…voor inspiratie, levenswijsheid en bezinning

Archive for the ‘Artikel’ Category

12 juweeltjes van de Dalai Lama

Er zijn slechts twee dagen in het jaar dat er niets kan worden gedaan. De ene heet ‘gisteren’ en de andere ‘morgen’. Vandaag is het de juiste dag om te beminnen, te geloven, te doen en vooral om te Leven.

De mens gedraagt zich verrassend. Hij offert zijn gezondheid op om geld te verdienen. Vervolgens offert hij zijn geld om zijn gezondheid te herstellen. En dan is hij zo bezorgd over de toekomst dat hij niet van het heden geniet. Hij leeft alsof hij nooit zal sterven, en dan sterft hij zonder ooit echt geleefd te hebben.

Denk niet dat mijn stilte voortkomt uit onwetendheid, mijn kalmte uit acceptatie, of mijn vriendelijkheid uit zwakte. Het zijn tekenen van kracht.

Geef degenen van wie je houdt vleugels om te vliegen, wortels om terug te komen, en redenen om te blijven..

Een hart vol liefde en mededogen is de belangrijkste bron van innerlijke kracht, wilskracht, geluk en mentale rust.

Als je denkt dat je te klein bent om een verschil te maken, probeer dan eens om met een muskiet te slapen.

Laat anderen niet je innerlijke vrede vernietigen.

De planeet heeft niet nòg meer succesvolle mensen nodig. De planeet heeft dringend behoefte aan vredestichters, genezers, restaurateurs, verhalenvertellers, en allerlei soorten mensen die liefhebben.

Slechts één positieve gedachte ’s morgens kan heel je dag veranderen.

Onthoud dat de beste relatie er een is waarin je liefde voor elkaar groter is dan je behoefte aan elkaar.

Ik heb ondervonden dat de grootste mate van innerlijke rust het gevolg is van liefde en compassie. Hoe meer we om het geluk van anderen geven, hoe groter ons gevoel van welbevinden. Het cultiveren van hechte, warme gevoelens voor anderen stelt je geest automatisch op zijn gemak. Het is de ultieme bron van succes in het leven.

Denk er elke dag aan als je wakker wordt: ‘Vandaag heb ik het geluk om te leven, ik bezit een kostbaar menselijk leven, dat ga ik niet verspillen. Ik ga mijn energie gebruiken om me te ontwikkelen, om mijn hart verder open te stellen voor anderen, om verlichting te bereiken ten behoeve van alle wezens. Ik ga vriendelijke gedachten koesteren tegenover anderen. Ik zal niet boos worden, of slechte gedachten over anderen hebben. Ik ga het leven van anderen zoveel ik kan begunstigen’.

 

 

Vertaling Hansjelle Dijkstra

 

 

Hoe een gebrek aan aanraking mannen kan belemmeren

Waarom mannen meer platonische (liefdevol, vriendschappelijk, maar niet seksueel) aanrakingen nodig hebben.

Toen ik me voorbereidde om een artikel te schrijven over het gebrek aan zachte aanraking in de levens van mannen, dacht ik meteen: ‘Ik heb er vertrouwen in dat ik andere mannen platonisch kan aanraken, maar ik vertrouw er niet op dat andere mannen daar ook zo over denken. Een man zou zomaar iets engs kunnen doen. Dat doen ze immers altijd’. Direct daarna vroeg ik me af: ‘Wacht eens even, waarom wantrouw ik vooral mannen?’ Het stemmetje in mijn hoofd zei niet: ‘Je kunt mensen niet zonder meer vertrouwen’, dat stemmetje zei: ‘Ik vertrouw mannen niet’.

In de Amerikaanse cultuur geloven we dat mannen zich nooit volledig vertrouwd kunnen voelen in de wereld van het lichamelijke. We verdenken mannen ervan, dat zodra de gelegenheid zich voordoet, ze onmiddellijk zullen overschakelen naar seksualiteit. Dat mannen geen andere manier kennen om zich lichamelijk te verbinden. Dat mannen zich niet kunnen beheersen. Er is geen vergelijkbaar narratief over vrouwen.

Doorbreek het isolement
Het gevolg daarvan is dat het onze taak geworden om te bewijzen dat mannen wel te vertrouwen zijn, in elke interactie, van dag tot dag, en van geval tot geval. Gedeeltelijk omdat veel mannen zich inderdaad slecht hebben gedragen. We bewijzen onze zogenaamde betrouwbaarheid door fysieke aanraking volledig te negeren, in elke situatie waarin zelfs ook maar de geringste twijfel over onze intenties zou kunnen opkomen – wat, helaas, vrijwel in heel veel situaties het geval is.

”We hunkeren naar aanraking. Maar we zijn ervan afgesneden. Het resultaat is aanrakings-isolement.

Wat voor gevolgen heeft dit voor mannen? Ze voelen zich fysiek en emotioneel geïsoleerd. Ze voelen zich afgesneden van dat diepmenselijke lichamelijke contact waarvan is aangetoond dat het stress vermindert, zelfvertrouwen stimuleert, en een gemeenschap creëert. In plaats daarvan wandelen we in ons eentje in de enorme drukte van onze steden, in een woestijn van eenzaamheid. Verlangend naar lichamelijke verbinding.

De warmte van contact
Hoe vaak krijgen mannen de gelegenheid om hun affectie te uiten door middel van een platonische aanraking die iets langer mag duren? Hoe vaak gebeurt dat tussen mannen? Of tussen mannen en vrouwen? Niet alleen maar handen schudden of een knuffel geven, maar een lichamelijk contact tussen twee mensen dat troostend en persoonlijk is, maar niet seksueel. Tussen mensen die niet elkaars minnaars zijn, en dat ook nooit zullen worden. Die elkaars handen vasthouden. Of tegen elkaar leunen. Samenzitten. Dat soort dingen. Gewoon de warmte van contact. Stel je voor dat je als man vijf minuten fysiek contact hebt met een andere man. Hoe snel komt dat lelijke spook van homofobie in je op? En waarom?

Terwijl vrouwen veel vrijer zijn in fysiek contact met elkaar, worden mannen direct verdacht als ze elkaar aanraken. Er is slechts één ruimte in onze cultuur waarin langdurig platonisch fysiek contact wordt toegestaan ​​aan mannen, en dat is tussen vaders en hun zeer jonge kinderen.

Het veranderende effect van het vaderschap
Ik leerde dit soort lichamelijk contact kennen toen mijn zoon werd geboren. Als thuisvader heb ik jaren met mijn zoon doorgebracht. Dag in dag uit zat hij in de holte van mijn arm, zijn kleine armpje over mijn schouder, zijn hand op mijn nek. Terwijl hij de wereld vanuit deze hoogte bestudeerde, leerde ik een mate van tevredenheid en kalmte kennen dat ik eerder in mijn leven miste. Het lichamelijke contact tussen ons was zo transformerend voor mij dat het mijn kijk op wie ik ben, en wat mijn rol in de wereld is, heeft veranderd. Toch duurde het tot ik vader werd om deze kalmerende ervaring te leren kennen, omdat er zo weinig andere mogelijkheden zijn om mannen de waarde en kracht van zachte liefdevolle aanraking te laten ondervinden.

Een tekort aan lichamelijk contact
Als jong kind en als tiener was er geen sprake van lichamelijk contact tussen mij en anderen, behalve in de vorm van ruwe omgangsvormen of pesterij. Mijn moeder heeft zich al heel vroeg van lichamelijk contact met mij teruggetrokken, wat voor een deel het gevolg zou kunnen zijn van hoe zij zelf is opgevoed. Ik vermoed dat in het huis van haar ouders fysieke aanraking iets was naar peuters, maar niet naar kinderen vanaf een bepaalde leeftijd. Daar komt bij dat mijn vader afwezig was doordat mijn ouders gescheiden zijn en mijn vader jarenlang in het buitenland werkte. Dit betekende dat ik opgroeide zonder vastgehouden of aangeraakt te worden. Het bezorgde me enorme onzekerheden over menselijk contact.

Het duurde tot dat ik een jaar of twintig was voordat ik mijn arm om een ​​meisje met wie ik aan het daten was durfde te slaan, zonder eerst dronken te worden. Tot op de dag van vandaag blijf ik me soms afvragen hoe ik fysiek contact met mensen kan aangaan, zelfs met goede vrienden. Het is niet zo dat ik dat niet kan, maar het blijft gewoon vreemd, ongewoon. Alsof we allemaal het gevoel hebben iets te doen ….. dat eigenlijk niet mag? Contact met mannelijke vrienden is altijd kort, een handdruk of een klopje op de rug. Knuffels met mannen zowel als met vrouwen lijken een ballet met een ongemakkelijke, komische choreografie, waarin we onze onderlichamen van elkaar afwenden met strakke schouders, en we proberen om aan iedereen duidelijk te maken dat we echt geen seksueel bedoelingen hebben. We doen ons uiterste best om gezien te worden als seksueel neutraal, en duidelijk te maken dat we geen plezier beleven aan deze momenten van fysieke aanraking of contact.

De seksualisering van aanraking
Niet alleen wantrouwen wij andere mannen in dit verwarde rijk van fysieke aanrakingen, jaren van schaamte en vooroordelen hebben ons geleerd om zelfs onszelf te wantrouwen. Heb ik daar teveel van genoten? Heb ik onbehoorlijke gedachten? Dit wantrouwen maakt ons onzeker over het aanraken van een ander mens, tenzij we daar duidelijke regels voor hebben vastgesteld. Vaak geven we het op en gaan dan maar een relatie aan, waarbinnen aanraken wel mag. Pas dan staan ​​we onszelf langdurige relaties toe met onze vriendin of vriend. Het enorme universum van mogelijke platonische menselijke aanrakingen wordt plotseling gereduceerd tot het exclusieve domein van één persoon en vervloeit dan ook in het seksuele. Al die behoeftes komen bij één persoon te liggen en dat is veel, hoe liefdevol en gevend deze persoon ook kan zijn.

