…voor inspiratie, levenswijsheid en bezinning

Posts Tagged ‘bevrijding’

Jouw weg is inclusie (slot)

Laten we nog een keer teruggaan naar de koan uit Keizan Zenji’s Denkoroku, ‘De transmissie van het Licht’, die gaat over de fases op jouw weg:

‘De vierendertigste Patriarch was Grote Meester Qingyuan Xingsi. Hij oefende in de gemeenschap van Caoxi (van de Zesde Patriarch Huineng). Hij vroeg de Patriach: ‘Wat kan ik doen om niet in een fase te belanden?’ De Patriarch vroeg: ‘Wat heb je tot dusverre gedaan?’ De Meester antwoordde: ‘Ik heb nog geeneens de Heilige Waarheden geprobeerd.’ De Patriarch vroeg: ‘In welke fase zul je eindigen?’ De Meester zei: ‘Als ik nog geeneens de Heilige Waarheden heb geprobeerd, welke fase kan er dan zijn?’ De Partiarch was zeer onder de indruk van zijn vermogen.’ (Keizan Zenji, Denkoroku, kwestie 35 Qingyuan Xingsi (660 – 740))

De vraag waarmee Qingyuan Xingsi bij de Zesde Patriarch terecht kwam, komt voort uit de realisatie dat fasen op jouw weg onontkoombaar zijn. Hoe graag je ook sneller zou willen gaan, hoe zeer je ook een fase zou willen overslaan, of gewoonweg direct willen zien waar het in jouw leven over gaat en meteen die ellendige weerstand loslaten, je kunt niet om de fasen op jouw weg heen. Vandaar de vraag: ‘Wat kan ik doen om niet in een fase te belanden?’

Maar er is ook een andere kant aan deze kwestie. Als de Patriarch vraagt: ‘Wat heb je tot dusverre gedaan?’, antwoordt Qingyuan: ‘Ik heb geeneens de Heilige Waarheden geprobeerd.’ Ook dit is waar. Degene die door de verschillende fasen heengaat, is degene die nu deze woorden leest en ik ben dat niet. Dit is het ‘gans andere’ dan ik. Iets gaat zijn gang. Noem dit ‘Het Geheim’ of ‘Het Mysterie’, maar het is heel concreet en heel dichtbij, zo dichtbij dat je er gemakkelijk aan voorbij gaat. Dus degene die kijkt met je ogen, hoort met je oren, praat met je mond en loopt met je benen is nog niet eens met de heilige waarheid van het lijden begonnen en zal ook nooit in een fase eindigen. Ook dit is waar. Tegelijkertijd is de onontkoombare opeenvolging van fasen de enige wijze waarop dit Grote Mysterie van Leven en Dood zich op jouw weg als proces uitdrukt. Iets gaat zijn gang en toont zich in fasen: jouw eerste kennismaking met zit meditatie, jouw fasen van twijfel, het failliet van jouw onderneming en de fase van stilstand, maar ook in jouw doorkijkjes op jouw weg en in je verblijven op de top van de berg. Dus, dat wat nooit in een fase belandt, drukt zich uit in precies deze fase waarin jouw weg als proces zich nu bevindt.

Als we ons realiseren wie we zijn, realiseren we onszelf als een paradoxaal dubbelwezen en onze weg als een proces van inclusie. Immers, de bodhisattva is enerzijds bodhi, de onbeperkte, onbepaalde, ongeboren, ongehinderde aanwezigheid waarin alles verschijnt. Anderzijds is de bodhisattva sattva, deze beperkte, door en door geconditioneerde, sterfelijke, karmische vleesjas, met zijn diep ingesleten patronen. Tegelijkertijd! Jouw weg als proces van inclusie is een steeds vrijer bewegen tussen deze beide, elkaar uitsluitende polen van jouw bestaan. Jouw weg is JOUW weg en tegelijkertijd gaat iets zijn gang dat totaal anders is dan wat jij bent en dat van een volstrekt andere zijde komt dan van jouw kant.

