Beste mensen, van mijn docente Energetisch waarnemen, Aukje van de Vorstenbosch, kregen we de volgende brief gemaild. Ik vond die zo precies en inspirerend, dat ik hem hier graag in zijn geheel opneem. Het is een opsteker voor ons allen.
Lieve leerling,
We zijn nog maar kort met elkaar In groepsverband maar samen kunnen we een stevige plek vormen voor verbinding, verdieping en verbreding. Ik deel graag mijn gedachten en wensen voor komend jaar met je.
Ik zeg het vaker maar dankzij jou kan ik dit werk doen. Dank je wel voor je aanwezigheid en vooral voor je toewijding aan jezelf!
Via de lessen beoog ik je te ondersteunen onderweg richting immer groeiende geestelijke en aardse autonomie. Autonoom betekent voor mij dat je erop durft te vertrouwen dat je het voor jezelf altijd het beste weet en dat misstappen niet bestaan wanneer je zelf kiest. Alleen via dergelijke autonomie krijgen we ieders meest stralende en unieke kwaliteiten te zien! Ieders toevoegende waarde.
Daarnaast beoog ik je ervaringen op te laten doen die bijdragen aan je vertrouwen dat je zelf mag navigeren in de wereld om je heen en mag genieten van hetgeen het leven op aarde jou te bieden heeft. Dat je op basis van dit vertrouwen in jezelf, je eigen weg zult plaveien. Een weg die niemand je kan voorleven en waarop je jouw unieke medicijn mag aanbieden aan hen die dit kunnen ontvangen.
De belemmeringen die je tijdens je verschillende groeifases ontmoet, dienen als slijpsteen, als krachtmeting, als oefening in nederigheid en compassie en zijn noodzakelijk om een warm hart te ontwikkelen zodat je ook betrouwbaar bent voor anderen. Zo draag je bij aan een fijne wereld om in te leven, waar voor iedereen genoeg is en waarin iedereen een gevoel van veiligheid kan ontwikkelen.
Als mensheid komen we ook collectieve slijpstenen tegen, zoals nu. Deze periode daagt ons uit in ons geweten, integriteit en soevereiniteit. We leven nu in jaren van immense transformatie. De paradigma’s van conformeren, homogeniseren en uiterlijke normering worden uitvergroot en langzaam maar zeker vervangen door uniciteit, geestverwantschap en innerlijke waarheid. De beweging waar we doorheen gaan vraagt van ons allemaal een eigen besluit en een eigen relatie met de wereld om ons heen; wanneer conformeer ik en wanneer niet (meer). Een wereldbeeld dat we zelf mogen en moeten vormgeven volgens innerlijke toetsstenen, omdat de oude paradigma’s doorleefd en uitgeput zijn.
Wanneer dualiteit plaats maakt voor transparantie, zie je alles dat deze dualiteit in stand hield. De riolering komt als het ware op straat te liggen en we moeten leren om de schoonheid in de ellende herkennen. Alles aankijken. Onze wereld laat zich nu van bekende en minder bekende kanten zien. Oude problemen tonen zich in nieuwe jasjes. Het grote verschil met eerdere groeifases van ons collectieve bewustzijn is dat we onze trauma’s – en schaduwkanten die daaruit volgden – nu massaler en gezamenlijk onderkennen en gelijktijdig verwerken via reflecties. Via groeiend groepsbewustzijn. Zo’n collectief proces doorloop je niet even. De energiepatronen die onze wereld in stand hielden wijzigen in hoog tempo. Onze schaduwkanten, individueel en systemisch, proberen deze afbraak te voorkomen. Controle, macht, hulpeloosheid, afhankelijkheid, rebellie en angst… alles komt voorbij. Het komt voort uit onze menselijke behoefte aan een voorspelbare wereld waarin anderen zichzelf aanpassen aan gezamenlijke normen.
We hebben nu de kans om alles in relatie tot elkaar te leren kennen en te ontstijgen.
Het is meer dan ooit belangrijk dat je jezelf -en anderen- aanmoedigt tot autonomie in ieders menselijke en spirituele zelf. Laten we proberen ruimte te maken voor rouw, angst voor verlies, schuld en schaamte. Alle menselijke emoties zijn tijdens deze transformatie volop in beweging en alleen erkenning en acceptatie leidt tot rust en inzicht. Iedereen doet een stukje en samen moeten we verder. Elke behoefte aan uiterlijke status, vergelijken of goedkeuring maakt je chantabel en vatbaar voor ontkenning van de complete realiteit zoals die langzaam maar zeker zichtbaar zal worden komende jaren.
Je nieuwsgierigheid naar binnen is je houvast komend jaar. Je nieuwsgierigheid leidt je altijd naar je midden, naar je vertrouwen in je innerlijke kompas en naar hetgeen de relatie met jezelf verdiept.
Je nieuwsgierigheid naar buiten leidt je voorbij de norm, voorbij de vanzelfsprekendheden en voorbij de oordelen van anderen. Een steeds ruimere waarneming die het meest onwaarschijnlijke óók includeert. Naar nieuwe en onontgonnen gebieden van ons individuele en collectieve potentieel.
Collectief lossen de schaduwen van ons verleden op en komt de informatie die daarin besloten lag vrij beschikbaar. Je nieuwsgierigheid helpt ons deze informatie gezamenlijk te integreren op een meer bewust en accepterend niveau. Door alle informatie te overwegen en een plek te geven in het totaal van mooi en lelijk draag je bij aan harmonie en liefde. Energetisch bestaat de dimensie waar en onwaar immers niet…
Ik wens je een prachtig jaar waarin je tijd en ruimte ervaart voor jezelf.
Een jaar waarin je heldere nieuwsgierigheid je leidt naar een pad over rozen.
We leven om te veranderen!
Met veel liefde en vertrouwen in ons allemaal; heb het goed in 2022.
Hij vroeg mij: “maar is er dan nog hoop?” Ik antwoordde hem dat ik dat niet wist. “Er is misschien nog hoop voor een nieuwe jou en een nieuwe mij, maar die ken ik nog niet. Die twee bestaan nog niet.”
We besloten dat wat er ook zou gebeuren, we de lat voor onszelf hoog zouden leggen en ons niet zouden laten leiden door de vanzelfsprekendheden die we kenden rondom echtscheiding. De drama’s, de gescheiden families op verjaardagen, het gesleep met spullen, de afgunst, de pijn van elkaar uit je script schrijven. We zouden onze eigen regels bedenken en zoeken naar onze eigen oplossingen. Oplossingen die eren wie we samen waren en wat we gedeeld hadden in twaalf jaar tijd. En ja, we realiseerden ons op dat moment in 2014 nog niet wat dat van ons zou vragen maar we wisten wel dat we hoe dan ook verbonden zouden blijven. Echt scheiden bestaat namelijk niet…
Zoals ik het ‘wist’ toen ik hem voor het eerst zag, zo ‘wist’ ik het ook toen het einde van ‘ons’ naderde. Soms ‘moet’ je je losmaken van een persoon die tot dan toe als jouw grote liefde één van de meest belangrijke en vormende rollen in je leven speelde. ‘Moet’ tussen aanhalingstekens omdat het als een innerlijk moeten voelt. Vaak lijnrecht tegenover verstandig, logisch of prijzenswaardig. Lijnrecht tegenover ‘goed voor de kinderen’. Lijnrecht tegenover ‘wat zullen anderen denken’. Lijnrecht tegenover ‘alles wat we nog samen zouden doen’. Lijnrecht tegenover ‘onze ouders hielden het toch ook vol? En dat was heus niet altijd makkelijk…’.
Er zijn natuurlijk omwegen te bedenken, zoals apart wonen, in het buitenland werken of buitenechtelijke relaties aangaan, maar die doen vaak geen recht aan dit ‘innerlijk verder moeten op je eigen pad’.
Dit innerlijk moeten bleek sterker dan al mijn rationele kracht en angst bij elkaar. Ik weet nog dat één van mijn vriendinnen zich vol medeleven hardop afvroeg: “… en dat mooie klimrek naast jullie huis dan, dat is toch vreselijk als je dat moet missen?” Die opmerking maakte grote indruk.
Nu we in Nederland ook Scandinavisch ‘scoren’ op het gebied van echtscheidingen (50% van de huwelijken wordt ontbonden), moet je daar met elkaar over praten. Als van elke twee duurzame relaties er één eindigt, dan veranderen individuele en culturele waarden en moet je daar met elkaar over in gesprek. Over hoe je dat op een respectvolle manier kunt doen. Over de diversiteit aan oorzaken. Over schadebeperking. En zeker ook over de wens naar persoonlijke groei, emotionele verdieping, veerkracht en ziel-integriteit die we kennelijk massaal ambiëren. Zonder deze ingrediënten zou niemand het in zijn hoofd halen om zo’n stabiele situatie in te ruilen voor de chaos die een scheiding met zich meebrengt. Onze uitgangspositie was gewoon dertien in een dozijn en onze scheiding was een oersaaie; niet juicy, geen soap, geen rechtszaken of straatverboden. Maar de uitkomst is bovenverwachting. Het echte werk zat van binnen, dwars door de rouw en de tranen heen.