Wat leidt tot de vraag: hoe leren we onze zonen begrijpen hoe aanraking werkt? Hoe de seksualiteit van het platonische te onderscheiden? Is het plezier van menselijk contact tot op zekere hoogte inherent seksueel? Ik betwijfel of het een vraag is die de gemiddelde Italiaanse man zichzelf ooit zou stellen. Maar in Amerika hebben generaties van puriteinse seksuele terechtwijzingen hiervan een centrale vraag gemaakt. Door de angst voor seksualiteit voorop te stellen in alle interacties, hebben we de baby met het badwater weggegooid, en vermijden we elk contact om daarmee zelfs de lichtste beschuldiging van ongewenste seksuele aanraking te voorkomen.

Menselijk contact opgeven
Veel ouders stoppen lichamelijk contact met jongens zodra hun zonen de puberteit naderen. Het contact dat deze jongens zoeken, wordt vaak als verwarrend gevoeld, of zelfs als seksueel verdacht beschouwd. En wat helemaal ongelooflijk is is dat alle mogelijkheden voor fysieke aanraking dan komt te liggen bij jonge meisjes, die opeens tot de poortwachters worden gebombardeerd van aanraking. En zij zijn net zo min hierop voorbereid als de jongens.

En dus worden jongens opgezadeld met twee onuitgesproken lessen:

  1. Elke aanraken is seksueel verdacht
  2. Zoek een vriendin of vergeet het contact

Een bijzonder vernietigende boodschap voor jongens die homo zijn.

Dit biedt jongens weinig opties. Hoewel agressie op het sportveld of pesten in de kleedkamer vaak resulteert in sporadische momenten van menselijk contact, geldt dit waarschijnlijk niet voor zachtheid. Als de behoefte van jonge mannen aan aanraking wordt uitgedrukt in fysiek ruige interacties met andere jongens, of in onhandig seksueel contact met meisjes, verliezen ze het gevoel deel uit te maken van de natuur, en dat de natuur deel uitmaakt van hen. En ze verliezen hun bewuste relatie met het zachte, platonische contact uit hun jeugd.

Soms gebeurt het pas als hun kinderen zijn geboren dat ze zachte platonische aanraking herontdekken. Het vaderlijk vasthouden en het zorgcontact zijn vrij van het drammerige seks-seks-seks dat onze cultuur overheerst.

Verlangen naar echt contact
Is het een wonder dat seksuele relaties in onze cultuur zo beladen zijn met woede en angst? Jongens worden op een onbewoond eiland van fysieke isolatie gedumpt. En de enige manier waarop ze troost kunnen vinden is door de gemengde ruimte van seksueel contact dan maar binnen te gaan om de verbinding te krijgen die ze nodig hebben.

Dit maakt van seksuele relaties een veel grotere en omvattende ervaring dan het zou moeten zijn. We moedigen agressief lichamelijk contact aan als een geschikte manier van contact voor jongens onder elkaar. En we doen een oogje dicht voor ruwe pesterijen, alsof we daarvan verwachten dat dit tot een zachtere vorm van seksueel contact met meisjes zal leiden in hun romantisch leven.

Als mannen hun behoefte aan fysiek contact over een veel bredere reeks platonische relaties zouden kunnen spreiden, zou dat wonderen doen voor hun gevoel van verbondenheid in de wereld. Zoals het nu is, kunnen we niet eens goed met een knuffel omgaan, omdat we niet kunnen uitdrukken wat we niet hebben geleerd.

De waarde van aanraking
Er wonen senioren in rusthuizen die bezoek krijgen van honden die ze mogen vasthouden en aaien. Daar verbetert hun gezondheid en emotionele gemoedstoestand van. Dit komt door de kracht van contact tussen levende wezens. Waarom rijden lieve zorgzame mensen door de stad en brengen ze honden naar oude mensen thuis? Omdat niemand anders deze ouderen aanraakt.

“We kennen de waarde van aanraking, zelfs als we er alles aan doen om onszelf ertegen te beschermen.  

Ze zouden elke dag kleinkinderen op schoot moeten kunnen hebben, of een warme uitgestoken menselijke hand om vast te houden, en geen dwergkeeshonden die eenmaal per week langs komen. En toch zetten we een hond op hun schoot, in plaats van hen menselijke aanraking te geven, omdat we een cultuur in stand houden die volhoudt dat menselijke aanraking verdacht is. We kennen de waarde van aanraking , zelfs als we er alles aan doen om onszelf ertegen te beschermen

Angst voor veroordeling
Sommige mannen hebben een tragische waslijst met redenen waarom ze zich niet op hun gemak voelen bij aanraking:

  1. Ze vrezen dat dit door vrouwen ‘seksueel ongepast’ zal worden genoemd.
  2. We leven in een heftige homofobe cultuur waarin elk contact tussen mannen met mannen en vrouwen met vrouwen verdacht is.
  3. We willen geen enkele waarschuwing krijgen om niet seksueel te zijn tegenover kinderen.
  4. We willen onze status als macho of gezaghebber niet riskeren door in fysieke zin zachtaardig te zijn.
  5. We willen nooit worden afgewezen als we contact zoeken.

De diepe oorzaak van al deze gebrekkige rationalisaties ligt in het feit dat veel mannen nooit geleerd wordt om zachtaardig niet-seksueel contact te maken. Mannen wordt meestal niet geleerd dat we elkaar kunnen aanraken en aangeraakt kunnen worden, als een platonische uitdrukking van vreugdevol menselijk contact.

Dit heeft in de samenleving tot gevolg dat aanrakingen over-geseksualiseerd worden, en angsten tot ongebreidelde proporties kunnen uitgroeien, waardoor het lijkt dat de vooroordelen over mannen en hun aanrakingen terecht zouden kunnen zijn.  Het onvermogen om ontspannen contact te maken via aanraking isoleert mannen emotioneel. Deze situatie kan een bijdrage leveren aan hoge percentages alcoholisme, depressie en misbruik.

Het verbod op platonische aanraking
En wat, als het gebrek aan platonische aanraking ertoe leidt dat sommige mannen veel te agressief zijn tegenover vrouwen, die als exclusieve bewaaksters van de zachte aanraking een last dragen die moeilijk te managen is? Vrouwen die  slachtoffers zijn van aanraking en tevens, samen met mannen, handhavers zijn van het verbod op platonische aanraking? De invloed van onze collectieve aanrakingsfobie wordt door elke man, vrouw, en kind, in onze samenleving gevoeld.

Brené Brown, in haar baanbrekende TED Talk, getiteld De Kracht van Kwetsbaarheid spreekt over de beperkingen waarmee mannen worden geconfronteerd bij het proberen om hun kwetsbaarheid in onze cultuur tot uitdrukking te brengen. Ze merkt op hoe mannen worden beïnvloed door de verwachtingen van onze cultuur over wat een man wel of niet ‘mag’ doen. Ik vind dat de beperkingen die aan mannen worden opgelegd ook gaan over hun fysieke expressie. Ook die beperking is schadelijk voor mannen.

De bewustwording van aanraking
Maar er is ook goed nieuws.

Er zijn veel redenen waarom voltijds thuisblijvende vaders zo’n transformerende kracht zijn in de samenleving. Een belangrijke reden is het opbloeien van hun fysiek contact. Fulltime vaders kunnen niet anders dan hun eigen prachtige kinderen vasthouden. Ze leren aanraken op de meest krachtige en levensbevestigende manier. Op manieren die vorige generaties mannen simpelweg niet tot hun beschikking hadden.

Als je je slapende kind nacht na nacht hebt vastgehouden, en jarenlang met zijn hand in de jouwe hebt gewandeld, ben je een veranderde man. Je krijgt een vanzelfsprekend gemak in contact, en een zelfvertrouwen dat je nooit meer zult verliezen. Het is een geschenk aan mannen en aan onze kinderen die samen letterlijk het vermogen hebben om de huidige cultuur te transformeren.

Aanraken hoe doe je dat?
Als ik nu in het gezelschap ben van een vriend raak ik hem aan. En ik doe dat met vertrouwen en vreugde. Ik volg hiermee mijn overtuiging en voornemen. De patronen in mijn leven zijn misschien wat rigide, maar ik ben van plan alles te doen wat ik kan om contact te hebben met mijn zoon, in de hoop dat hij in zijn leven een andere kijk op aanraking zal hebben. Ik knuffel hem en kus hem. We houden elkaars hand vast of ik leg mijn arm om hem heen als we tv kijken of op straat lopen. Ik zal hem niet loslaten omdat iemand een probleem maakt van onze fysieke verbinding. Ik zal me ook nu niet van hem terugtrekken omdat er op de een of andere manier een onuitgesproken regel is dat ik hem uiteindelijk toch los moet laten in de wereld om voor zichzelf te zorgen. Ik hoop dat we zelfs als hij een man is, we elkaars hand kunnen vasthouden. Ik hoop dat we elkaar blijven vasthouden tot de dag dat ik sterf.

Uiteindelijk zullen we onze angst voor aanraking in ons persoonlijk leven, en in onze dagelijkse interacties, kunnen afleren. We zullen leren hoe je platonische liefde en affectie uitdrukt door aanraking. Dit is een enorme en opmerkelijke verandering die geleefd moet worden. Maar het is zo belangrijk dat we het doen. Omdat het centraal staat in een rijk en vol leven.

Aanraking is leven.

Bron

Vertaling Hansjelle Dijkstra

Zen in het westen (deel 2): de leraar-leerling verhouding

Dit is het tweede deel van een teisho uitgesproken door Maurice Knegtel Sensei tijdens een zen workshop in Lelystad op 4 november 2017. Eerwaarde Ben Claessens maakte de transcriptie.

