is waanzin!

Word volgende week vervolgd…

Over Honderd Jaar?

Er zijn steeds meer tekenen dat het leven op Aarde over honderd jaar een ongunstige wending zal hebben doorgemaakt. Wij zullen daar natuurlijk niet bij zijn. Maar onze kleinkinderen en achterkleinkinderen wèl. Waar zullen ze mee te maken krijgen?

Denken aan de toekomst met sombere verwachtingen zoals deze kan verontrustend en angstaanjagend zijn. Zoals een zwaard van Damocles dat aan een draad boven onze hoofden slingert. We kunnen nare fantasieën krijgen over wat er tussen nu en honderd jaar zou kunnen gebeuren. Visioenen van landen die ineenstorten, gewapende burgers, ondergelopen kusten, brandende bossen, zandstormen die over uitgedroogde landbouwgrond waaien, hongerende vluchtelingen die het land afstropen, de laatste olifanten die worden dood geschoten voor hun vlees, stervende zeeën, dystopische mega-steden vol zwermen gezichtloze vreemdelingen, seksrobots, doelloze oorlogen … We blijven maar over deze dingen fantaseren. We zien het al beginnen, en we verafschuwen onszelf over wat we aan het doen zijn.

Ik wil kunnen zeggen dat het nog niet te laat is. Ik wil geloven dat deze beelden, die elke dag echter worden, ons wakker zullen schudden. En met de schok van dit ontwaken zullen we ons herinneren wat belangrijk voor ons is, wat voor wereld we voor onze kinderen willen achterlaten, en voor die van hen en van hen.

Maar zelfs als we wakker zijn blijven deze donkere toelomstbeelden doorzeuren. We voelen ons machteloos en te nietig om de veranderingen door te voeren die nodig zijn. Dat is ook een van de boze dromen: onze machteloosheid. Maar net als de rest van onze angstige dromen hoeven ze nog niet waar te zijn. We zijn niet machteloos.

Ik heb een groot deel van mijn leven besteed aan projecten voor positieve sociale verandering – praktische initiatieven in samenwerking met mijn omgeving. Dit soort burgeractivisten-werk is een essentieel onderdeel van de kracht die we wel degelijk samen hebben. Ik wijs hier op een nog diepere kracht. Als die kracht er niet zou zijn zou al ons werk doelloos en van korte duur zijn. Die kracht heeft nu ieder van ons, en die kun je op elk moment inzetten. Achter elke daad van welwillendheid, achter elk pleidooi voor gerechtigheid, achter elke inspanning die we doen om geweldsstructuren die er op uit zijn om de menselijke samenlevingen te verdelgen, schuilt iets helders, iets stralends. Die heldere glans is onze liefde, onze liefde voor wat belangrijk voor ons is. Daar staan ​​we voor; het is wat ons op de been houdt. Keer op keer. Het gaat niet om de emotie; het is dieper dan dat. Uiteindelijk gaat het zelfs niet om het behoud van specifieke dingen die belangrijk voor ons zijn – het omvat dat wel, maar het gaat verder dan dat. Het is de liefde zelf waar het om gaat. Het is de stroom van het leven die in en door ons ontstaat, en die de kern vormt van elke kracht waar we over beschikken om de wereld te genezen.

Ik besef dat dit wazig en misschien wel onpraktisch klinkt – woorden als ‘liefde’ kunnen dat oproepen. We zijn eraan gewend geraakt te denken dat alleen acties die meetbare veranderingen in de ‘echte wereld’ veroorzaken een verschil kunnen maken. Iemand met een praktische instelling zoals ik kan ik die gedachte waarderen. Maar hoe langer ik leef, hoe duidelijker ik besef dat er andere werkelijkheden of ‘energieën’ aan het werk zijn die vormgeven aan wat er gebeurt. Wat wij ‘liefde’ noemen is er zo een, en is misschien wel het belangrijkste.

Ik ben gaan geloven dat hoe meer we liefhebben, hoe meer liefde er in de wereld leeft. Ik voel dat liefde een soort licht is dat van ons afstraalt. Een onzichtbaar licht, maar met de kracht om overal in door te dringen, en de dichtheid van de wereld te doordesemen. Als dit waar is, zijn we niet machteloos. Zelfs als onze levenssituatie ons niet toestaat om direct en actief betrokken te zijn bij een of andere actie, kunnen we dienstbaar zijn. Kunnen we liefhebben.