Ik kan me nog levendig herinneren dat we samen gingen eten want de relatietherapeut had gezegd dat je als jonge vader, de jonge moeder het huis uit moet slepen. Thuis kan ze niet uit haar rol. “Je moet haar vertellen dat ze een mooie jurk en hakken aantrekt en dat jij de rest regelt. Dus ook een goede oppas.”
Daar zaten we. Linea recta naar het Okura, of all places. Wat een stom idee! Saté met friet was beter geweest. Ik kon alleen maar huilen. Alle schaamte voorbij want mijn relatie was ten dode opgeschreven. De ooit zo magnetische aantrekking had zijn polen gekeerd. Ik had me al een paar weken verdiept in de historie van het huwelijk en voelde me misleidt. Hoe prop je de magie van levenslust en hartenwensen in de krappe werkelijkheid van het huwelijk? Mezelf afdoen als naïef of veeleisend was geen optie meer…
Ik stond om 5u ’s ochtends op om een rondje te lopen en terwijl de zon opkwam boven het IJsselmeer, sloeg een bliksem in… “Je mag het ook anders willen voor jezelf.”
Wanneer je innerlijk tot de conclusie komt dat je relatie ‘klaar’ is, breekt bij de meeste mensen eerst paniek uit. Dan volgen drie fases; (1) loslaten van de oude vorm – en je reptielenbrein de mond snoeren, (2) accepteren van de tussenfase – het oude niet meer en het nieuwe nog niet en (3) het opbouwen en invullen van een nieuwe vorm. Nota bene: in veel ex-relaties is het helemaal niet nodig om de ander uit het script van je leven te schrijven.
Door mijn eigen ervaring en de talloze mensen die ik energetisch heb mogen bekijken, zag ik dat echt scheiden niet bestaat. Het is eerder een vorm-verandering die beter weerspiegelt wat er nu is (of zelfs altijd ook al was).
Zoals alle mensen verbonden zijn met al het leven op aarde, zo blijf je ook als ex-partners energetisch verbonden met elkaar. Meer verbonden dan logisch lijkt. Ex-partners blijven verbonden via hun ziel. De ziel is eeuwig, tijd & plaats onafhankelijk, en neemt elke ervaring volledig in zich op. Een deel van jou wordt als het ware óók de ander. De ziel is derhalve niet in staat om definitief te ‘scheiden’. Vanuit je ziel herkende je in de ander een soort template; wie de ander vanuit zijn of haar potentie zou kunnen worden. En daar werd je verliefd op. Als die potentie tijdens jullie relatie door jezelf (*) of de ander niet gerealiseerd wordt, of ten koste gaat van je eigen ontwikkeling, dan blijft dat template toch bestaan.
(*) Je wordt verliefd op een deel in de ander dat je in jezelf tot ontwikkeling wilt brengen.
Het was angstig en onoverzichtelijk om te spelen met de gedachte dat ons gezin in z’n huidige vorm zou ophouden te bestaan. De jongste was pas één. Ik kan me nog herinneren dat we de bruiloft van mijn broer vierden, in Spanje, en ik op het allerlaatste moment mijn tekst met liefdevolle woorden kwijt was. Wat een symboliek! Tijdens onze verder prachtige reis vertelde ik dat ik onze relatie zoals die was niet meer zag zitten maar het gezin wel wilde voortzetten. Het lukte ons niet meer om ons hart te openen voor elkaar en ik voelde me daar heel schuldig over. Ik gunde onszelf méér van alles; meer liefde, meer genegenheid, meer nieuwsgierigheid, meer verwondering, meer co-creatie, meer enthousiasme, meer seks, meer kwetsbaarheid, meer nieuwigheid. Kortom meer levenslust.
Mijn vertrouwen in een toekomst samen was verzwakt en mijn wijze lerares vroeg me of ik met de huidige situatie nog eens 10 jaar genoegen kon nemen. De benauwdheid van die vraag liet me niet meer los.
Ik streepte mogelijke oorzaken voor ons gedoe weg. Communicatie? Best goed, zeker als we er tijd voor maakten. Gedrag? Heel acceptabel. Ik was nog steeds trots om naast hem te lopen. Ik vond de weekenden samen heel fijn en ik had ruim voldoende tijd voor mijn eigen interesses, zelfs met de kleintjes thuis. Gezamenlijk toekomstbeeld? Nooit gebrek aan inspiratie. Dat was het allemaal niet…
Het was eerder een diep weten dat je pad verder gaat; ieder zijns weegs. Het weten van waaruit je je angsten en de risico’s die erbij komen, hebt te accepteren. Volgens de meeste standaarden was er niets mis met onze relatie. Behalve dat ik voelde hoe we binnen de relatie niet verder konden groeien, we stagneerden elkaar.
Scheiden roept vaak extra verdriet en schuldgevoel op wanneer je ook samen kinderen hebt. We zijn nu ruim vijf jaar verder sinds we voor het eerst de mogelijkheid van uit elkaar gaan, bespraken. Het werd mijn grote spirituele inwijding, mijn emotionele vaardigheidstest en persoonlijke hero’s journey.
Het belangrijkste was dat ik altijd heb gevoeld dat we onze eigen ‘functieprofielen’ mochten bedenken… Building the plain while flying. Een aantal van de spelregels waaraan ik mezelf wilde houden, beschrijf ik hieronder.
Neem je voor dat je de nieuwe fase hanteert als fase van groei (en gun elkaar oefentijd en fouten). Je relatie is niet mislukt omdat je uit elkaar gaat. Het is een ode aan de complexiteit van het leven en de groei die je mede dankzij de ander hebt kunnen doormaken.
Wees net zo ambitieus voor het resultaat van je scheiding als voor elk ander levensgebied dat je aan het hart gaat. Leg de lat hoog en zorg dat je keuzes maakt waar je langdurig trots op kunt zijn.
Onderhandel alleen over echt belangrijke onderwerpen en probeer over zoveel mogelijk dingen heen te stappen. En dan niet bijhouden of balanceren hoe vaak je dat doet of hoe weinig de ander dat doet. Dat breekt je op.
In het begin waren er geen nieuwe partners in het spel. Daardoor konden we onszelf een onmisbare traagheid permitteren en hadden we niet het gevoel dat we de belangen van nog een derde (of vierde) persoon moesten meewegen.
Mijn ex-man had meer tijd nodig om zich te realiseren dat een scheiding ook voor hem beter was. Die tijd hebben we elkaar kunnen geven, zodat we beiden achter het besluit en proces konden staan.
Nadat het voor ons beiden duidelijk werd dat we een andere vorm voor onze relatie wilden vinden, konden we pas echt vooruit kijken. We hebben toen nog een heel liefdevol en eerlijk jaar gehad waarin we nog samen woonden (achteraf bleek dat een groot geschenk aan onszelf). De druk was van de ketel; de relatie hoefde niet méér te zijn dan het was. We werden weer de twee mensen die van elkaar konden houden als mens, zonder verwachtingen als partners. Ineens kreeg ik weer een heel leuk iemand te zien die door alle ergernissen en afstand uit mijn beeld verdwenen was.
Ik heb moeten leren om me te houden aan een strikte scheiding tussen gevoelens en verhalen. Het uiten van mijn pure gevoelens zónder het verhaal dat de legitimiteit van mijn gevoel moest aantonen… Zonder het ‘verhaal’ kon hij gemakkelijker in contact blijven met mij en met alle emoties die tijdens een scheiding langskomen.
Deel je emoties in eerste instantie met elkaar i.p.v. in een dramatisch verhaal met vriend(inn)en. Ik vroeg hem wel eens of hij een update wilde van waar ik stond en welke angsten of herinneringen ik aan het verwerken was… Het updaten van elkaar maakte het ook tot een iets minder eenzaam proces (want dat is het).
We probeerden vanaf het begin onze partnerrelatie los te zien van de gezinsrelatie waardoor we ruimte creëerden om ondanks de scheiding, toch nog invulling aan het gezinsleven te geven. We eten bijvoorbeeld nog steeds elke week samen.
Ik: “Wat was het ergste moment van de afgelopen jaren dat jij je kunt herinneren?”Hij: “Ik geloof toen we trots op onszelf en op elkaar, twee jaar na de scheiding, op weg waren naar Friesland. Om samen een week vakantie op een boot te gaan vieren (misschien qua ruimte ook niet de slimste keuze…). Ik heb je toen na een half uur al bijna uit de auto gezet van woede, en de vakantie moest nog beginnen! Dat was wel een memorabel dieptepunt, ja.”