Hoe de vraag naar een eigentijdse vorm van de leraar-leerling verhouding wordt beantwoord, is vooral een persoonlijke kwestie. Er kleeft veel aan dit thema. In de Japanse en Chinese vorm is de leraar-leerling een onvoorwaardelijk commitment. Dat geldt voor veel ontwikkelingswegen in de samenlevingen van het oosten. In een sitaropleiding vertrouwt de leerling zijn lichaam toe aan de leraar. De leraar pakt de hand van de leerling en plaatst diens vingers op de snaren. Intimiteit is cruciaal en natuurlijk kunnen daar allerlei haken en ogen aan zitten. De kwestie van de leraar-leerling verhouding begint in onze cultuur met de vraag: is ze noodzakelijk?

Voor mij was het een noodzaak. Als kind had ik het gevoel dat ik door een matglazen scherm naar de wereld om me heen keek. Ik zag niet helder. Dat bleef zo, in alles wat ik meemaakte, waaronder het overlijden van mijn vader toen ik 15 jaar was. Toen wist ik: de wereld is niet zoals ik denk dat ze is. Ik ging filosofie studeren en op een zeker moment wist ik dat ik iemand nodig had die mij leerde ‘om mijn hoek’ heen te kijken. Ik wist: de belemmeringen liggen bij mij. Ik kende uit mijn academische studies de á priori’s, daar was ik in getraind. Ik had voldoende geesteskracht om mijn filosofieleraren te bespelen. Ik had een andere type persoon nodig om mijn innerlijke vragen te verhelderen. Ik heb in het begin van mijn zen weg diverse zen leraren ontmoet, maar ik voelde intuïtief dat ik niet bij hen moest zijn. Toen ik kennismaakte met Genpo Roshi had ik de zekerheid dat dit de man was bij wie ik moest zijn. Dat was overigens opmerkelijk, want er waren grote verschillen tussen hem en mij. Genpo is topsporter, een macho man, een Amerikaan; ik zou er niet gauw mee in de kroeg gaan zitten. Maar op dit gebied, de levensverdieping, wist ik intuïtief: dit is de persoon die mij aan kan. Ik wist dat mijn vraag groot was en dat ik een blinde vlek had. Voor mij horen zen en de leraar bij elkaar. De leraar bewaakt de continuïteit van het proces. Een feit is dat binnen onze traditie de leraar-leerling relatie vanuit Azië is overgeleverd. In de Aziatische scholen gaat het in die relatie om een onvoorwaardelijk commitment en om een hiërarchisch verhouding. Ik heb in die typische Japanse relatie ook mensen zien sneuvelen.

We zijn samen het proces aangegaan. In het begin was dat heel erg wennen en mijn weg zoeken. Ik ervoer veel verzet. Telkens weer werd ik door mijn leraar uitgenodigd dat verzet op te geven en een volgende stap van verdieping te maken. Ik had een academische opleiding genoten en had geleerd voor mezelf te denken. Ik treed de wereld tamelijk kritisch tegemoet. Die cerebraal kritische blik nam ik mee naar Genpo. Ik maakte deel uit van de kring rond hem, maar kon er ook op een zekere afstand van staan. Ik werd ook een klankbord voor Genpo waar het ging om boeddhistische geschiedenis en filosofie en de ontwikkelingen van de sangha. Ik ken de strijd van de leerling om jezelf steeds meer los te laten en tegelijk ook bij jezelf te blijven. Dat is een spanningsveld, want je zit in een relatie van een groeiende intimiteit. Je opent je verder en verder, met alle tricky kanten die daar aan zitten. Als leerling word je kwetsbaar en daar dien je als leraar zorgvuldig mee om te gaan. Het is een zoektocht. Het is een wrijvingsproces waarin leraar en leerling hun verantwoordelijkheid moeten kennen.

In het christendom geef je je in zekere zin nog over aan iets dat amorf is. In zen geef je je over aan de leraar als een persoon van vlees en bloed. De leraar geldt als de belichaming van de Boeddha. Wil je jezelf als Boeddha leren herkennen, dan vraagt dat, dat je de relatie met de leraar totaal aangaat. Langzaam maar zeker wekt dit de herinnering in je op van de Boeddha in jezelf. De overgave is heel concreet, want de leraar zit naast je en kan elk moment iets tegen je zeggen of iets van je vragen. Ik was 15 jaar de vaste assistent, de Jisha, van Genpo. Dat is een groot goed, je zit overal met je neus bovenop, je kunt vragen wat je wilt. Maar de overgave en de beproeving die daarbij horen, zijn ook een gegeven. Van ‘s ochtends 5 tot ‘s nachts 12 uur was ik bij hem. Dag in, dag uit. De ene kant is: de relatie met de leraar is de meest concrete tool om jezelf te openen. Van de andere kant, zitten er ook veel negatieve kanten aan, als er niet goed mee wordt omgegaan. Voor mij gaat het niet om macht. Het gaat om een intermenselijke band. En in elke menselijke relatie gaat het om een proces. Bij mij begon dit als een schuren: ik, de filosoof tegen Genpo, de zenboer. Langzaam maar zeker opende er iets en groeide er intimiteit. Ik heb hem leren kennen tot in al zijn vezels. Je brengt zoveel tijd met elkaar door en je kunt niets verhullen. Hij is nog altijd mijn leraar en inmiddels ook een intieme vriend van me, dat had ik van tevoren nooit verwacht.

In een vriendschap zit meer vrijblijvendheid dan in een leerling-leraar verhouding. Het ritueel van shoken, jukai en shuke tokudo vormen in diverse fasen op de weg de bekrachtiging van een commitment. Bij zen kennen we ook het formele individuele gesprek, daisan. Maar tussen mij en Genpo vond de verdieping ook plaats in de alledaagse activiteit, in de omgang met elkaar en in mijn waarneming van hoe Genpo met zijn studenten en de sangha omging. Hoe vaag zen als mystieke weg ook lijkt, het is tegelijk heel precies, heel ambachtelijk, met een helder besef van de momenten waarop bepaalde non-duale ervaringen een rol spelen en het herkennen van de diverse niveaus van ontwaken. En wat dit ontwaken bij een persoon teweeg brengt in de periode die daarop volgt.

Binnen zen verwerken we innerlijke ervaringen in het contact en onderhoud met een specifieke persoon die je voor jezelf als leraar op je pad ontmoet. Het gaat dan over iets heel specifieks. We vergeten dat wel eens. We zeggen al gauw: ‘zen gaat over het leven’. Ja, alles gaat over het leven. Of zen gaat over de dingen zoals ze zijn. Maar zen betreft een specifiek pad, het is een ambachtelijk proces en de leraar gaat daarin voor. Dat is het verschil. Ik ben in 1986 het proces in gegaan en ik deed dat met een bepaald persoon. Je gaat met iemand een traject in dat heel specifiek is. Voor mij was de ambitie inzicht te verwerven, voor een ander is de ambitie overgave, God vinden, vrijheid, of een goed mens zijn. Ik ben nu tien jaar zelfstandig leraar. Waar je je in begeeft, is een specifieke vorm van pedagogiek, van omgaan met mensen. Je werkt actief met de menselijke geest. Het is specifiek in het gebruik van taal, je staat op een bepaalde manier in de werkelijkheid en de leerling absorbeert het fysieke contact. Je werkt ook met en vanuit specifieke ervaringen en met verschillende perspectieven. In koan training heb je te maken met die perspectieven en in het proces ga je van perspectief naar perspectief. Je begint vanuit verwardheid en een verlangen, je krijgt op een zeker moment een eenheidservaring en ziet dat het licht dat schijnt op de wereld anders is dan je ooit had gedacht. Vervolgens ga je naar de veelheid binnen die eenheid en naar de eenheid binnen de veelheid, enz. Je hebt de weg van beoefening nodig om te leren omgaan  met die perspectieven, en vooral ook om oprecht te blijven en niet te vluchten in een perspectief als het lastig wordt. Een ervaren leraar geeft je geen kans om te vluchten. In zo’n proces loop je onvermijdelijk tegen delen van jezelf aan, die je niet wilt zien. Dan is het gemakkelijk deze over te slaan of uit de weg te gaan. Als je in je eentje deze weg gaat, is die valkuil om lastige kwesties te vermijden levensgroot. Maar met een leraar lukt dat niet, een leraar wijkt niet.

Sommige mensen nemen een time out van de beoefening en komen dan na een half jaar terug, en dan is het fijn dat de leraar er nog steeds is. Maar die leraar is er ook als je ergens niet aan wilt. Hij of zij wijkt niet. De leraar ziet waar studenten staan, wat ze nodig hebben en waar ze aan toe zijn. De leraar ZIET je. Zen beoefening is te vergelijken met een open hartoperatie, het is belangrijk dat je niet halverwege stopt. Meditatie, workshops, retraites, koans, teksten etc. zijn hulpmiddelen, en de leraar is dat ook. Als je meerdere leraren hebt, kun je vluchten. Als je er één hebt, lukt dat niet. Met die leraar, de root-teacher, breng je lange tijd door. Er moet iets kunnen groeien. Genpo had formeel ca. 4-500 leerlingen, maar feitelijk waren dat er zo’n 20. Ik heb daardoor ook geleerd wat ik niet moet doen. Als ik intiem wil zijn met mijn leerlingen, dan zitten er grenzen aan de capaciteit, aan deelname aan retraites, bv. De kwaliteit van de relatie staat voorop. Ik ben daarom ook eerder afhoudend, dan dat ik iemand aanmoedig student te worden. Ik vraag iemand die shoken wil doen, er toch nog eens over na te denken.