Wat betekent dat? Waar kunnen we van houden? Mijn gevoel is dat het niet veel uitmaakt waar we van houden. We moeten gewoon houden van alles waar we al van houden. We moeten blijven ontdekken wat dat is. We kunnen bijvoorbeeld heel dichtbij beginnen. De liefde ontdekken die we voelen voor de warmte van ons lichaam, voor onze ademhaling, voor ons vermogen om te zien. We kunnen van de eenvoudige dingen van de wereld houden. Houden van de manier waarop ochtendlicht zich over de ontbijttafel verspreidt. Van het gevoel van onze voeten op een bospad. Van het gezelschap van een goede vriend. Van het geluid van spelende kinderen. Van alle mensen die we vandaag zullen ontmoeten, ondanks hun onvolkomenheden. We kunnen onder een boom zitten en van de wortels, de takken en van de lucht erboven houden. Houden van de baby’s die op dit moment worden geboren, van hun moeders en vaders, van iedereen die hen tijdens hun hele leven zullen helpen. Houden van alle mensen die lijden. Dichtbij en ver weg. Mensen die onderdrukt worden, van wie het leven wordt vergald door het egoïsme en de angst van andere mensen. Houden van de vriendelijkheid die overal aanwezig is, de vrijgevigheid en de zelfopoffering. Heb het wonder van het liefhebben zelf lief. Zoals soefi-leraar Fazal Inayat-Khan zei: “Je kunt altijd meer liefhebben.”

Besef dat op elk moment waarop we de wereld liefhebben we de wereld met die liefde verlevendigen. De wereld wordt door onze liefde lichter, vrijer. Zie dat liefde een stroom is het hart van de dingen kan verwarmen en de last van onze zwaarte en onwetendheid kan verdrijven, evenals onze donkere en angstige blik op de toekomst. Liefde is een levende kracht, een energie, zelfs als het erop lijkt dat die liefde specifieke acties niet verder helpt.

We leven in angstige tijden, en het valt niet te ontkennen dat zich stormachtige wolken om ons heen verzamelen. Ik beweer niet dat we die werkelijkheid moeten negeren. Ik zeg eenvoudig dat de toekomst van de wereld ervan afhangt of we onze liefdesvlam brandend weten te houden. Zelfs als onze angstige dromen allemaal zouden uitkomen en de wereld een lange tijd van duisternis te verduren krijgt, dan zal, als de vlam van onze liefde nog steeds brandt, dit ons nageslacht vooruit helpen.

Ik herinner me iets dat enkele jaren geleden gebeurde, dat me diep heeft geraakt en me een les heeft geleerd. Ik was in Gaza, en interviewde een Hamas-leider, als onderdeel van mijn werk aan het project ‘Nonviolent Peaceforce’. Ook al was ik erop voorbereid, was ik diep geschokt door de toestand van de anderhalf miljoen mensen die in dat kleine stuk land waren opgesloten. Vernielde gebouwen, een wirwar van kleine straatjes, die bezaaid waren met afval. Er heerste extreme armoede, en een allesoverheersend gevoel van wanhoop. Onze boze dromen waren daar werkelijkheid geworden.

Tegen de tijd dat ik Gaza verliet en in een gammele taxi over de kustweg reed, was ik diep gedeprimeerd. En toen …, toen ik uit het raam van de taxi staarde, werd mijn oog getroffen door iets in de lucht. Het was een vlieger! Fel gekleurd, dansend op de kustwind. Toen zag ik er nog een, en nog een. Kinderen waren op het strand aan het vliegeren! Plotseling blies de aanblik van die vliegers die hoog boven de sombere toestanden van Gaza vlogen dwars door mijn depressie heen. Mijn hart haalde adem. Ik besefte dat zolang kinderen nog vliegers laten vliegeren in de vrije lucht, en ze de wind, hun vliegers en elkaar liefhebben, er nog hoop is.

Minnaars vinden in deze vernielzuchtige wereld geheime plekken
waar ze in de weer zijn met schoonheid.

De Rede zegt dat dit onzin is.
Ik heb de dingen de maat genomen.
Zulke plekken bestaan niet.

Liefde zegt van Wel.

Jalāl ad-Dīn Muhammad Rūmī (Perzië, 1207 – 1273)

www.sufiway.org

Vertaling Hansjelle Dijkstra