Op de momenten dat ik even een vreselijke hekel aan hem had, hielp het mij om een ‘template’ voor ogen te houden van de meest respectvolle, toeschietelijke, meedenkende, liefdevolle, behulpzame en vrijgevige persoon die hij ooit voor me was. Soms had dat niets met de realiteit van het moment te maken maar het fungeerde als een energetisch ‘mal’. En geloof me, het werkte! Al was het maar omdat ik dan niet vanuit woede, pijn of teleurstelling reageerde maar vanuit mijn vertrouwen. Vertrouwen in onze wens om ondanks alles altijd het goede te willen zien in de ander. Ik weet zeker dat hij dat andersom ook zo heeft ervaren.Vrij snel nadat ik was verhuisd, werd ik ziek. Uiteindelijk heb ik twee maanden met een zware longontsteking in bed gelegen. Alles stoerheid verdween en ik rolde keihard de helling af. De diepte in van rouw, verlies en angst voor de toekomst. En toch was er altijd die stem die me vol vertrouwen bleef toespreken dat alles een fase is en verandering nooit ver weg…
Ons jongste kind was twee jaar toen ik verhuisde. Het huis dat ik kon huren was veel te groot en veel te duur maar het was i.i.g. heel dichtbij ons gezamenlijke huis. Het was een veel te groot financieel risico, maar ik wilde zoveel mogelijk aspecten van het leven van de kinderen onveranderd laten, zoals de afstand naar school en vrienden, hun thuisplek en de onderlinge afstand tussen de huizen. Ik kon het bedrag voor de kinderopvang, zo redeneerde ik, beter in een huis en in de kosten voor een au-pair stoppen. Daar zouden we alle vier profijt van hebben.
Uiteindelijk is financiële onzekerheid een motor geweest achter mijn ontwikkeling. Toen ik merkte dat ik die angst kon verdragen en toch creatief kon blijven, durfde ik nog veel meer risico’s aan te gaan. Het heeft me nu en dan wel stress opgeleverd maar het heeft me ook geleerd dat de meeste angsten illusies zijn.
“Ik weet nog dat ik je nariep dat je die godvergeten Tinder-radius niet op 150 km moest zetten omdat je dan nooit meer op zaterdag ochtend op tijd op het hockey-veld zou kunnen staan!”
Een rustgevende tip die ik van een vriendin kreeg, was dat je als gescheiden ouder de ander niet een betere ouder hoeft te laten lijken in de ogen van je kinderen. (M.a.w. bemoei je met jezelf en niet met het ouderschap van de ander.) Binnen een relatie zullen veel ouders elkaars gebreken compenseren en dat kan niet altijd als je uit elkaar bent. Kinderen krijgen na een scheiding meer variatie te zien tussen hun ouders en daardoor een eerlijker mensbeeld van hun vader en moeder.
Van dezelfde vriendin kwam de suggestie dat je de ander juist moet prijzen in zijn of haar rol als vader of moeder. Er is maar één persoon in de wereld die dat geloofwaardig kan doen en dat is je ex. Het doet pijn als je voelt dat de ander je geen goede vader of moeder vindt terwijl je je best doet. Vanuit die pijn kan alleen maar verdere verwijdering groeien. Wanneer je elkaars ouderschap complimenteert, kan over die lijn de verbinding steeds opnieuw weer tot stand komen.
Hij: “Wat was dan jouw mooiste herinnering aan het laatste jaar samen?”
Ik: “Ik denk bijvoorbeeld die keer dat ik bijna twee uur huilend op de bank zat en niet meer kon praten of stoppen. Dat je toen bleef zitten… al kon je verder niet veel voor me doen. Je hield me vast en gooide de tissues weg. Je zei alleen maar ‘ik ga niet weg’. Dat is een moment dat ik nooit vergeet.”
Wacht met het definitief maken van de ‘aardse zaken’ tot er weer een betere emotionele balans is ontstaan. Emoties zijn sterker dan materie en zolang ze nog aan het ‘regeren’ zijn, voel je niet wat je materieel kunt weggeven. Dan blijft er altijd een emotionele claim rusten op de punten waarover je hebt moeten onderhandelen. En een emotionele claim moet je linksom of rechtsom altijd nog inlossen… ;).
We maakten een (co-)ouderschapsverdeling op basis van praktische behoeften en evalueerden vaak. Praktische ongemakken hebben nl. dagelijks een negatieve invloed op je leven. Wij willen bijvoorbeeld op een afstand wonen die de kinderen gemakkelijk zelfstandig kunnen overbruggen zodat we nooit echt ver weg voelen. Dit zorgt er o.a. voor dat we regelmatig in elkaars huis komen en daardoor niet van elkaar vervreemden.
Als je elkaar regelmatig uitgebreid ‘moet’ zien, kunnen spanningen niet langdurig broeien. Dit heeft ons zeker de eerste twee jaar soms moeite gekost omdat er dan wat speelde. Tegelijkertijd heeft het ons verplicht om conflicten snel te bespreken of eroverheen te stappen. Het gaf ook het nodige zelfvertrouwen dat onze ‘nieuwe’ relatie niet een schijnvertoning was.Het heeft mij tijd gekost om te herkennen dat ik ondanks mijn angst en verdriet, in essentie uit liefde voor mezelf en voor hem, deze moeilijke beslissing heb ‘uitgenodigd’. Dat ik het voor mezelf over had om zoveel pijn en verdriet te doorstaan omdat ik diep van binnen wist dat het voor ons allebei een noodzakelijke vormverandering zou zijn.
Er lijkt nu zelfs meer liefde, authenticiteit en openheid te zijn dan tijdens onze relatie als partners. Onze ontwikkeling zonder elkaar komt onze huidige relatie ten goede en daar profiteren de kinderen van. Die dat hele scheiden heus geen goed idee vinden maar af en toe zeker de voordelen erkennen.
Het leek belangrijk om de kinderen niet enkel zielig te vinden maar ook creatief en veerkrachtig. Niet dat ze het zouden moeten begrijpen, nee! Maar hen vreselijk zielig vinden, werkte mijns inziens contraproductief op hun persoonlijke kracht om ook eigen oplossingen in te brengen en te leren omgaan met de nieuwe situatie. Op dit vlak miste ik positieve suggesties van andere gescheiden ouders. Veel begeleiding is gericht op het voorkomen van conflict verergering maar niet op ‘van goed naar beter’.
Mij is opgevallen dat ik mezelf een betere moeder ben gaan voelen omdat ik gelukkiger ben. Ik heb ze daardoor meer te bieden. Na de scheiding heb ik ervaren op welke innerlijke kracht ik altijd kan rekenen en dat heeft me vleugels gegeven. Het is me daarnaast opgevallen dat mijn ex-man nu met veel meer eigenheid en vertrouwen in zijn vaderrol staat. Hij is daardoor zichtbaarder en kleurrijker als vader en voelt veel meer ruimte om ook andere kanten van zichzelf te leren kennen en te ontwikkelen.
Dit stuk is bedoeld als ervaringsverhaal en is nauwelijks van toepassing op situaties waarin heel andere criteria gelden, zoals onveiligheid, ongeduld, verslaving, ziekte of een ex-partner die besluit te emigreren.
Esther Perel heeft de afgelopen jaren gesprekken met zo’n 30 stellen gevoerd over hun relatieproblemen. Haar sessies zijn online te beluisteren en via podcast. Zo luister je mee bij de uitdagingen waarmee stellen te maken krijgen en de manier waarop je het gesprek met je partner weer kunt openen en naar een hoger niveau kunt tillen. Leerzaam, ontroerend en essentieel om eerlijker (en vollediger) in relatie met jezelf en de ander te staan.
Mocht je naar aanleiding van dit verhaal je eigen verhaal willen delen, dan kun je reageren op dit stuk Als je benieuwd bent naar de energetische verbindingen en bewustzijnsontwikkeling in jouw relatie met je partner, dan kunnen jullie een afspraak maken voor een relatie reading. Het helpt altijd als je samen weet waarover je het moet hebben!
Er is regelmatig onduidelijkheid over de scheiding tussen persoonlijke ontwikkeling enerzijds en spiritueel bewustzijn anderzijds. Boven alles is het integreren van deze twee delen een traag proces, tergend traag, en met meer wilskracht gaat het nóg langzamer. Maar zeer de moeite waard om te leren begrijpen zodat je jezelf kunt begeleiden.
Dit wordt een artikel in drie delen waarin ik de wederzijdse relatie tussen persoonlijkheid (karakter) en spiritualiteit bespreek.
Deel 1 In dit eerste deel bespreek ik de noodzaak van persoonlijke ontwikkeling om spirituele wijsheid te kunnen manifesteren. De term ‘containment’ en het leren hanteren van onze vaak chaotische en onbegrijpelijke werkelijkheid is een sleutel naar innerlijke en uiterlijke harmonie.
Deel 2 Zal gaan over de energetische structuur van emoties en hoe deze zich verhoudt tot je spirituele verbinding en sturing vanuit je totaliteit.
Deel 3 Besluit met een vergelijking tussen je innerlijke leven en hetgeen je in je buitenwereld aantreft als reflecties van je groei.
Alle mensen zijn gevoelig voor de energie van anderen.
We reageren op energie uitstraling en ervaren het in ons lichaam als liefde, ontspanning, hartelijkheid, verbinding, vertrouwen, ruggensteun maar ook als terugtrekking, afwijzing, verwarring, verwijten, manipulatie, enz.