Jouw weg als een proces van inclusie wordt beschreven in de vijfde fase van Dongshan Lianjie’s Vijf Fasen van Ontwaken, waarvan we de eerste fase (kensho, onze glimpen) en de derde fase (satori, een staat van wakker zijn) reeds hebben besproken:

‘Als je niet verstrikt raakt in zijn of niet-zijn,

Wie durft zich dan nog bij jou aan te sluiten?

Iedereen wenst de stroom van het gewone leven te verlaten,

Maar uiteindelijk kom je terug

En zit te midden van as en kool.’

De vijfde fase van ontwaken heet Daikensho, ‘het Grote Ontwaken’, dat binnen de zen traditie ook wel wordt omschreven als ‘de Grote Teleurstelling’. Immers, ‘Iedereen wenst de stroom van het gewone leven te verlaten’, maar uiteindelijk kom je terug bij jezelf, precies zoals je bent, met alles erop en eraan. Dit is het finale jezelf aannemen voor wie je bent, de ultieme bekrachtiging van je bestaan. Maar dit zelf heeft wel een andere gedaante dan toen je met jouw weg als proces begon. Ofschoon je wordt geleid door diep ingesleten patronen, functioneer je volmaakt ongehinderd, tegelijkertijd! Ofschoon je door en door sterfelijk bent, zit er iets in je dat niet stuk kan. Ofschoon je van fase naar fase gaat, ben je nog niet eens met de Heilige Waarheden begonnen! Je bent precies zoals je bent EN je bent het eeuwige Licht waarin alles verschijnt. Ofschoon je ongeboren bent en volkomen ongehinderd functioneert, zit je te midden van as en kool in het leven dat je altijd al hebt geleid. Zo is jouw weg als proces rond, je keert bij jezelf terug zoals een vogel terugkeert op haar nest. Nu is het goed. De ‘Grote Teleurstelling’ is een Grote Bevrijding!

Maurice Genko Knegtel Roshi leidt een zen stilte weekend op 11 en 12 december 2021 in Utrecht en een stilte retraite van 19 tot en met 23 januari 2022 in Eerbeek. Zie voor meer informatie de Integrale Zen website: www.izen.nl

Voorbij hechting en verslaving

Als ik me richt op de vraag wat aan de andere kant ligt van hechting en verslaving dan besef ik meteen wat een genoegen het is om ouder te worden en om die vernauwende omcirkeling van het ‘ik’ niet of amper nog te voelen. De tijd dat de persoonlijkheid zich intern en extern wenste af te tekenen ligt gelukkig achter me. Daarmee ook het meten, vergelijken, opzien, neerzien, opblazen, voegen en bovenal de zelfschouwing. Het interne team van cameramensen, geschiedschrijvers, boekhouders, juryleden, rechters, trendwatchers en planologen is opgeheven. Heerlijk wel!

Toen dat team nog actief was leefde ik in gehechtheid aan beelden: zelfbeelden, toekomstbeelden, denkbeelden en natuurlijk angstbeelden. Angst voor de ontmaskering van de constructie, angst voor het innerlijk niets-zijn.
Ik vind tegenwoordig dat pure zijn, dat niets-zijn, het me-Zelf zijn heel aangenaam. Ben ik daarmee alle zelfschouwing kwijt? Nee, die vindt terloops plaats – als het nodig is, als het aangereikt wordt, als het opkomt. Is daarmee ook de zelfbeoordeling weg? Nee, maar die is wel natuurlijk geworden, liefdevol, open oordelend en niet meer veroordelend. Als hij opkomt dan valt er wat bewust te worden, dan wordt er aandacht gevraagd en mogelijk aanpassing.
Waar het bij zo’n aanpassing meestal over gaat is om bewust vaardig te handelen – een boeddhistisch begrip waar je doet wat nodig is, met de middelen die je hebt, met wie je bent. Je gaat zo intelligent mogelijk om met je zelfkennis en je inzicht in de situatie. Zo moet ik oplettend blijven als een situatie om detaillering vraagt. Ik hou daar niet zo van.

Maar wat is nu die verandering van de jonge, narcistische man naar de open mens van nu. Is de enkele aanwijzing die ik kan geven ‘word nog maar wat ouder’?