Zen in onze tijd is totaal anders dan in vroegere tijden, in China of Japan. En voor de leek is het ook weer anders dan voor de monnik in een klooster. Ik sta op de werkvloer, Genpo runde een klooster. Ik was een van de weinige leken in zijn kring. Voor mij en mijn leerlingen geldt dat ze partners, kinderen en banen hebben. En drukke agenda’s. Iedereen kent daardoor een hoogstpersoonlijke situatie, onvergelijkbaar met die van een ander. Vanaf het begin dat we ‘ja’ zeggen tegen elkaar in het shoken-ritueel, bevind ik me met elke formele leerling in een onderzoeksproces. En de vorm die zich daarin ontwikkelt, is met elke student anders. We leven niet onder een dak, ik ben niet onbeperkt beschikbaar. Het mooie van onze tijd is, dat we buiten elke monastieke structuur om kunnen werken. Dat wil ik ook. Naast de formele leerlingen en mensen die de avonden en zendagen bezoeken, zijn er ook contacten met mensen die niets met zen te maken hebben en die vanuit een geheel andere achtergrond een relatie voor verdieping aangaan.

Ik houd van het proces. De mooiste kanten van het leraarschap, zijn de processen, de situaties, waarop ik als leraar, noch de leerling invloed heeft, maar waar we beiden niet omheen kunnen. Het is bij tijd en wijle krankzinnig. Ik voeg me naar de innerlijke motivatie van een persoon. Elke relatie kent fasen waarop er werkelijk iets op het spel staat, waarbij de vraag heel actueel en dringend wordt: kun je loslaten en vallen, of blijf je je nog even hangen? Het pad stelt telkens weer je vooronderstellingen ter discussie. Ik had niet door mijn eigen fundamenten heen kunnen zakken zonder de aanwezigheid van de leraar. We zijn  opgegroeid met die vooronderstellingen, ze zijn waar voor ons en een houvast in ons leven. Als er dan iemand aan begint te peuteren, dan wekt dat angst. Maar als je zo’n vooronderstelling kunt opgeven, opent dat een enorme ruimte van vrijheid en opluchting.

 

Ben je geïnteresseerd geraakt? De Zen Cirkel Utrecht start op maandagavond 12 maart op onze nieuwe locatie, in het Graalhuis te Utrecht. Voor meer info en opgave, zie: https://izen.nl/zen-meditatie/

Zen in onze westerse samenleving (deel 1)

Dit is het eerste deel van een teisho uitgesproken door Maurice Knegtel Sensei tijdens een zen workshop in Lelystad op 4 november 2017. Eerwaarde Ben Claessens maakte de transcriptie.

Bij het thema zen in onze westerse samenleving komen twee vragen op. Moet dat? En als het moet, welke vorm krijgt het dan? De zen traditie biedt zazen aan, zitmeditatie. Als je meditatie aanbiedt buiten de context ervan, heb je meditatie om te ontstressen, dichter bij jezelf komen, succes te hebben. Mindfullness is uit de traditie van het Theravada Boeddhisme gelicht, dat is een enorm lichaam van teksten, beoefeningen en ethische disciplines. Mindfullness is uit dat corpus gelicht om mensen meer gefocust te krijgen. Maar ga je zen in de traditionele context beoefenen, dan is het een proces van zelfherinnering en zelfverdieping. Dan heb je niet alleen met zitmeditatie te maken, maar ook met de bedding waarin zazen al eeuwenlang wordt aangeboden: rituele vormen, initiatie processen, hermetische teksten. Denk alleen al aan de woorden voor ervaringen in het proces, zoals ontwaken, belichamen, Boeddha, Dharma enz. Het is aan ieder zelf te bepalen wat men zoekt, wil en kiest. In zen echter hebben we te maken met een traditie met een eeuwenoude bedding die in drie velden uiteenvalt: de verhouding tussen leraar en leerling, de rituele en symbolische overdracht en initiaties en transformatie.

Leraar-leerling verhouding

Dit is een belangrijk veld als je het proces van zen beoefening in gaat. Voor veel ambachten in de samenleving is deze verhouding een vanzelfsprekend gegeven. In de zen traditie is ze vrij autoritair. Hoe nemen we deze verhouding over? Kun je haar in onze culturele setting zomaar een op een overnemen? En als je dat niet doet, ontbreekt er dan iets uit de oorspronkelijke traditie?

De rituele en symbolische overdracht

Dit betreft de superstructuur van de beoefening, het veld van woorden en symbolen om ervaringen mee aan te duiden, rituelen, heilige teksten, verhalen, een Boeddhabeeld, een kesa (monnikskleed). Neem je dat zomaar over? En als je dat niet doet, wat laat je dan los?

Initiaties en transformaties

Als je in het proceswerk van de ene fase naar de andere gaat, heb je rituele vormen die deze rites-des-passages begeleiden en bekrachtigen. De monnikswijdingsceremonie Shuke Tokudo is zo’n fase in het proceswerk, met haar rituele vormen en uitgesproken intenties waarin de transformatie wordt uitgedrukt. Ook dit veld roept vragen op. Wat betekent het in onze joods-christelijke cultuur om boeddhist te worden en te zijn? Wat verstaan we in onze samenleving onder boeddhistisch monnikschap? Is het belangrijk voor de beoefening van zazen dat we boeddhist worden?

Bij zen in onze westerse samenleving gaat het dus niet om de ‘uitgeklede’ seculiere beoefening van meditatie, maar om de assimilatie van het grote complex van rituelen, symbolen, initiaties, intermenselijke verhoudingen en gemeenschapsvormen, die vanuit een Japanse traditie in onze cultuur wordt aangeboden.

Vanzelfsprekend roept dit complex in onze cultuur en in onze tijd het een en ander op: weerstand, nieuwsgierigheid, verlangen, enz. Zelf heb ik altijd een haat-liefde verhouding gehad met de rituelen. Mijn leraar Genpo Roshi genoot zijn training onder leiding van de Japanner Taizan Maezumi Roshi. De eerste tien jaar van mijn training waren voor mij klassiek Japans: de precieze vorm van meditatie, de streng gecultiveerde vorm van de diensten, de hiërarchische verhouding leraar-leerling. Dat bracht bij mij het nodige verzet teweeg. In Amsterdam, bij zen leraar Nico Tydeman Sensei, zat ik in de organisatie van de zendo. We deden daar ook rituelen, zoals wekelijks een boeddhistische dienst. Mijn kijk daarop veranderde na een reis met mijn vrouw eind jaren ’90 naar Vietnam, het land met het grootste percentage beoefenaars van Thiền, een aan het Chinese ch’an gerelateerde traditie. Van alle bewoners praktiseert 98% Thiền. In Japan is nog maar 6% van de bevolking zenboeddhist. Ik herinner me een bezoek aan een landschap met rijstvelden en een kleine tempel. Stipt om 12 uur begon de enige priester die  de tempel rijk was de recitatie van het Hart Soetra. Hij reciteerde het soetra en sloeg zelf de magukyo, de houten vissenkop. Ik heb er ademloos naar zitten kijken en luisteren. Het paste naadloos in die omgeving: de historie, de cultuur, het landschap, de geluiden. Ik realiseerde me toen dat we de dienst in Amsterdam in feite imiteerde. Dat trok bij mij een diep spoor aangaande mijn omgang met rituelen. Ik nam er afstand van, dat kon mede omdat Genpo de rituelen ook minder prioriteit gaf in die tijd.

In de ontwikkeling van onze eigen Zen Cirkel in Utrecht, begonnen we indertijd dan ook met een minimum aan ritueel. Het was vooral zazen en het persoonlijk onderhoud, daisan. En nu en dan een hele korte dienst op de zen zondagen. Dat was het. Daar is de laatste 2-3 jaar verandering in gekomen. We hebben tijdens de jaarlijkse Izen Intensive in de maand januari de kracht van de rituelen herontdekt. Die ontwikkeling kreeg een impuls door de duiding van teksten van de Japanse zen leraar Dogen in de teisho’s, dat was tijdens de Intensive 2017. Die Intensive hebben we van het begin tot het einde van elke dag een meer formeel karakter gegeven, met de volle aandacht voor zazen, kinhin (loopmeditatie), de stilte, samu (ritueel samenwerken), de boeddhistische dienst, enz. Tot mijn grote verbazing droeg dit bij aan de beleving en de verdieping van de Intensive. De focus van de deelnemers groeide. In daisan, het persoonlijk onderhoud, was men veel meer geconcentreerd. De deelnemers voelden zich geholpen door de strakkere structuur. Met die beweging van strakke naar losse vormen en weer terug, hebben we te maken als het gaat om de drie velden van zen in onze westerse samenleving.

Ben je geïnteresseerd geraakt? De Zen Cirkel Utrecht start op maandagavond 12 maart op onze nieuwe locatie, in het Graalhuis te Utrecht. Voor meer info en opgave, zie: https://izen.nl/zen-meditatie/

Het leven is je danspartner in de kosmische balzaal

Onlangs vertelde iemand me dat het een onmogelijke taak voor haar was om het doel van haar leven te bedenken. Na het lezen van Berichten uit het hiernamaals van Billy, een boek over gesprekken met mijn broer na zijn dood, kreeg zij de indruk dat mijn belangrijkste doel tijdens het schrijven van het boek een metafysische ontdekkingsreis was. Zij wilde weten of ik nu een nieuw, nog dieper doel had gevonden?

Huh?

Ik denk nooit aan mijn doel. Dat is veel te ingewikkeld voor me. Daar kan ik met mijn verstand niet bij. Mijn leven lijkt spontaan te gebeuren, meegevoerd door onbekende krachten, zowel binnen als buiten mezelf.

Toegegeven, veel auteurs en zelfhulp-goeroes moedigen je aan om je doel te vinden, zodat je gelukkig of voldaan zult zijn. Maar daar heb ik niets mee.

Er zijn in mijn leven veel onverwachte dingen gebeurd. Dingen die ik niet van plan was – chiropractor worden, drie uur per dag mediteren, een bestseller schrijven die in zestien talen is vertaald. Een duidelijk omschreven doel, als ik er al een had gehad, kan een effectbal hebben geworpen, richting de toevalligheid die in het weefsel van mijn leven zit.

Dit is wat Billy kwijt wil over je levensdoel (ja, Billy is nog steeds in de buurt).