Mentale energie komt binnen als inspiratie, inzicht, humor of bijvoorbeeld informatie overload.
Spirituele energie kan ervaren worden als uitwisseling met een zgn. overkoepelende ‘ordening’; een bewegend en levend systeem met eigen principes en mogelijkheden. Je kunt je verbonden weten met dit levende systeem in ‘spirit’, dus zonder dat je dagelijkse omstandigheden het bestaan ervan bewijzen.
Persoonlijke ontwikkeling is in deze context het zgn. individuatie proces.
Het proces dat Carl Jung omschreef als rijping van de persoonlijkheid gedurende het leven. Door persoonlijke en collectieve ongeleefde delen terug te halen, bekwamen we onszelf om met de werkelijkheid om te gaan zoals die in z’n volledigheid is. Vrij van illusie of valse vangnetten. De mytholoog Joseph Campbell beschrijft dit proces in The Hero’s Journey, waarin hij de verschillende groeifasen beschrijft.
Individuatie leidt uiteindelijk tot een stabiele, volwassen en onafhankelijke ‘held’ die in staat is om fysieke en psychische ontberingen te doorstaan. Iemand die keuzes maakt volgens zijn of haar hoogste waarheid, voorbij de ‘culturele codes’ van familie of sociale omgeving.
Zo iemand voelt een innerlijke heelheid en creatiekracht. Hij of zij verloochent zichzelf niet en onderwerpt zich niet aan belangen van anderen die tegen zijn of haar principes ingaan. Zo iemand laat niet toe dat waardering door anderen belangrijker wordt dan waardering voor zichzelf en houdt consequent de integriteit ten opzichte van zichzelf in stand.
Alleen door Zelf-respect, Zelf-redzaamheid, Zelf-beschikking en correcte waardering van ons Zelf, kunnen we de noodzakelijke keuzes maken die ons hoogste potentieel in ons échte, dagelijkse leven uitnodigen. Dat maakt je meestal niet tot de volgende Beyoncé of winnaar van een Nobelprijs, maar het brengt je in contact met dat unieke deel in jezelf dat van werkelijke waarde is voor anderen, gezien of ongezien!
Individueren gaat over het bevrijden van dat unieke deel door jezelf te verlossen van onbewuste manipulatie, behoeftigheid, machtsstrijd en te stoppen met het maskeren van je zwaktes.
En dit is het deel waar mensen soms verward raken tussen het persoonlijke en het spirituele. Ze willen dan wel de spirituele verbondenheid met het bestaan voelen maar niet ten koste van de voordelen van comfort en frivoliteit. Zodra je grote verbondenheid ervaart, krijg je immers ook verantwoordelijkheid voor je positieve bijdrage daaraan. Het is véél makkelijker om een afslag eerder te pakken naar een ‘spiritueel fantasieland’ dan om je persoonlijkheid te versterken en je oordelen, onbetrouwbaarheid, machtsmisbruik, slachtofferschap, controledrang en je zelfbedrog onder ogen te komen en als deel van jezelf te erkennen. Daar komt bij dat je in onze samenleving ALTIJD een mogelijkheid tot ontsnappen hebt, zodat je deze delen niet hoeft te zien. Er is altijd een verslaving, een andere schuldige, een sociale gebeurtenis, een deadline of een plicht die je kan afleiden van het voelen van het conflict dat deze delen oproepen in jezelf. Je kunt altijd zeggen “Ik kon niet anders want ik had…”.
De meesten van ons zijn inmiddels bekend met de intelligentie van het leven dat ons met eindeloos geduld perfecte uitdagingen serveert. Ervaringen die je keer op keer in hetzelfde innerlijke conflict brengen en die je dwingen je persoonlijkheid steeds opnieuw te onderzoeken. Nooit gemakkelijk of voor de hand liggend, maar precies goed voor jou om je bewust te worden van zowel je capaciteiten als je zwaktes. Ervaringen die je uitnodigen om wederom in je eigen valkuilen te stappen en steeds je creativiteit te gebruiken om tot nieuwe conclusies te komen. Ervaringen die je leren om te gaan met onzekerheden, verlangens, gebrek aan eigenwaarde en angst voor falen en vernedering. En alleen door dit proces van ervaren en doorleven kun je robuust genoeg worden om de verantwoordelijkheid te dragen voor een werkelijk bezield ‘doel’ in je leven. Een doel dat je bereid bent door weer en wind naar de finish te brengen.
In de lichaamsgerichte therapie wordt verwezen naar het woord ‘containment’; de innerlijke ruimte waarbinnen je bewust ervaart. Volwassen worden, of groeien naar meer heelheid, betekent dat je steeds meer in staat bent om tegengestelde gevoelens gelijktijdig te ervaren zonder de spanning die dit veroorzaakt, te ontvluchten. Zowel in je lichaam (de sensaties van verwarrende gevoelens) als in je denken (tegengestelde meningen en perspectieven). Door bewust paradoxen; tegenstrijdige belangen, belachelijke wensen, pijnlijke situaties etc. in je bewustzijn toe te staan, laat je de spanning toe die ze innerlijk opwekken in plaats van deze naar buiten te projecteren en anderen te beschuldigen van afwijkend gedrag, denkbeelden of gevoelens.
Alchemisten noemen dit staying in the fire. De hitte van het innerlijke conflict verdragen totdat de druk oplost en er nieuwe antwoorden ontstaan.
Deze menselijke vaardigheid van het verdragen van het conflict, opent de innerlijke ruimte voor je ziel om zich ten volle te manifesteren. Juist het verdragen van tegengestelde delen helpt je om jezelf dóór schaamte, angst en pijn te duwen en oervertrouwen in jezelf op te bouwen.
Geluk komt uiteindelijk niet voort uit een comfortabel leven of uit vermijding of bescherming. Geluk wortelt in de overwinning van het tolereren en zelfs waarderen van moeilijkheden. Dat soort geluk kan immers niemand je ontnemen.
Oude tradities weten dat hoe meer pijnlijke aspecten van het leven je kunt verdragen, hoe groter de risico’s die je durft te nemen en dus hoe groter de kans dat je erin slaagt om bij te dragen aan gunstige vooruitgang en welzijn. In traditionele culturen wordt dit lijden nagebootst of zelfs opgelegd via inwijdingen. Deze culturen simuleren de verscheidenheid aan pijn die het leven onvermijdelijk met zich meebrengt, om de jongeren te laten voelen hoeveel pijn, angst, vernedering en lijden ze kunnen volhouden. Ze hoeven hun kracht daarna niet te smoren uit angst voor lijden.
Als mens ken je je capaciteiten niet totdat je gedwongen wordt om ze te gebruiken. Ondanks je angst voor lijden iets tòch doen, vergroot je zelfvertrouwen. Na het doorstaan van lijden, weet je hoeveel fysieke, emotionele en mentale veerkracht je al hebt. Dit vermindert je behoefte aan comfort, geruststelling en veiligheid waardoor je vrijer kunt leven; vanuit je eigen wijsheid en volgens je eigen normen.
Bewustwording vindt plaats door fysieke, emotionele en mentale ervaringen; niet buiten het lichaam als concept maar ín jezelf, ín de werkelijkheid van jouw leven.
Iedereen doorloopt dit proces van individuatie maar niemand volgt hetzelfde pad. Niemand ontwikkelt dezelfde kwaliteiten. Niemand gaat met dezelfde snelheid vooruit. Het is een zeer individueel en intiem proces. Vaak eenzaam, soms diep ontroerend, meestal confronterend en nooit gladgestreken. Alleen door het ervaren van tegenstrijdigheid, kun je leren dat manipuleren en jezelf laten manipuleren, beide in jezelf zitten. Misleiden en misleid worden zijn kanten van dezelfde medaille. Door het verkennen van je innerlijke wereld zul je je opportunisme en verleidingen tegenkomen. Je zult begrijpen hoe jouw gesloten hart anderen zal dwingen hetzelfde te doen en andersom, hoe jouw vertrouwen in de kracht van je liefde anderen kan helpen hun eigen liefde weer te vertrouwen.
De twijfelachtige beloning van deze reis van bewustwording, is dat je helderheid krijgt over het leven en steeds meer in staat bent om door illusies heen te kijken.
Hoewel het ‘wordingsproces’ van oudsher een proces is dat beschreven en beoefend wordt door mystici, hoeft het in principe niet wollig, spiritueel of geheimzinnig te zijn. Echter, door online beschikbaarheid van mystieke kennis, de vele plant ceremonies en de uit context gehaalde ‘leefregels’, lopen meer en meer mensen deze weg in tegengestelde richting. Ze beginnen met verbinden met de grootsheid van het bestaan en zoeken vervolgens uit hoe ze deze inzichten en inspiratie in hun dagelijks leven kunnen brengen.
Een groot nadeel van deze omgekeerde volgorde is dat je kunt gaan ‘zweven’, wiebelen of in de verleiding komt om met je nieuwe ‘wijsheid’ te pronken. Je persoonlijkheid mist nog het vermogen, de ‘containment’, om tegenstrijdigheden te weven tot een complexe harmonie en onvermijdelijke verandering toe te laten.
