…voor inspiratie, levenswijsheid en bezinning

Posts Tagged ‘acceptatie’

Ik kijk je in de ogen en ik zie je verdriet

Ik kijk je in de ogen en ik zie je verdriet. Ik zie het en ik herken het, want het is ook mijn verdriet. Ook al voelt het soms alsof je er helemaal alleen voor staat, het is niet waar. Die ervaring van alleen zijn, is van ons allemaal. Verdriet kennen we allemaal. Er is geen onderscheid, het is één gevoel dat hoort bij menszijn. Eén gevoel tussen vele gevoelens die komen en gaan.

Het verdriet moet niet weg. Door het weg te duwen en te ontkennen zal het alleen maar sterker en machtiger worden. Als je dat-wat-onaangenaam-aanvoelt accepteert en je er niet meer tegen verzet, dan komt er ruimte. In die ruimte kan het verdriet stromen. Het kan opkomen en weer verdwijnen. Het heeft niet meer het laatste woord. Je laat het helemaal toe, je voelt het, je ervaart het en je blijft er tegelijkertijd met je aandacht bij. Die zachte kracht van aandacht is groter dan het verdriet. Het is groter dan welk gevoel dan ook.

Richt je tot de aanwezige, tot de stille, tot het centrum van aandacht, tot het midden van de uitersten. Daar waar de tegengestelden samenkomen – donker en licht, pijn en vreugde, koude en hitte, vrouw en man, leven en dood – precies in dat midden, daar ben jij.

De tijdloze, vormloze jij is gewaar dat hij in dit bestaan gebonden is aan tijd en vorm. Natuurlijk word je beroerd door de dingen die gebeuren van buiten en van binnen. Maar in plaats van eraan onderhevig te zijn, in plaats van je leven te laten bepalen door de dingen die gebeuren, kun je er ook vrij van zijn.

Leven in vrijheid betekent niet dat er zich geen pijn en ongemak meer voordoen, het betekent dat je je eigen unieke antwoord geeft op wat er gebeurt. Je accepteert het, je geeft het de ruimte en je doet wat er gedaan moet worden. Je wendt je toe en geeft vervolgens gehoor. Zo word je van iemand die geteisterd wordt door het leven tot iemand die de wereld verrijkt. Als je wordt opgeslokt door je emoties, kan het lijken alsof je eigenheid je in de weg staat, alsof je geïsoleerd bent van de andere mensen. Maar als je je eigenheid – dat wat je bent – inzet, dan verbind je je juist met de wereld om je heen. Immers: je biedt jezelf aan het leven aan. Jouw unieke antwoord op ‘het leven met alle gradaties van ervaringen en emoties’ is het geschenk dat je aan de wereld komt brengen.

Uit: De Revolutie van het Hart, Anna Myrte Korteweg

Dezelfde pijn in nieuwe jasjes of vrij zijn in het nu?

In mijn vorige stukje schreef ik over de druk van het dagelijks leven als (stief)moeder van zeven kinderen. Er moet veel en het gaat maar door. En dan is er – on top of it – die rare foute stem op de achtergrond die zegt dat er iets mis is. Dat ik eigenlijk iets anders had moeten zeggen, of dat ik eigenlijk nu iets anders zou moeten doen en dat ik daardoor nu niet in vrede kan zijn. Of dat het juist allemaal aan iets of iemand anders ligt, aan een instantie, aan je partner, aan de situatie, aan je moeder. Zo vertel je jezelf verhaal na verhaal na verhaal, dag in dag uit.

Heel saai, want het houdt nooit op, en het is altijd een herhaling van hetzelfde. Dezelfde pijn en frustratie komt steeds maar voorbij in nieuwe jasjes. Tot je er echt klaar mee bent en bereid bent om jezelf in de ogen te kijken.

Elk moment heb je die kans. Er is maar één antwoord en dat is vrij zijn in het nu. Zodra ik de situatie accepteer zoals hij is, komt er rust. Dat betekent niet (zoals sommige lezers mij schreven) dat je lijdzaam je lot draagt. Het betekent dat je de situatie in eerste instantie accepteert en in tweede instantie er een antwoord op geeft. Dus, 1: als ik moe ben dan verzet ik me daar niet tegen. Ik accepteer zelfs dat ik me rot voel. Die acceptatie zorgt er tegenstrijdig genoeg juist voor dat ik in vrede ben en me goed voel, no matter what. Zo kan ik me tegelijk slecht en goed voelen!  Maar… 2: dat betekent niet dat ik mezelf uitgeput door het leven sleep, ‘omdat dat nou eenmaal de situatie is’. Als ik echt heel erg moe ben dan kan ik daar ook naar handelen door ‘s avonds om acht uur mijn bed in te duiken en zo weer helemaal bij te tanken. Ikzelf ben in charge, want het is aan mij hoe ik met de situatie omga.

Hoe meer ik op deze manier leef, hoe meer stilte er in mijn hoofd komt. Mijn gedachten verliezen hun grip, omdat ze niet meer worden gevoed door gekke verhalen die zich buiten het nu afspelen. In de leegte die ik vreesde (want wie ben ik nou zonder mijn snelle gedachten?) openbaart zich een enorme, eindeloze ruimte. Ruimte voor inspiratie, voor lol met de kinderen, voor echte ontmoetingen en diepe gesprekken en – last but not least – voor de kleine dingen die ik anders niet eens zou opmerken. Hoe minder die achtergrondstem commentaar levert, hoe meer alles tot leven komt. Alles, inclusief mezelf.