Het leven is je danspartner in de kosmische balzaal, die jou ronddraait, je wervelend omhelst en verlangens in je oproept die je nooit zelf had kunnen bedenken. Waarom zou je vasthouden aan een doel, of aan twee of drie? Dat ligt niet in je macht omdat je niet alleen danst. Je danst met de levende krachten van het Universum. Het leven is een continuüm, een goddelijke, inspirerende impuls, die gelijktijdig op een groot aantal niveaus plaatsvindt. Ja, een ​​doel stellen kan je leven richting geven en je helpen om je energie te bundelen. Soms is dat geweldig en wonderbaarlijk, maar veel doelen zijn gemaakt om te sneuvelen.

Nadat Billy Fingers is overleden zoekt hij contact met zijn zus Annie. Die gelooft eerst niet wat haar overkomt, maar ze krijgt een reeks bewijzen dat het wel degelijk haar broer is. Hij geeft aan dat het zijn taak is om samen met haar een boek te schrijven over het Hiernamaals. De inhoud van zijn berichten is verbluffend, geestverruimend, troostrijk en vervuld van een diepe liefde. Dit ontroerende en heldere boek geeft een nieuw inzicht op ons leven na de dood en verandert je leven voorgoed!

Annie Kagan was in haar jonge jaren werkzaam als singer/songwriter en ze trad op als zangeres in cafés en clubs in New York. Na haar leven in de muziek legde ze zich toe op chiropractie en opende haar eigen praktijk in Manhattan. Het contact met haar overleden broer gaf weer een grote verandering in haar leven en ze keerde uiteindelijk terug in de muziekwereld.

Vertaling: Hansjelle Dijkstra

Niet-Handelen: De Ruimte Tussen het Oude en het Nieuwe door Charles Eisenstein

Geschenken van Nietsheid
“De problemen die we in ons leven en in de wereld tegenkomen, (of het nu gaat om relationele problemen of om de honger in de wereld), komen voort uit energetische zwakte en het uit verbinding zijn, uit ons gebrek om onszelf, elkaar, en de Aarde te voelen, en te ervaren hoe het leven door ons heen beweegt en evolueert. Het gaat er niet om of je wel of niet handelt en “iets doet”, maar om dat wat ons tot handelen aanzet. – Dan Emmons

Voordat ze in staat zijn om in een nieuw verhaal te stappen, moeten de meeste mensen – en waarschijnlijk ook de meeste samenlevingen – eerst uit het oude verhaal stappen. Tussen het oude en het nieuwe is lege ruimte. Het is een tijd waarin de lessen van nu in de lessen van het oude verhaal worden geïntegreerd. Pas als dat werk is gedaan, is het oude verhaal echt compleet. Dan is er niets, alleen de zwangere leegte van waaruit alles ontstaat. Terugkerend naar essentie, herwinnen we het vermogen om vanuit essentie te handelen. Terugkerend naar de ruimte tussen verhalen, kunnen we kiezen vanuit vrijheid, en niet vanuit gewoonte.

Een geschikt moment om niets te doen is er elke keer als je het gevoel hebt dat je vastzit. Ik heb veel niets gedaan bij het schrijven van mijn boeken. Meerdere dagen achtereen probeerde ik alvast de conclusie te schrijven, maar zat ik duimen te draaien, en waardeloze oude koeien te bekijken uit eerder materiaal van mezelf. Hoe langer ik dat deed hoe erger het werd. Dus ik gaf uiteindelijk deze vergeefse moeite op en zat ik daar gewoon op de bank, met een baby in een tuigje aan mijn borst, in gedachte reizend door het boek dat ik al had geschreven. Maar zonder duidelijk plan voor wat ik nog meer zou kunnen schrijven. Het was vanaf die lege plek dat de conclusie ontstond om het dan maar te laten sudderen.

Wees niet bang voor de lege plek. Het is de bron waar we naar terug moeten keren als we ons willen bevrijden van de verhalen en de gewoontes, (Engelstalige site), die ons gevangen houden.

Een Bezoek aan de Lege Plek
Als we vastzitten en we er niet voor kiezen om de lege plek te bezoeken, zullen we daar uiteindelijk toch terecht komen. Dit proces is je misschien bekend op een persoonlijk niveau. De oude wereld valt uit elkaar, maar het nieuwe is nog niet ontstaan. Alles wat eens permanent en echt leek, komt dan bij je over als een soort hallucinatie. Je weet niet wat te denken, wat te doen; je weet niet meer wat het betekent. Het levenstraject dat je hebt uitgezet lijkt nu als iets absurds, en je kunt je geen ander traject voorstellen. Alles is onzeker. Je tijdsbestek krimpt van jaren naar deze maand, deze week, vandaag; misschien zelfs naar het huidige moment. Zonder de luchtspiegelingen van de orde die je ooit schenen te beschermen en die de realiteit filteren, voel je je nu naakt en kwetsbaar. Maar je voelt ook een soort vrijheid. Mogelijkheden die in het oude verhaal niet eens bestonden liggen nu voor je, zelfs als je geen idee hebt hoe je die kunt pakken.

De ruimte waarin de oude wereld uit elkaar valt, maar waarin het nieuwe nog niet is ontstaan.

De uitdaging in onze cultuur is om jezelf in die ruimte te laten zijn, en er op te vertrouwen dat het volgende verhaal vanzelf tevoorschijn komt zodra die tussentijd is geëindigd, en dat je dat nieuwe verhaal zult herkennen. Onze cultuur wil dat we verdergaan, dat we in actie komen. Het oude verhaal dat we achter ons laten, en dat meestal deel uitmaakt van het algemeen bekende ‘Verhaal van de Mens’, laat ons niet gemakkelijk los. Sta jezelf alsjeblieft toe, als je in die heilige ruimte tussen verhalen bent, om daar gewoon te ZIJN. Het is beangstigend om oude beveiligingsstructuren te verliezen, maar je zult merken dat, zelfs als je dingen verliest die ondenkbaar waren om te verliezen, het uiteindelijk toch goed komt.

Er is een soort genade die ons in die ruimte tussen verhalen beschermt. Het is niet zo dat je je huwelijk, je geld, je baan of je gezondheid niet zult verliezen. In feite is het zeer waarschijnlijk dat je een of meerdere van deze dingen zult verliezen. Zelfs als je al deze zaken hebt verloren, zal je beseffen dat je nog steeds in orde bent. Je zult merken dat je in nauwer contact staat met iets dat veel kostbaarder is; iets dat vuur niet kan verbranden en dieven niet kunnen stelen, iets dat niemand je kan afnemen, en dat niet verloren kan gaan.

Vertaler: deze woorden zijn afkomstig uit de Baghavad Gita, een heilig boek uit de Hindoe traditie. Meer informatie over ‘de onkwetsbaarheid van de mens’ vind je onder meer op deze Engelstalige site.

We kunnen deze genade soms uit het oog verliezen, maar die is er altijd, en wacht op ons. Het is de rustplaats waar we naar terugkeren als het oude verhaal uit elkaar valt. Door de mist heen kunnen we nu een waarachtig beeld krijgen van de volgende wereld, het volgende verhaal, de volgende fase van het leven. Uit het huwelijk van deze visie met deze leegte wordt een grote kracht geboren.

Ik schreef: “Mogelijkheden die in het oude verhaal niet eens bestonden liggen nu voor je, zelfs als je geen idee hebt hoe je die kunt pakken”. Dit is een vrij goede beschrijving van een plek die we collectief benaderen. Degenen onder ons die op verschillende manieren het oude ‘Verhaal van de Mens’ achter zich hebben gelaten, zijn de voortrekkers in het ontdekken van het menselijk collectief. Als de beschaving als geheel de ruimte tussen verhalen binnengaat, zal die klaar zijn om deze inzichten, deze technologieën, en deze sociale vormen te ontvangen.

Als we collectief de ruimte tussen de verhalen binnengaan, komen nieuwe mogelijkheden binnen ons bereik.

Het Oude ‘Verhaal van de Mens’ achter ons laten
De beschaving is nu nog niet voltooid. Op dit moment geloven de meeste mensen nog steeds stilzwijgend dat de oude oplossingen zullen werken. Er wordt een nieuwe president gekozen, een nieuwe uitvinding aangekondigd, een opleving in de economie bekend gemaakt, en er groeit nieuwe hoop. Misschien wordt alles weer normaal. Misschien wordt de opwaartse trend in de ontwikkeling van de mensheid hervat. Het is tegenwoordig nog steeds mogelijk, zonder een inspannende poging tot ontkenning of pretentie, je voor te stellen dat we ons in een lastig parket bevinden en dat we  er doorheen kunnen komen. We hoeven alleen maar een paar nieuwe oliebronnen te ontdekken, meer infrastructuur te bouwen om economische groei te doen ontbranden, de moleculaire puzzel van auto-immuniteit op te lossen, meer drones in te zetten om ons tegen terrorisme en misdaad te beschermen, gewassen genetisch te manipuleren voor hogere opbrengsten, en witte kleurstof toe te voegen aan cement om daarmee de zonnestralen te reflecteren en daarmee het broeikaseffect te vertragen. Meer niet?

Gegeven het feit dat al deze inspanningen waarschijnlijk onbedoelde gevolgen zullen hebben die nòg slechter zijn dan de problemen die ze willen oplossen, is het niet moeilijk om de wijsheid in te zien van Niets Doen. Zoals ik hierna zal toelichten, betekent dit niet dat de activist zich zou moeten concentreren op het plegen van obstructie. Niets Doen komt langs natuurlijke weg voort uit de ineenstorting van het verhaal dat voorheen oude gewoontes had gemotiveerd, en riep ons daarom op om te doen wat we kunnen om de ondergang van dat verhaal te bespoedigen.