Dit leidt tot een reeks nieuwe uitdagingen:
Het niet kunnen verdragen van de lelijke delen van de realiteit en dan alleen concentreren op licht & liefde.
Of andersom, je verantwoordelijk voelen voor groot leed maar geen handelingsvermogen hebben om bij te dragen aan oplossingen.
Het niet kunnen waarmaken van je nieuwe weten kan depressief en moedeloos maken; je hebt grootsheid ervaren, maar je herkent het bestaan ervan niet in je leven, noch in de wereld om je heen. Het kan je euforisch maken en je de indruk geven dat je meer toegang hebt tot dé overkoepelende waarheid. Dit gebeurde vaak binnen structuren zoals religies: “Alléén wij hebben toegang tot de enige echte waarheid”.
En natuurlijk kunnen dergelijke openbaringen je ook waanideeën en maniakale gedachten geven over wie je werkelijk bent: “Er is mij verteld dat ik uitverkoren ben om…”.
Dat zou natuurlijk zo kunnen zijn, maar vaak niet meer of minder dan andere dappere zielen hier op aarde … 😉
Mijn grote wens is dat we opnieuw de taal in gebruik nemen waarmee we de multidimensionale aspecten van onszelf kunnen verwoorden. Zonder woorden kunnen we ons niet genuanceerd uitdrukken noch ons bewustzijn aansturen. Zonder taal kunnen we niet de totaliteit van een ander zien. Zonder taal verdwijnen deze kwaliteiten van onszelf steeds meer in het onderbewuste, als buitengesloten delen van het leven. Taal is de noodzakelijke brug tussen ééndimensionaal en multidimensionaal leven. Zonder een rijke vocabulaire wordt de innerlijke ervaring platgeperst en verliest haar bestaansrecht in ons collectieve denken.
Het kost tijd om een woordenschat voor je bewustzijn te ontwikkelen (en moed), maar de bonus is een diepe en betrouwbare relatie met jezelf. Het leren waarnemen en vertalen van energie helpt je om al deze rijkdom onder woorden te brengen. Je zou dit je energetische anatomie kunnen noemen. Deze kennis is nooit bedoeld om meer macht te krijgen over anderen. Het is bedoeld om jou en anderen te helpen het proces te herkennen van opgroeien, ontwaken en het opbouwen van karakterkracht. En om je weerstand tegen de emoties die het oproept te verzachten.
De energetische dimensie bevat al deze informatie over jezelf en anderen. Het leren waarnemen van je energetische anatomie met je innerlijke oog, is een manier om deze onzichtbare kant van je werkelijkheid te eren.
Letterlijk, hoe meer talen je spreekt, hoe meer variaties van het leven je kunt ervaren. Dit geldt ook voor de taal van energie!
De laatste tijd komen er opvallend veel mannen voor een energetisch consult.
Het is altijd eervol wanneer iemand wat van zichzelf laat zien. Zowel in het echt als tijdens een energetisch consult. Voor veel vrouwen is de ‘ongeziene’ wereld vertrouwd terrein en zij weten er vaak aardig de weg. Voor mannen is dat anders en ik begin steeds beter te begrijpen waarom. Naast dat het angstig kan zijn als je ergens niet zo goed de weg weet, geeft het je ook het gevoel dat je tekort schiet. Omdat je dan afhankelijk bent van de welwillendheid van anderen om je te ‘gidsen’. Dat is voor veel mannen een onmogelijke positie om comfortabel mee om te gaan.
Van jongs af aan dien je ‘het’ als man zeker te weten en als je ‘het’ niet zeker weet moet je toch tenminste laten zien dat je er alles aan doet om tot een eindconclusie te komen. Het ontkennen van ongeziene dimensies van onze realiteit is by far de snelste manier om tot zo’n eindconclusie te komen. De mannen die ik spreek, willen dat echter niet (meer). Meestal komt deze wens op een punt dat er eindelijk rust en ruimte is om tijd alleen door te brengen, in stilte met zichzelf. Zoals na de verkoop van een bedrijf, na een scheiding, na een pensioen, na een ziekteperiode… etc.
Wat me opvalt is dat veel mannen kampen met een schaamte over wie ze nog meer zijn. Een schaamte over de persoonlijke delen die nog niet helder, afgebakend, gedefinieerd, of hapklaar zijn. Het gevolg is dat deze mannen een maatschappelijk masker hebben doorontwikkeld dat functioneert en waaraan een heleboel opgehangen is. Het masker is slechts een kopie van zichzelf. Ze laten de wereld een papieren versie van zichzelf zien; alsof die uitklap-poster hem op ware grootte voorstelt. Op het moment dat ze niet langer kunnen ontkennen dat ze het contact met hun echtheid missen, zit er niets anders op dan op zoek te gaan… Rugdekking voor het moment dat de uitklap-poster in elkaar zakt.
De ‘reparatie economie’ bestaat voornamelijk uit vrouwen maar de meeste vrouwen zijn helemaal niet in staat om mannen bij hun eigen hart te brengen. (De plek waar zij hun ‘echtheid’ kunnen vinden.) Zonder papieren versie van zichzelf kunnen mannen pas tot volle grootte komen.
De angst dat het ware mannen-‘ik’ een klein, onzeker jongetje is, dat niets voorstelt, weerhoudt veel mannen ervan om zichzelf volledig te laten kennen. Terwijl de mannen die ik zie juist prachtig, veelkleurig, multidimensionaal en warmhartig zijn, met een grote innerlijke diversiteit en diepgang. Veel meer dan ze in hun dagelijkse leven tonen aan de buitenwereld. Hun poster versie verbleekt naast die héle man.
De wereld heeft de héle man nodig. De man die contact met je maakt vanuit zijn volledigheid. De man die zich zonder zijn uitklap-poster groot voelt. Veel mannen hebben nog veel meer te geven dan ze denken.
Mijn leven lang stel ik mezelf de vraag: “wáár kijk ik nou eigenlijk naar?” Het is een ergerlijke vraag want het antwoord is nooit volledig noch bevredigend en vaak overweldigend. Het is ook de startvraag bij elke energetische vraag. Hoe meer ik de grootsheid van het antwoord durf te erkennen, hoe kleiner ik me voel en hoe minder toereikend mijn gewone intellect blijkt als verwerkingssysteem. De gelaagde informatie die je op een dergelijke vraag kunt ontvangen, is veel te gecomprimeerd om netjes door je denken te laten sorteren. En voordat je de boel van ‘instant weten’ naar ‘denken’ hebt overgeheveld, is het antwoord weer vervlogen….
Verwant aan deze vraag is: “wat is hiervan de bedoeling?” Gaandeweg ben ik die vraag gaan herformuleren naar “wat kàn een bedoeling zijn geweest?” zodat ik mezelf ruimte gaf om op zoek te gaan naar de oorsprong van hetgeen ik waarnam. De zogenaamde bron. Het ontstaanspunt van de uiteindelijke verschijning. Op dit beginpunt vind je ook het beste antwoord op je vraag.
WETENSCHAP ALS WAARHEID?
De plek waar ik dergelijke grote vragen hoopte te stellen en beantwoorden was in eerste instantie de universiteit. De manier waarop ik kennismaakte met de wetenschap, o.a. via psychologie, meetmethodieken en wetenschapsfilosofie, voelde helaas verre van bevredigend. Onbewust schakelde ik wetenschap gelijk aan waarheid maar ik zag na mijn afstuderen geen mogelijkheden voor mezelf binnen de muren van de universiteit. Het voelde te krap, te bevoogdend en eigenlijk daarmee te dogmatisch. Alsof een onzichtbare en eensgezinde macht aanstuurde op één geaccepteerde weg richting de waarheid. De weg van het controleren van omstandigheden, het isoleren van vraag en context en het reproduceren van resultaten. Dat kon ik helemaal niet en dus ging ik wat leukers doen. Inmiddels zien we vele wetenschappers de academische grenzen opzoeken, over de schreef gaan en in zichzelf wetenschappelijk onverenigbare tegendelen samenbrengen. Innerlijke (en uiterlijke) vereniging van tegendelen vereist het overstijgen van de tegendelen vanuit een steeds ruimere waarheid.
Na mijn afstuderen ging ik op zoek naar zo’n omvattende waarheid en ik heb me sindsdien toegelegd op het bestuderen van energie. Ik wilde tegendelen leren verenigen en verwoorden via het intellect omdat het wat mij betreft onbestaanbaar is dat er iets ontkent of uitgesloten moet worden om een bruikbare waarheid te kunnen beschrijven.
IS ENERGIE WAARHEID?