Als ik die overgang wil begrijpen dan kijk ik als eerste naar het effect dat mijn leraren op mij hebben gehad. Ik heb er heel veel aan gehad dat ik heb kunnen oefenen, spelen, mislukken, opkrabbelen binnen de context van training, geestelijke begeleiding en inspiratieve aanwezigheid. Ook hier geldt, net als bij de opvoeding van kinderen, dat het levende voorbeeld de meest wezenlijke leerweg biedt.
En wat heb ik verlangd naar bevrijding! Wat heb ik er mijn best voor gedaan – maar ik begrijp heel goed waar Jeff Foster het over heeft als hij stelt dat de hoop op bevrijding ook beperking met zich mee brengt, namelijk een hechting van het voelen-denken (Het idee dat DIT alles is wat er is, dat dit moment de enige betekenis van het leven is, dat dit moment alles is wat we hebben, is erg uitdagend voor een geest die is opgesloten in de hoop op een toekomstige bevrijding – Jeff Foster).

Een ander bestanddeel dat ik direct kan onderscheiden is aanvaarding en acceptatie van het leven, de dood, het menselijk tekort, mijn eigen tekortkomingen en angsten, van het lot. Deze begrippen worden vaak aangehaald als een wezenlijk onderdeel van de menselijke weg, maar de werking ervan leren we pas kennen als we het doen: niet meteen het ongewenste weg duwen, niet alles willen scheiden in goed en slecht, lekker niet-lekker, aangenaam onaangenaam. De werking gaat voor ons leven (!) als we onze mentale activiteit ontspannen in het zich voortdurend ontvouwende levensmysterie.

Ik heb moeten leren om de donkere wolken die zich in mijn geest konden samen pakken, zich te laten samen pakken, zoals dat zich in de natuur ook voltrekt. Dat ik verveling niet direct hoefde uit te bannen, ziekte of ongemak niet direct wilde genezen. Dat open moment, die toelating, de verwelkoming is de bron van onthechting – het is het feitelijk samen vallen met wat is, met wat gegeven wordt. Deze openheid is een buitengewoon essentiële grondhouding.

IK eindig met zelf-vertrouwen als een ander bestanddeel dat tegenover hechting en verslaving staat. Het staat schijnbaar in tegenstelling tot wat ik hiervoor schrijf over aanvaarding: zelfvertrouwen groeit niet uitsluitend in ‘het yin’ van voortdurend alles toelaten. Zelfvertrouwen ontwikkelt ook in ‘het yang’ van schifting, afwerping en scheiding. Strijd, confrontatie, actieve onthechting, actieve ontslaving, met inzet niet luisteren naar de stem van de angst, doortastend demonen ontmaskeren, met passie en inzet de stem van het hoogste weten volgen – het vraagt iets wat we vaak diep uit onszelf moeten halen. Aan strijd kleven vaak allerlei gevoelens en gedachten, dat we ons ongeliefd maken, en als lastig gezien worden. Dat we hard zijn voor onszelf (als mensen zoiets zeggen als ‘ik ben zó hard voor mezelf’, denk ik soms wel eens ‘nou, er mag best een tandje bij’).

In het open moment kan de dwanggedachte, de kwade aandrift, angst of de zelfkritiek opkomen – die zien/horen/voelen we (aanvaarding – yin), we herkennen hem (het is toch altijd een oude bekende) en even vlot wijzen we hem af (yang), ‘fuck off’ – kastje open, poppetje gezien, kastje dicht!
‘Ja, maar, het lukt me niet’, hoor ik vaak – dat is precies wat ik bedoel: sommige ongewenste gasten moet je telkens weer de deur wijzen. Er is geen methode, geen weg, geen psychologische truc: de oefening ligt in het doen: de deur wijzen. Met mijn tegemoet komende en zachte natuur gaf met name de oefening in yang me zelfvertrouwen. Zelfvertrouwen ontstaat als we onze innerlijke stem volgen. Zo kan zelfvertrouwen Zelf-vertrouwen worden.

 

(Dit artikel was onderdeel van een reeks over verslaving en onthechting waar ik in de loop van de tijd nog een aantal van zal herplaatsen op het Juwelenschip)