Mijn broer, wiens helderheid van geest redelijk ongerept is omdat hij zelden iets leest dat na 1900 is geschreven, beschreef zijn visie op hoe de omschakeling zich uiteindelijk zal manifesteren. Een aantal bureaucraten en leiders zullen bij elkaar komen en zich afvragen wat ze kunnen doen aan de nieuwe financiële crisis. Alle gebruikelijke strategieën van centrale banken, reddingsoperaties, renteverlagingen, kwantitatieve versoepeling, enzovoort, zullen op tafel liggen., Maar de leiders zullen niet weten hoe ze daar mee moeten omgaan. “Ben-Je-Gek?”, zullen ze zeggen. “Laten we in plaats daarvan maar gaan vissen.”

Niets doen komt natuurlijk voort uit de ineenstorting van het ‘oude verhaal’ en van ‘oud gedrag’.

Op een enig moment zullen we gewoon moeten stoppen. Stop gewoon, zonder enig idee wat daarna te doen. Wij zijn inmiddels verdwaald in een apocalyptisch landschap, op een kaart die ons rondjes laat draaien zonder uitweg. Om het landschap te verlaten, moeten we de kaart weggooien en rondkijken.

Kwestie van ‘fuck it’
Toen je oude verhaal ten einde liep, of misschien al is geëindigd, merk je dat je vaak ‘fuck it’ denkt, en dit misschien letterlijk zo zegt. Uitstelgedrag, luiheid,  halfslachtige pogingen, geëmotioneerd raken – alles wijst erop dat het oude verhaal jou niet meer motiveert. Wat ooit logisch was slaat nu nergens meer op. Je begint je terug te trekken uit die oude wereld. De maatschappij doet haar best om je te overreden om je tegen die terugtrekking te verzetten. En er bestaat de kans dat als je je daar tegen verzet depressief wordt. Je hebt steeds meer indrukwekkende verhalen en medicinale middelen nodig om je gefocust te houden op datgene waar je je juist niet op wilt concentreren met als doel om jou gemotiveerd te houden, om je datgene te laten doen waar je juist niet achter staat. Als angst voor armoede niet werkt, dan kan psychiatrische medicatie dat wel. Alles om jou binnen het oude patroon te houden.

De depressie die het onmogelijk maakt om krachtig deel te nemen aan het leven zoals het wordt aangeboden, heeft ook een collectieve component. Zonder een dwingend gevoel van doel of bestemming, wankelt onze samenleving in halfslachtigheid. ‘Depressie’ manifesteert zich in economische zin, als het instrument van onze collectiviteit -geld – stagneert. Niet langer is er nog voldoende geld om er iets groots mee te doen. Net als insuline in de insuline-resistente suikerzieke, geven de monetaire autoriteiten er steeds meer van uit, met een steeds verder afbrokkelend effect. Wat ooit tot een economische boom zou hebben geleid, is nu amper voldoende om stilstand van de economie te voorkomen. Economische verlamming zou inderdaad de manier kunnen zijn waarop deze ‘noodstop’ verschijnt. Maar het kan van alles zijn dat ons ertoe brengt om ons verhaal eens en voor altijd op te geven.

De Kunst om Niets te Doen
Niets doen is geen universele suggestie. Het is specifiek voor de tijd waarin een verhaal eindigt en waarin we de ruimte tussen de verhalen binnengaan. Ik put hier uit het taoïstische principe van wu-wei. Soms vertaald als ‘niet-doen’. ‘Zonder-misleiding’ en ‘niet-forcerend’ zouden betere vertalingen kunnen zijn. Het betekent vrijheid van reflexief handelen: handelen wanneer het tijd is om te handelen, niet handelen wanneer het geen geschikte tijd is om te handelen. Actie komt dus overeen met de natuurlijke beweging van dingen die dienstbaar zijn aan datgene dat geboren wil worden.

Wu-wei kan worden vertaald als ‘niet doen,’ of beter nog:’ zonder-misleiding’, of ‘ niet-forcerend’.

Ik wil je laten meebeleven wat een prachtig gedicht van de Tao Te Ching met me doet. Het is buitengewoon subtiel, en heeft meerdere betekenissen en betekenislagen. Ik heb geen vertaling gevonden waar ik achter kan staan. Daarom heb ik zelf een poging gedaan. Het is de laatste helft van vers 16. Als je bestaande vertalingen met elkaar vergelijkt, zal je verbaasd zijn over hoeveel ze van elkaar verschillen.

Alle dingen keren terug naar hun afkomst.

Terugkerend naar de afkomst, is er stilte.

In stilte keert het ware doel terug.

Dit is wat echt is.

Als je het ware kent, is er helderheid.

Het niet kennen van het ware is een dwaze actie.

Die rampspoed brengt.

Uit het kennen van het ware komt ruimtelijkheid voort,

Uit ruimtelijkheid komt onpartijdigheid voort,

Uit onpartijdigheid komt soevereiniteit voort.

Uit soevereiniteit komt natuurlijkheid voort.

Natuurlijkheid is de Tao.

Van de Tao komt wat blijvend is,

 En reikt verder dan iemands zelf.

 

Auteur: Charles Eisenstein

Vertaling: Hansjelle Dijkstra

Intenties, zieleplan en vervulling

In alle hectiek van de processen van dit moment is het zo belangrijk om te blijven focussen. Jouw innerlijke intentie maakt dat je koers kunt houden. Weet je waarom dit alles nu in jouw leven komt? Ja precies. Omdat jij blijkbaar toe bent aan een grootse ommekeer in jezelf.

Door de inwerking van bijna ‘onbehapbare’ hoge frequenties dienen zich allerlei verschijnselen aan die we niet kennen. Velen ervaren het als een vuurkracht die alles schoon komt branden. Vanuit je hogere Zelf bekeken kun je dit nog wel plaatsen. Maar voor ons als mensen blijft het indrukwekkend en roept het oude angsten op die maar wat graag doorzien en achter gelaten willen worden .
Fysieke ongemakken kunnen heftige vormen aan nemen, dusdanig dat er oude ziektebeelden kunnen verschijnen. Meestal hebben die met kwalen, verkrampingen en onverwerkte traumatische gebeurtenissen uit vorige levens te maken.

Totaal doorbroken slaappatronen die maken dat je midden in de nacht ineens topfit en klaarwakker bent, of juist in een soort depressie ontwaakt; het zijn letterlijk wake-up-momenten, uitnodigingen van overgave en vertrouwen. In de nachtelijke stilte kun je soms ook Lichtmeesters bij je voelen die je graag wat willen aanreiken.
Onverwachte aardse gebeurtenissen die uit het niets lijken te komen maar die wel ineens de poten onder je dagelijkse zekerheden wegslaan en je verlammen in angst; duik erin, zoek naar onderliggende boodschappen.
Vrienden waarop je dacht eindelijk te kunnen vertrouwen, en aan wie je je diepste zielenroerselen toevertrouwd hebt, maar die ineens de deur dicht doen en boven je gaan staan; ze spiegelen waarin we onszelf nog in de steek laten.

Intenties
Het lijkt je allemaal te overkomen, maar ook jij weet vanuit een hoger perspectief: Ik zal het ergens zelf wel hebben uitgenodigd, om me helder te maken welke onverwerkte thema’s uit mijn lange incarnatiecyclus nog in het licht gezet willen worden.
Zijn jouw intenties al gericht op het hoogst haalbare, en meest dienstbare plan voor jouw huidige leven? Zo niet, in welke aardse afgeleide van dit hogere plan (dus eigenlijk in een soort surrogaat- en 3D-plan) blijf je innerlijk hangen?

Feliciteer jezelf maar vast. Je wordt je immers steeds bewuster van waar je jouw kostbare energie, wijsheid, aandacht en liefde nog weggeeft aan iets wat met het oude overleven te maken heeft. De meesten van ons zijn gewend om ’s ochtends hun bed uit te komen en meteen in de running te belanden van handelen, geven en regelen ‘omdat er vandaag van alles moet gebeuren’. Als dat klaar is, dan kan ik alles los laten en kom ik aan mezelf toe, zegt het ego vaak.

Zieleplan
Maar is dit van moment tot moment in overeenstemming met jouw zieleplan? Jij hebt de vermogens om jouw eigen leven vanuit jouw Meesterschap vorm te gaan geven! De tijd is voorbij dat iemand buiten jouzelf nog kan bepalen wat jij zou moeten doen of wie jij zou moeten worden…
Dus: Wat geeft jou een vervuld en zinvol gevoel? Wat wil jij met hart en ziel gaan leven, vanuit jouw innerlijke weten dat jij met iets heel bijzonders op de wereld gekomen bent? Welke kracht of welk oud weten staat er dan in jou op?

Misschien kun je daar op dit moment nog helemaal niet bijkomen en loop je je hoofd boven water te houden vanwege alle chaos en uitdagingen die nu op je afkomen. Of misschien begin je voorzichtig te ontdekken en te doorzien hoe het aardse 3D leven jou gevangen heeft kunnen houden. Maar dat ontdekken is ook een felicitatie waard; het is het begin van jouw zelf-bevrijding.
Velen van ons worden momenteel her-bedraad, ofwel komen terecht bij het oorspronkelijke zieleplan voor dit leven waarbij de veel hogere, zuiverder en fijnbesnaarde delen mee willen gaan doen. Maar dat kan pas als we ons bewust zijn geworden van wat ons juist bij dit plan weghoudt, en wat er voor nodig is om deze macht om te polen naar liefde.

Vervulling vinden
Om helderheid te krijgen over jouw zieleplan is ‘vervulling vinden’ een prachtige wegwijzer. Veel mensen die de innerlijke weg zijn opgestapt komen tot de ontdekking dat ze hun vervulling kwijt zijn. Het oude voldoet niet meer. En wie van ons kent het niet, in banen blijven hangen omdat het geld oplevert en het te eng is om die zekerheid los te laten? Wat we van plan waren om te gaan doen komt maar niet van de grond. Dit geeft nog meer zelf-twijfels. Dan is vervulling vinden echt heel lastig. Het voelt alsof je je niet alleen je passie, maar ook jezelf kwijt bent.