Wanneer je energie beschrijft, beschrijf je eigenlijk de vormvrije dimensie van het leven, het fluïde aspect van de werkelijkheid. Met wetten, patronen en werking. Het deel van de realiteit dat altijd in beweging is en waar enerzijds-anderzijds de wetmatigheid is die alles beïnvloedt. Denken in goed en kwaad of waar en onwaar helpt je niet wanneer je energie beschrijft. Je moet het hebben over waardevol en beperking, mogelijkheid en remming, creatie en afbreuk of potentie en manifestatie. Het één leidt tot het ander. De ene kant creëert de andere kant. De angst maakt de motivatie mogelijk. De liefde maakt de pijn van verlies mogelijk. Unieke identiteit maakt afwijzing mogelijk. De aanwezigheid van iets toont de afwezigheid van al het andere. Dwangmatige wenselijkheid van het één duwt al het andere in de hoek van onwenselijk. Behoefte aan controle maakt afhankelijkheid, onbetrouwbaarheid en machtsmisbruik mogelijk. Wanneer je energie in kaart brengt gaat het altijd om een vollediger perspectief dan de waarneembare feiten. Het gaat over de beweeglijke realiteit die de feiten heeft voortgebracht en voortdurend zal veranderen.
Wanneer je energie beschrijft, beschrijf je eigenlijk de vormvrije dimensie van het leven, het fluïde aspect van de werkelijkheid. Met wetten, patronen en werking.
Aan de energetische kant van de realiteit kun je bovendien een hiërarchie van beweeglijkheid of snelheid onderscheiden; (intuïtief) weten is sneller dan denken, het zijn flitsen van informatie. Denken is sneller dan voelen en voelen is sneller dan handelen. Via voelen kun je in een enkel moment zeer veel ervaringsdetails opnemen. Je voelt weerstand, vaak ook redenen, wanneer iemand geen zin heeft om naar je te luisteren of je instructies op te volgen. Je voelt direct de hele karakterstructuur die achter de weerstand schuilgaat; vermoeidheid, rebellie, eigenwijsheid, arrogantie etc. Iedereen ontvangt op alle lagen informatie over de realiteit maar iedereen heeft zo zijn of haar ‘voorkeursingang’.
Mensen die graag en snel kunnen denken ergeren zich vaak aan de traagheid van voelers en doeners. Voelers en doeners houden meer rekening met de (on)mogelijkheden van het moment. Ze herkennen aspecten van de weerbarstige realiteit omdat ze degenen zijn die de immateriële plannen en ideeën moeten realiseren; materialiseren. ‘Weters’ hebben vaak ontzettend veel woorden en ‘werkgeheugen’ nodig om de grote hoeveelheden informatie te ‘vertragen’ naar woorden, zodat de informatie via het intellect met anderen gedeeld kan worden. Voelers voelen zich vaak opgejaagd door denkers en weters. Ze houden alvast rekening met de weerstand die ze al aanvoelen. Gedachten en verbeelding zijn nog zonder consequenties. Weerstand uit de realiteit vertraagt vervolgens de ‘informatiesnelheden’ die je kunt bereiken in de dagelijkse wereld.
Kortom, op het werkelijkheidsniveau van de voelers en de doeners, ontmoeten de materiële en de immateriële snelheden van de realiteit elkaar. Dat geeft frictie omdat de immateriële wereld veel sneller beweegt dan de materiële.
Om deze beweeglijke kant van de realiteit te kunnen beschrijven en te delen met elkaar, gebruiken we sinds mensenheugenis symbolen; archetypes, goden en godinnen, mythologie, metaforen, analogieën, spreekwoorden. Zodat ons intellect deze niet-logische, gelaagde en vaak chaotische dimensie van het bestaan kan volgen. Het symbool bevat een veel groter deel van de realiteit en kan vervolgens door het intellect rustig worden ‘uitgepakt’.
DE WAARHEID IN JE HART
Gelukkig kunnen we ons als mens in beide ‘kanten’ van de realiteit bevinden. Je hart vertegenwoordigt het bewustzijn in onszelf waar je zowel de beweging als de vorm kunt leren verdragen. Je hart combineert de materiële met de immateriële kanten van het leven. Het weten van je geest en de behoeften van je lichamelijke vorm. Je hart heeft respect voor de uniciteit van de ziel enerzijds en voor de behoefte aan zekerheid en wereldse erkenning van het ego anderzijds. Voor je spirit en voor je mens-zijn. Je hart gunt je de liefde en de lessen van je pijn. Je hart is potentieel in staat om alles te verenigen zodat niets en niemand meer ontkent hoeft te worden om je ‘veilig’ te voelen. Door je liefdeskwaliteiten te ontwikkelen, kun je in je hart innerlijk ruimte maken voor een steeds grotere waarheid. Een innerlijke ruimte die plaats biedt aan talloze perspectieven op de realiteit en deze verenigt.
En daar zouden we collectief bij gebaat zijn. Vanuit een ruim hart en vanuit ruimhartigheid kunnen we bijvoorbeeld de recente verkiezingsuitslag zien voor wat ze nog méér is en de vraag blijven stellen: “waar kijken we nou eigenlijk ècht naar?” Ik zie de uitslag als symbool voor o.a. de uitsluiting, angst voor tekorten en het gebrek aan invloed op het eigen leven die grote groepen mensen binnen onze samenleving ervaren. Bovendien zou je er het gedrag van ontevreden kinderen in kunnen herkennen. Kinderen die zich nog individuele rechten toe-eigenen en zichzelf als middelpunt van het universum beschouwen. Tot een bepaalde leeftijd natuurlijk helemaal ok maar als je daarna niet verder emotioneel opgroeit, blijf je de rest van je leven stampvoetend eisen stellen. Op een abstracter niveau zie je hoe sinds de tweede wereldoorlog machtsstructuren veranderen; de kernboodschappen van religies en grote leiders worden bekender en toegankelijker. Individuen kunnen daardoor innerlijke autoriteit opbouwen en ontsnappen aan controle systemen. Degenen die willen, worden zich bewuster van hun vermogen om zelf vorm te geven aan hun leven en daarmee zelf de verantwoordelijkheid te dragen voor hun realiteit. Als je jezelf niet zo capabel voelt, zoek je echter altijd naar iets of iemand buiten jezelf om de schuld te geven.
Je zou deze groepen de symbolische spreekbuis kunnen noemen voor hen die deze verantwoordelijkheid niet kunnen, willen of durven dragen. Uitsluiting en tekorten waren er altijd al maar deze groep draagt impliciet deze boodschap uit namens hen die ook veiligheid, liefde, zorg, koestering en financiële zekerheid zouden willen ontvangen maar er geen toegang meer toe hebben. Deze spreekbuis groep is bovendien fysiek en geestelijk fit. Angstaanjagend dus! Als je goed luistert, hoor je voor- en tegenstanders dezelfde energetische noodkreet verkondigen.
Je hart vertegenwoordigt het bewustzijn in onszelf waar je zowel de beweging als de vorm kunt leren verdragen. Je hart combineert de materiële met de immateriële kanten van het leven. Het weten van je geest en de behoeften van je lichamelijke vorm.
BEWEGING ALS WAARHEID?
Onze leermodellen, zowel vanuit academische als religieuze voorschriften, hebben als vertrekpunt dat er een te kennen waarheid bestaat. Om deze te leren kennen volg je bepaalde richtlijnen en leefregels. Dit in tegenstelling tot de weg van de mysticus die ervan uitgaat dat er een niet-te-kennen waarheid bestaat. De mystieke tradities wijzen daarmee naar de eeuwig durende verandering als enige waarheid en leggen de nadruk op jouw innerlijke relatie tot die verandering. Deze relatie is door niemand anders te kennen noch te verifiëren. Deze relatie verdiept niet via regels maar via leegte, stilte en fases. Het steeds opnieuw afstand nemen van wat je denkt dat waar is zodat je het steeds opnieuw te weten kan komen.
Wanneer we deze fundamenteel verschillende zienswijzen toepassen op de huidige versplintering in de maatschappij, zien we dat we geen bewustzijnsmodel hanteren waarin waardering is voor ieders waarheid. Laat staan politieke, economische of spirituele besturingsmodellen. Vanuit mijn individuele perspectief kan ik verschrikkelijk dankbaar zijn dat ik nu niet in Mozambique leef en daarmee ieder ander die zeurt als ‘verwend’ bestempelen. Maar dat telt niet niet als je in je huidige individuele menselijke perspectief tekorten ervaart, zoals gebrek aan liefde, waardering, geld, veiligheid, vrijheid, aandacht, kansen, creativiteit, zelfexpressie etc etc. Dan is dat je waarheid en je perspectief. Vanuit het perspectief van tekort, heb je niets aan de ethiek van een ander, de verheven opvattingen van een wetenschapper of de strenge intellectuele dooddoeners van een politieke elite. Dat zijn ceremoniële dansjes die jouw realiteit niet verbeteren en je niet helpen. Het model van waar en onwaar, goed en slecht, verifieerbaar of herhaalbaar voegt niets toe wanneer er niet integraal gekeken wordt naar de niet verifieerbare beleving van mensen als reële vormkracht achter de feiten.
Wanneer we deze fundamenteel verschillende zienswijzen toepassen op de huidige versplintering in de maatschappij, zien we dat we geen bewustzijnsmodel hanteren waarin waardering is voor ieders waarheid.
DE HOLOGRAFISCHE WAARHEID
Ik pleit daarom voor een herdefiniëring van het bewustzijnskader waar en onwaar naar het zichtbare en onzichtbare deel van de werkelijkheid; beide kanten zijn tegelijkertijd waar èn incompleet. Enkel door ook de onzichtbare en altijd beweeglijke realiteit voor ‘waar’ aan te nemen, kun je de dynamiek van deze realiteit bestuderen en positief beïnvloeden. We hebben allemaal zintuigen die met deze onzichtbare kant contact maken en ik ben van mening dat we het aan onszelf verplicht zijn deze serieus te nemen en te ontwikkelen. Immers, enkel wanneer je bewustzijn en de energetische kant van het bestaan onderkent, kun je er in onderwezen worden. Dit gegeven maakt waarheid voor mij holografisch en dat betekent toch ten minste dat we als mens vanuit een 4e dimensie van waarnemen naar de immer veranderlijke 3D realiteit kunt kijken.
Tijdens energetische sessies werkt het precies zo. Ik spreek nooit namens dè waarheid en hetgeen ik vertel heeft als enige referentie naar waarheid de ‘resonantie’; herken je het en helpt het je? Helpt het je om een ander perspectief toe te voegen aan je huidige verhaal? Zodat je meer mogelijkheden gaat zien? Alleen door iemands verhaal uit te breiden, i.p.v. te ontkennen, krijgen emoties, frustraties, motivaties etc. een andere en hopelijk meer constructieve i.p.v. destructieve waarde voor iemand. Iemand verruimt daarmee zijn of haar hart en kan dan meer aspecten van het leven zonder weerstand ervaren. Zo blijft er meer energie over voor het ‘zelf’ en stroomt er minder weg naar het in stand houden van weerstand. Zo nemen uiteindelijk ook eigenwaarde en zelf-liefde toe. Iemand die zichzelf gelukkig kan maken, gunt dat anderen ook.
Ruimhartigheid, en ruimte voor andermans realiteit, begint als eerste bij jezelf. Niet bij anderen veroordelen omdat ze iets anders vinden of stemmen dan jij. Bijna iedereen heeft een goede reden om, vanuit hun individuele perspectief, bang, controlerend, haatdragend, verwond of beperkt naar het leven te kijken. Vanuit ruimhartigheid kun je vervolgens herkennen wat iemand kan helpen om het eigen tekort en gebrek aan te vullen. Ieder vredesaanbod in oorlogstijden begint met een gift, een cadeau, een zoenoffer om vereniging überhaupt mogelijk te maken.
Bijna iedereen heeft een goede reden om, vanuit hun individuele perspectief, bang, controlerend, haatdragend, verwond of beperkt naar het leven te kijken. Vanuit ruimhartigheid kun je vervolgens herkennen wat iemand kan helpen om het eigen tekort en gebrek aan te vullen.
Het is een collectief ‘verhaal’ dat we in strijd met onszelf en anderen moeten leven en niet als één soort, één geheel en in één waarheid met vele verschijningsvormen zouden kunnen samenleven. Het staat ons vrij om alles en iedereen vanuit goede intenties tegemoet te treden. Accepteren dat iets of iemand een onderdeel is van de huidige realiteit, ook als je het zelf liever anders ziet. Dat is niet naïef of romantisch; je hoeft de ander niet te wòrden, aan te moedigen of goed te keuren. Dat is wijsheid; een bewuste handeling om van daaruit de realiteit te beïnvloeden. Dat moet je niet alleen denken, dat moet je ook voelen en doen. Je moet het tot zichtbare realiteit maken. Daarmee draag je bij aan het herschrijven van het individuele en collectieve verhaal over de onverenigbare tegendelen. Energetisch kan het een niet zonder het ander bestaan. De groepsbundeling van woede kan niet voortbestaan als de ‘andere’ kant niet terug vecht maar oplossingen biedt. Diep luisteren naar de onderliggende individuele behoefte, nieuwsgierigheid en je afvragen waar je nou werkelijk naar kijkt, zorg dragen voor de ander zoals je voor jezelf zou willen zorgen geeft haat en polarisatie minder voeding. Zo werkt de energetische wet van communicerende vaten.
Tijdens energetische waarnemingen kun je altijd de informatie achter de zichtbare realiteit opvragen. Cliënten willen bijvoorbeeld voor, tijdens of na een scheiding beter begrijpen wat er is gebeurd, en waarom. Energetisch kun je daarop ‘in- en uitzoomen’ en bekijken wat er tijdens de relatie mogelijk is geweest en waarom zich een keerpunt heeft aangediend.
Zo was er een man die dolgraag zijn relatie wilde herstellen maar binnen de relatie zo’n stevige en daardoor vaderlijke energie neerzette, dat zijn vrouw eigenlijk altijd tekort schoot. Zij kon hem gewoonweg niets op zijn niveau aanbieden dat hij waardevol vond. Tijdens de relatie had zij stevigheid en zelfvertrouwen opgebouwd en het was nu tijd om deze te toetsen in nieuwe omstandigheden, te ervaren hoe ver ze was gekomen. Hij op zijn beurt had geen idee hoe emotioneel kwetsbaar hij in feite was en hoe hij het nodig had gehad om op handen gedragen te worden. Zijn vrouw zou nooit van hem verlangen dat hij dit zou laten zien. Die complexiteit kon ze helemaal niet aan. Bij haar zou hij zijn hele leven lang de controle kunnen houden zonder ooit zijn innerlijke angst voor tekortschieten te integreren.
Hieronder volgen vijf willekeurige keuzemotieven die kunnen spelen in relaties. Elk motief biedt psychologische mogelijkheden en ruimte voor specifiek gedrag. En elke relatie kan in meer of minder mate deze motieven vertonen.
1. De behoefte om niet te hoeven groeien
Een partner ‘kiezen’ die op meerdere gebieden niet aan jouw kan tippen. Het ontbreekt hem of haar aan verbale of emotionele intelligentie om jou achter je maskers te ontmoeten. Of hij of zij heeft minder lef waardoor je altijd het tempo van de relatie kunt bepalen. Je beschermingsmechanisme is je ‘meerwaarde’.
Zolang de ander niet je gelijke is, hoef jij niet van je troon af en houd je de controle over je relatie en daarmee over je zelfbeeld. De macht die je in deze relaties inzet gaat over het beschermen van de pijn van tekortschieten die je voelde op momenten dat je ouders meer van je verwachtte dan je kon laten zien. Je bent er dus in feite op uit dat er niets verwacht wordt waaraan je niet kunt voldoen. Een partner die van je onder de indruk is, weet bijvoorbeeld niet wat hij of zij nog meer van je zou willen zien. Je bent dan altijd goed genoeg in zijn of haar ogen, misschien zelfs perfect. Niet vanuit liefde maar vanuit verschil in niveau. Echter, je partner moet jou dan ook willen ontzien en aanvoelen op welk gebied hij of zij niet teveel van je mag verwachten omdat je dan getriggered wordt in oud gedrag.
Een andere reden om een dergelijke partner te kiezen is omdat je tijd en ruimte nodig hebt om tot jezelf te komen. In een energetisch consult zie ik soms hoe cliënten na een jeugd met mishandeling of verwaarlozing een deel van hun gemiste koestering herstellen tijdens een relatie. Door een heel veilige en verwachtingsloze relatie aan te gaan kunnen ze eindelijk zichzelf ervaren zonder angst, pijn of constante alertheid. Daardoor ontstaat ruimte om bepaalde emoties zoals verdriet, woede, afkeer, eenzaamheid toe te laten zonder dat direct je hele basis onderuit gaat.
Omgekeerd geldt dat een partner die in bijna alles je meerdere is, je de drang ontneemt om op gelijke voet te komen. Het is dan lekker om gered of verzorgd te worden en toch toegang te hebben tot de ‘grootsheid’ van de ander. Je behoefte om niet te hoeven groeien, vul je in door een capabele partner te zoeken die niets van je verwacht omdat hij of zij alles wel alleen kan.
Een dergelijke relatie kan voor beide partners zeer ontkrachtend uitpakken omdat elke persoonlijke poging tot groei het evenwicht in de relatie verstoort.
2. De behoefte om een vertrekbasis te hebben; een trampoline richting andere levensgebieden.
Met dit relatiemotief wil je je geen zorgen hoeven maken over de relatie. In tijden dat je weinig tot niets te investeren hebt in de ander, hoef je je niet druk te maken over je veilige basis.
Je kiest een partner die niet veel van je eist of verwacht omdat hij of zij die vrijheid ook wel lekker vindt. Het diepe contact en het ontmoeten van elkaars kwetsbaarheid komen dan zelden tot nooit tot stand. Totale overgave aan de ander en je daarin veilig leren voelen is geen drijfveer op het moment dat de relatie tot stand komt. Je persoonlijke groei vindt plaats op andere levensgebieden of buiten de relatie en via affaires.