Maar dat is een tijdelijke fase. Het is eigenlijk een kado van jouw hogere Zelf! Want als niets buiten jezelf jou vervulling kan geven, dan blijft er nog maar één mogelijkheid over, en dat is diep naar binnen gaan om jouw ZELF te gaan ontdekken. JIJ wordt jouw passie! Jouw transformatie- en bewustwordingsproces is jouw passie, en al jouw Zelfliefde is nu nodig om de focus ook echt binnenboord te houden en koers te houden naar jouw zieleplan.

Bronverbinding en liefde
De mens is ooit los gekomen van de Bron, en gaandeweg de verticale verbinding met de Bron steeds meer kwijtgeraakt. Vervolgens is hij vervulling gaan zoeken in de horizontale verbinding. Die bestaat tussen mens en mens, mens en dier, mens en werk, mens en materie. Nog steeds ervaren we innerlijk (bewust of onbewust) tekorten in onszelf. We zijn eraan gewend geraakt om die tekorten op te willen vullen met liefde.
De één verwacht dat een relatie vervulling zal geven. Daarmee lijkt een dagelijkse portie liefde immers verzekerd. Een ander wil juist van de relatie af, omdat de partner niet die liefde kan geven die het ego verwacht. Een derde verlangt naar de tweelingziel die eindelijk zal zien en bevestigen hoe mooi en krachtig we zijn.
Maar een relatie zal pas blijvend voedend en vervullend zijn als beide partners hun eigen Bronverbinding op nummer één hebben gezet. Als de relatie dienstbaar blijft aan de weg die de ziel wil gaan in dat leven.
Zo kunnen we in de horizontale verbindingen naar vervulling blijven zoeken. De verlangens van de persoonlijkheid zijn zich gaan richten op 3D- invullingen. Maar elke invulling van buitenaf zal slechts tijdelijk een persoonlijke laag kunnen bevredigen.
Wat we eigenlijk zoeken ligt diep in onszelf te wachten. En de meesten van ons weten dat nu het moment aangebroken is om te gaan schatgraven in onszelf.

Verlangen naar het ‘I am’
Achter al onze persoonlijke verlangens zit een diep en puur verlangen naar ons-ZELF mogen zijn. Als we dat verlangen durven te onderzoeken zal het ons terug leiden naar het verlies van ons licht en van onze eigenwaarde. Het vergeten van onze goddelijke afkomst heeft ons tot in dit leven doen uitreiken naar plaatsvervangende, persoonlijke eigenwaarde. Maar we zijn er wel achter gekomen dat wat er werkelijk bevestigd wil worden, véél dieper zit.

Voel je dat er een grootser, goddelijk Zelf in jou huist? In hoeverre kun je erkennen en omarmen wat jij het allerliefste wil (gericht op de hogere Wil), en durf je daar ook ruimte aan te geven in je dagelijkse leven, los van wat de omgeving daar van vindt?

Achter jouw “JA IK WIL” zit jouw eigenlijke passie! Die is verbonden met de vuurkracht van de geest die het liefst rechtstreeks vanuit de Bron zou willen scheppen. Al het andere zal je veel minder kunnen vervullen…
Hoe meer we onze eigen directe Bronverbinding gaan erkennen en dagelijks ook opzoeken, des te helderder krijgen we wat WIJ nou eigenlijk met hart en ziel willen gaan belichamen vanuit deze Bronverbinding.
Maar vooralsnog zijn we op onze eigen manier bezig om te ontdekken en te helen wat ons nog bij die verbinding vandaan houdt. En dat zijn onze egodelen die we zelf gecreëerd hebben, om onszelf staande te kunnen houden in levens waarin we heel erg naar die Bronverbinding verlangd hebben, maar er niet bij konden komen.

Voel je hoe elk oordeel op jezelf totaal misplaatst is? Zie je hoe jij alsmaar gezocht hebt, verlangd hebt, je best gedaan hebt, en eerst alles moest ervaren wat surrogaat was ten opzichte van deze Bronverbinding? Zie je welke prachtige kwaliteiten en doorleefde wijsheid je hier mee ontwikkeld hebt?
Je bent als een schatgraver die zelfs in de meest donkere dalen nog schatten heeft weten te vinden, en deze meegenomen en bewaard heeft in een hoger huis, om als er voldoende licht op aarde zou zijn, ze allemaal in te gaan zetten.

Nou, verheug je maar, want je gaat het volle Licht tegemoet!

Mieke Vulink

Deze video wordt niet getoond omdat er (nog) niet akkoord is gegaan met het plaatsen van cookies.
Wijzig keuze

Home

Waarom ik geen agnost meer wilde zijn en gnosticus werd

In een wereld die religie en atheïsme presenteert als de enig mogelijke visies op het leven -en die ze als elkaars tegenstellingen beschouwt- kwam ik in opstand door gnosticus te worden … inderdaad een heel andere optie.

Ik beschouwde me eerst niet als gnosticus, maar als agnost, iemand die noch in het bestaan ​​van God gelooft, noch in het niet-bestaan van God. Ik gebruikte deze overtuiging als een veilige haven om zowel de belachelijke debatten met moderne militante atheïsten als met radicale religieuze fanatici te vermijden, omdat beide partijen blindelings uitsluitend in hun eigen starre paradigma’s geloven.

Ironisch genoeg kritiseerden mijn atheïstische medemensen herhaaldelijk mijn verwijzing naar “vier astronauten daarboven”. Dat deed ik als strategie om confrontaties te vermijden. Ik ben hen erkentelijk omdat ze me hebben gedwongen om verder te kijken dan mijn wetenschappelijke opleiding. En verder dan mijn ambivalente agnosticisme van toen.

Ik steek nu veel tijd en energie in het bestuderen van de geschiedenis van oude religies, met een nieuwsgierige, maar toch kritische geest.

Ik beschouwde me niet langer als agnost toen ik de oorspronkelijke betekenis van het woord ging begrijpen. Het woord agnost is afkomstig van het oude Griekse ‘Ágnōstos ‘. Dat betekent zonder kennis, of onwetend. Daarentegen betekent het Griekse woord ‘Gnosis ‘ kennis of begrip. Hoe meer ik leer over de wortels van culturen en religies, hoe ‘gnostischer’ ik word, in de vele betekenissen van het woord.

“Onwetendheid is een slaaf, kennis (gnosis) is vrijheid. Als we de waarheid kennen zullen we de vruchten van de waarheid in onszelf vinden. Als we er bij kunnen komen, zal het ons vervullen. “

Evangelie van Filippus, Nag Hammadi Codex

In het gnosticisme en in veel andere mystieke tradities verwijst gnosis naar spirituele zelfkennis, een soort verlossende, openbarende innerlijke kennis die zich uitstrekt tot de fundamentele aard van de mens, tot zijn oorsprong en bestemming. Dit concept is ook aanwezig in het Hindoeïsme, waar het kennen van de ‘Atman’ synoniem is met zelfverwerkelijking en God, evenals met het geheim en het doel om ‘verlichting’ te bereiken.

Wie waren de gnostici? Tot voor kort was daar alleen fragmentarische informatie over beschikbaar, meestal afkomstig van hun tegenstanders in het Romeinse Rijk. En later van orthodoxe christenen die hen als ketters beschouwden. Ze gebruikten de term ‘gnostici’ om veel verschillende oude religies die gemeenschappelijke opvattingen met elkaar deelden te categoriseren. De gnostici werden agressief vervolgd … evenals hun literatuur. Een rijke hoeveelheid van hun werk, verspreid over tal van filosofische en spirituele tradities, werd systematisch vernietigd.

Gnostische religies bloeiden op tussen de 1e  en de 4e eeuw, en waren afkomstig uit een relatief onafhankelijke Hellenistische religie die stamde uit de late oudheid, en die door ‘steile’ gelovigen werd beschouwd als christelijke ketterij.

Het wordt verondersteld dat gnosticisme voor het eerst is aangetroffen in de Palestijns-Syrische regio, waarna het zich verspreidde naar Klein-Azië, Griekenland, Egypte, Iran, en zelfs naar China. Volgelingen werden beïnvloed door vele pre-christelijke religieuze en spirituele overtuigingen zoals het Neo-Platonisme, Hermetisme, boeddhisme, Hellenistisch Jodendom, Grieks-Romeinse mysteriegodsdiensten en het Zoroastrianisme.

De onafhankelijkheid en onbevreesdheid van de gnostici werd gezien als een bedreiging voor machthebbers. Maar gnostici hadden geen politieke motieven of aspiraties. De meerderheid was ascetisch en vegetarisch, en had een houding van onthechting aan de wereld. Dit was een vorm van sociaal protest -de meest radicale in zijn soort in de oudheid.

Vrouwen bekleedden vaak leidinggevende posities binnen de gnostische sekten. Als leraren, profetessen en zendelingen, en ze gaven leiding aan rituelen zoals dopen en exorcisme. Deze praktijken waren door de officiële christelijke kerk verboden voor vrouwen, en deze nam aanstoot aan de speciale status van vrouwen in gnostische gemeenschappen.

“Er waren er drie die altijd samen met de Heer wandelden: Maria Zijn moeder en haar zus en Magdalena, de vrouw die Zijn metgezel werd genoemd. Zijn zus, Zijn moeder en Zijn metgezel heetten allemaal Maria.”

Evangelie van Filippus, Nag Hammadi Codex 

Een Kwaadaardige Schepper-God èn een Waarachtige Hogere Godheid

Gnostici geloofden dat de wereld was geschapen door een kwaadaardige ‘Demiurg’, die meestal werd geïdentificeerd met de Oudtestamentische Schepper-God Jehova. De ware, Hogere God was onkenbaar, oneindig, onveranderlijk en onbezoedeld en had een vrouwelijke tegenhanger, de scheppende kracht van de Heilige Geest, Sophia. De Ware God bestond al vóór de Demiurg, die een toevallige schepping is van Sophia, en die uit de hemel werd gegooid, en die over scheppingskracht beschikte.