Het komt er vaak op neer dat je de ander ontziet en daarmee jezelf. Je beweegt op veilige afstand om elkaars emoties heen en regelt samen met name de structuren waarmee je jullie levens vormgeeft. Wat je elkaar in feite biedt is stabiliteit, duidelijkheid en zekerheid. Gezamenlijke doelen of een gedeeld toekomstbeeld zijn de verbindende factoren in een dergelijke relatie.
Door de stabiliteit in de relatie weten beide partners wat er van hen verwacht wordt en kunnen ze bijna blind vertrouwen op de ander. Het nadeel van een dergelijke relatie is dat je een bepaalde intensiteit of gevoelsdimensie niet kunt ervaren binnen de relatie. Je komt op dit vlak dus tekort en om de relatie niet in gevaar te brengen dien je deze behoeftes te onderdrukken en te rationaliseren.
Er is natuurlijk een dieper liggende reden waarom je voor zo’n veilige relatie kiest. Grote kans dat er een moment komt dat je deze reden wel wilt onderzoeken. Je relatiemotief verandert dan. Vaak is dat onderzoek niet mogelijk met de partner die destijds juist zo geschikt was omdat je met rust gelaten werd.
3. De behoefte om pijn op te rakelen zodat je het kunt healen
Persoonlijk ‘pijn’ of ‘weerstand’ kan in relatie met een ander bewust gemaakt worden en van alle kanten worden ervaren. Door bewustwording kun je jezelf verlossen van automatische piloten die door deze pijn worden opgestart. Dit relatiemotief kom je zowel in verstarde als in veerkrachtige relaties tegen. Het ontstaat door een intense behoefte een groter deel van jezelf te leren kennen en te ervaren.
Er zijn altijd periodes in je leven waarin je helemaal klaar bent voor het aangaan van nieuwe gevoelens en een verdieping in jezelf. Vaak trek je dan een nieuwe partner aan die bewust of onbewust een vergeten of onderdrukte energie in je ‘wakker’ maakt. Het gevolg hiervan is in eerste instantie een intense verliefdheid. De nieuwe partner is in staat om je op een andere manier of dieper niveau te ‘zien’. Totaal anders dan je tot dan toe gewend was.
De nieuwe (of extra) partner kan bijvoorbeeld in staat zijn om al je emoties te verdragen en ze niet op zichzelf te betrekken. Hij of zij kan met grotere aandacht aanwezig blijven terwijl je moeilijke kanten van jezelf laat zien. Dat is ook de reden dat je meestal geen spijt kunt hebben van een affaire, maar slechts van de pijn die je daarmee bij de partner veroorzaakt.
Als dit relatiemotief het enige motief was dat speelde bij de start van een relatie, is de relatie meestal snel voorbij. De ‘rol’ van de nieuwe partner is eenvoudig want eenmaal ‘wakker gekust’ zul je het echte huiswerk zelf moeten doen.
4. De behoefte om risico’s in te leren schatten
Mensen die bewust of onbewust bang zijn voor hun eigen pijn, kunnen een partner uitzoeken die in staat is om een transformatie of groei aan te gaan terwijl zij toekijken. Als toeschouwer kunnen ze het spektakel waarnemen en uitvinden of je min of meer ongeschonden uit zo’n (innerlijke) strijd kunt komen.
De ‘bange’ partner blijft zelf buiten schot terwijl de ‘verwerker’ het zware werk doet, zoals het oprakelen, aangaan en verteren van gevoelens, emoties, weerstanden etc totdat er nieuwe helderheid en meer innerlijke vrijheid ontstaat.
De intensiteit van de verwerker kan desalniettemin de toekijkende partner teveel worden waardoor hij of zij tijdens of na de transformatie alsnog besluit een einde aan de relatie te maken.
Dit motief herken je wanneer iemand het bijvoorbeeld heel spannend vindt om gevoelservaringen zelf aan te gaan en steeds gaat rationaliseren, concretiseren, beschouwen, duiden, wegwuiven of zelfs bekritiseren. Toekijkende partners willen de ervaring bij de ander liefst afbakenen en via de mentale dimensie waarnemen zodat ze weten dat het bestaat. Ze zijn goed in het vertellen van het verhaal achter de emotie. Tegelijkertijd beschuldigen ze de partner vaak van emotionele drama’s en het verstoren van de harmonie.
Wanneer bijvoorbeeld de ene partner de ander keer op keer afwijst en afstandelijk wordt, kan er een dergelijk patroon onder liggen. De afwijzende partner wil graag van veilige afstand zien hoe je met afwijzing kunt omgaan. Daarvoor moet hij of zij wel eerst een situatie creëren waarin dit kan plaats vinden. Met iemand die steeds opnieuw toenadering zoekt. Hetzelfde geldt voor het toelaten van de diepte van eenzaamheid.
Tijdens een energetische sessie kun je waarnemen hoe beide partners elkaar op andere niveaus van de relatie in feite een dienst bewijzen en persoonlijk groeien in bewustzijn.
Op een later moment in hun leven, wanneer ze zich sterk genoeg voelen, kunnen toeschouwers soms alsnog gevoelservaringen op lichamelijk niveau toelaten. Andersom heb je hier dus te maken met een ‘verwerker’ die bereid is om het ‘voor te doen’ zoals je van een ouder zou kunnen verwachten.
5. De behoefte om te voelen waartoe je al in staat bent in relatie tot een ander.
Je maximale zelf leren kennen in relatie tot een ander, bv seksueel, emotioneel, spiritueel, zodat je de grenzen van je kunnen ervaart. In dit geval ga je op zoek naar een nieuwe, grotere spiegel. Iemand die zichzelf ontwikkeld heeft, stevig op eigen benen staat en jou via meerdere invalshoeken kan ‘zien’. Iemand die zich vanuit autonomie en zonder medelijden of behoeftigheid met je kan verbinden. Deze ‘grotere spiegel’ gunt je tijd en ruimte om steeds meer van jezelf te laten zien en te ervaren via het contact.
Met dit relatiemotief zoek je als het ware een partner ‘op de groei’, waar je langzaam in groeit. Doordat beide partners hun eigen groei beheren en dat ook in de ander waarderen, lukt het om elkaar iets aan te bieden waar je in je eentje niet toe in staat bent. De een kan de ander spiegelen op punten die hij of zij zelf nog niet ziet. Omdat de basis van de relatie ‘verwondering’ is, kun je zonder gevoelens van tekortschieten, de andere ‘eren’ in wie hij of zij aan het worden is. Dat ondersteunt de groei en ontwikkeling van beide partners.
Veiligheid creëren is de basis van alle relatiemotieven. Wanneer er veiligheid is, kun je je veroorloven om iets van jezelf in ontwikkeling te brengen. De manier waarop veiligheid ontstaat is echter een-op-een te relateren aan het bewustzijnsniveau van de partners.
Wanneer je nog jong bent als je een relatie aangaat, bouw je op een heel andere manier aan veiligheid dan wanneer je na een aantal relaties, kinderen of scheiden voelt dat je toe bent aan emotionele rijpheid i.p.v. aan financiële zekerheid. De rol van ‘liefde’ in je leven verandert als je grote gebeurtenissen weet te verwerken.
Veiligheid en ontwikkeling komen in botsing wanneer veiligheid synoniem wordt voor stabiliteit en afstandelijkheid. Emotionele veiligheid wordt dan voorspelbaarheid i.p.v. veerkracht.
Tijdens een energetische relatie consult kun je antwoorden krijgen op vragen als:
Wat hebben we elkaar materieel, emotioneel, mentaal en spiritueel te bieden?
Wat hebben we nog samen te doen?
Op welke onderdelen spreken we (nog) dezelfde taal?
Op welke gebieden zijn we elkaars gelijken?
Waarin vinden we elkaar niet?
Welke ontwikkeling hebben we samen doorgemaakt?
Welke thema’s is ieder van ons aan het uitwerken en hoe draagt de ander daar aan bij?
Waarom zijn we samen?
Waarom gaan we uit elkaar?
Nb. Uiteraard krijg je geen sluitende of eendimensionale antwoorden. Zo werkt energie niet. Bovendien kun je NOOIT voorspellen, alleen aanduiden welke bewegingen je waarneemt die misschien of waarschijnlijk tot een bepaald resultaat leiden. Het is een illusie dat je niet zelf aan het roer staat en onderweg steeds een andere keuze kunt maken. “Dan is het waarschijnlijk de bedoeling” betekent hetzelfde als “‘ik zie niet alle informatie die bijdraagt aan de huidige situatie”; het betekent dus niet dat je geen invloed hebt!
Met toestemming overgenomen.
Zie voor meer informatie: https://aukjevandevorstenbosch.com/
Om ervoor te zorgen dat onze site goed werkt, deze te kunnen analyseren en verbeteren, gebruiken wij cookies. Hierdoor kunt u informatie delen via social media en kunnen we de inhoud van de site en advertenties afstemmen op uw voorkeuren. Wilt u liever niet dat wij cookies plaatsen, pas dan uw instellingen aan of klik op weigeren. Lees ook ons privacystatement.