De Demiurg had de geest in de materie gevangengezet, en de mens werd hier op Aarde een speelbal in een strijd tussen goed en kwaad. Gnosis, verlichting of ware kennis, kan de mensheid bevrijden van de gebondenheid aan de fysieke wereld en kan de geest verlossen. De ‘gekerstende’ gnostici geloofden dat Jezus uit de Ware God en de Heilige Geest voortkwam, in plaats van uit de Demiurg, en dat Hij in staat was om de Hogere God aan de mensheid te openbaren.

Verborgen manuscripten, tegen alle verwachtingen in herontdekt

Tot de baanbrekende ontdekking van de Nag Hammadi geschriften was het gnostische erfgoed in hoge mate uit de geschiedenis gewist. Voordien waren de belangrijkste bronnen van informatie over gnostici afkomstig van hun tegenstanders. Deze schrifturen vulden nauwelijks 50 pagina’s en bevatten vertekende en onnauwkeurige informatie.

Het wordt steeds meer ingezien dat gnostici een deel van de eerste christelijke theologische literatuur voortbrachten, een oeuvre dat veel groter was dan dat van de Katholieke Kerk. We hebben echter slechts fragmentarisch bewijs van hun geschiedenis en overtuigingen, en het is onmogelijk om een ​​volledig beeld te schetsen van de geschiedenis van gnosis.

In 1947 werd op de Westelijke Jordaanoever van de Dode Zee in Opper-Egypte, in de regio Nag Hammadi, door een lokale boer die op zoek was naar mest in een grot, een grote aarden pot met oude manuscripten ontdekt. Deze manuscripten waren in een crisistijd rond de 4e eeuw na Christus uit veiligheid verborgen.

Ze waren geschreven in het Koptisch, en vertaald naar originele documenten die teruggaan tot de 2e/3e eeuw. De moderne vertaling en de publicatie van de rollen werd pas rond 1977 voltooid. De ontdekking van de Nag Hammadi is een van de belangrijkste en meest uitgebreide vondsten van de laatste tijd, en ze zijn de beste bron van informatie over Gnostici die we momenteel bezitten.

De inhoud van de bibliotheek omvat veel Hermetische teksten, waaronder delen van het Corpus Hermeticum, evenals van vroeg-Christelijke apocriefe evangeliën, zoals het Evangelie van Thomas , het Evangelie van de Waarheid , het Geheime Boek van Johannes en het Evangelie van Filippus. Ze beschrijven uitspraken en verhalen over het leven van Jezus en de apostelen. Andere geschriften behandelen goddelijke vrouwelijke spirituele principes, mythologische teksten over schepping en verlossing, en commentaren op Gnostische thema’s.

“Jezus zag dat kinderen werden gezoogd. Hij zei tegen zijn discipelen: “Deze kinderen die gezoogd worden zijn degenen die het koninkrijk zullen binnen gaan.”

Thomas Evangelie, Nag Hammadi Codex

Oude wijsheid in onze Moderne Tijd

We leven in een tijd van geestelijke malaise, vooral in het westen. Excessief materialisme en consumentisme, stijging van het aantal geesteszieken en het verlies van gemeenschapsgevoel, zijn slechts enkele van de vele symptomen. Opbloei van spiritueel innerlijk leven en een Gnostische ‘kennis van het hart’ kunnen bijdragen aan de genezing van ons huidige onbehagen en onrust.

‘Nieuwe atheïsten’ geloven dat “religie niet alleen moet worden getolereerd, maar ook moet worden bestreden, bekritiseerd, en met rationele argumenten moet worden weerlegd, ongeacht waar de invloed ervan zich voordoet” (Simon Hooper). Ik vind dit discriminerend ten opzichte van het religieuze en culturele erfgoed in de geschiedenis van tal van volkeren. Vervolging en uitroeiing van de rijke gnostische literatuur door machthebbers zijn slechts enkele voorbeelden van de catastrofale verliezen van de kennis van culturen. Bovendien vergeet de moderne wetenschapper vaak dat religie en spiritualiteit  onmisbaar zijn geweest voor de ontwikkeling van de moderne chemie, de geneeskunde, filosofie en psychologie.

Je verdiepen in Gnosis is een reactie op het huidige atheïstische perspectief, en is slechts een klein hoofdstuk in mijn studie van oude spirituele tradities. De gnostische literatuur laat zowel de diversiteit van de spirituele ervaring zien als de hechte overeenkomsten met andere spirituele en mystieke tradities.

Dankzij mijn atheïstische leeftijdsgenoten heb ik mijn ambivalente agnosticisme achter me gelaten en kom ik uit de spirituele kast met een integrerend en tolerant uitzicht op wetenschap, religie en spiritualiteit. Ik zou zeggen dat ik nu een ‘altheist’ ben, iemand die in alles gelooft.

“In deze wereld zie je alles behalve jezelf. Maar daar (in de Geest), kijk je naar jezelf, en ben je wat je ziet.”

Evangelie van Filippus, Nag Hammadi Codex

Annie Webb

Annie Webb heeft een Bachelor of Science in milieuwetenschappen en een Master of Science, gespecialiseerd in entomologie. Ze heeft ook een Bachelor of Fine Arts en werkte voordat ze van loopbaan veranderde als grafisch ontwerper. Ze werkt momenteel in communicatie op het gebied van hernieuwbare energie.

Annie Webb publiceerde dit artikel op deze deze website  

leestip:  Meer informatie over Gnosis ook op Wikipedia 

Vertaling: Hansjelle Dijkstra

Ziek door gluten of FODMAPs?

Beste lezer,

Recent is er een onderzoek verschenen waaruit blijkt dat gluten vaak toch niet de boosdoeners zijn. Sinds enkele jaren is er een grote groep mensen die gluten vermijdt vanwege allerlei klachten. Slechts 1% van Nederland heeft de auto-immuunziekte coeliakie, maar daarnaast krijgt bijna 12% van Nederland ook klachten na het eten van gluten. Deze mensen worden naar eigen zeggen ziek van gluten. Nieuwe aanwijzingen zetten een gevoeligheid voor gluten in een ander daglicht.

Veel mensen knappen op door het vermijden van gluten. Gluten krijgen hierdoor vaak de zwartepiet toegespeeld, maar mogelijk moeten we het toch ergens anders zoeken: bij de fructanen. Fructanen zijn een type vezels die bij sommige mensen problemen kunnen geven. Deze fructanen komen veelvuldig in tarwebrood voor, waardoor gluten bij sommigen ten onrechte de schuld krijgen. Er zijn diëtisten die door dit inzicht denken dat het einde van de glutenvrije hype nabij is (1). Daarvoor is het wat mij betreft nog iets te vroeg, maar een interessant fenomeen is het wel. Het verhaal gaat namelijk nog veel verder.

Ongeveer 20% van de Nederlanders heeft het prikkelbare darm syndroom (PDS) (2). Deze groep blijkt vaak slecht te reageren op bepaalde typen vezels, de zogenaamde FODMAPs (3). Fructanen zijn slechts één type FODMAP-vezel. Van de mensen met PDS knapt 76% op door een dieet dat vrij is van FODMAPs (4). Het laten staan van brood op basis van tarwe levert voor deze groep veel winst op.

Het FODMAP-dieet
FODMAP staat voor fermenteerbare oligosachariden, disachariden, monosachariden en polyolen. Dit zijn 4 verschillende soorten vezels, die aanleiding kunnen geven tot darmklachten zoals PDS. De klachten zijn onder meer buikpijn, darmkramp, diarree en een opgeblazen gevoel. Bij het FODMAP-dieet worden deze typen vezels tijdelijk vermeden en daarna worden ze per soort weer geïntroduceerd. Zo is vast te stellen voor welke soort vezel een intolerantie bestaat. Deze week was in het nieuws dat een fitness-blogger door FODMAPs zo erg opgeblazen raakt, dat het lijkt alsof ze ruim 6 maanden zwanger is (5).

Geen brood meer?
Wij Nederlanders zijn verzot op luchtig brood op basis van tarwe. Deze broden staan bol van de gluten en de FODMAPs. Als we voor ander brood zouden kiezen, dan zou dat een flinke stap in de goede richting kunnen zijn. Zuurdesembrood van spelt is volgens de Monash University in Australië arm aan FODMAPs (6). Het blijkt dat veel mensen wel tegen spelt kunnen, maar niet tegen tarwe. Dit is goed te verklaren doordat spelt arm is aan fructanen, in tegenstelling tot tarwe.

Andere bronnen van fructanen zijn kaki, aardperen, cichorei, artisjok, asperge, prei, uien, knoflook, okra, kool, cashewnoten, pistachenoten en peulvruchten. Een bekende fructaan is inuline. Inuline komt zelfs een beetje voor in bananen.

Bekende FODMAPs zijn (niet eten):

  • Oligosachariden, dit zijn de reeds besproken fructanen maar ook galactanen. Deze laatste zitten in peulvruchten zoals bonen.
  • Disachariden zoals lactose. Niet-gefermenteerde zuivel is dus niet FODMAP-proof.
  • Monosachariden als fructose. Dus agave(siroop), honing en rozijnen vallen hieronder. In mindere mate ook appels, mango’s, peren, watermeloen en vijgen.
  • Polyolen. Dit zijn onder meer de zoetstoffen bekend onder de namen sorbitol, xylitol en mannitol.

FODMAP-arme voeding is (wel eten):

  • Groenten: alfalfa, taugé, sperziebonen, paksoi, paprika, wortel, komkommer, sla, tomaat, courgette.
  • Fruit: sinaasappel, druiven, galiameloen.
  • Eiwit: vlees, vis, kip, tofu, tempeh.
  • Zuivel: lactose-vrije yoghurt en harde kaas.
  • Granen: zuurdesem speltbrood, rijst, haver en quinoa.
  • Noten en zaden: amandelen, pompoenpitten.
  • Dranken: water, koffie en thee.

Mocht je darmklachten hebben of een overgevoeligheid, dan is het FODMAP-beperkte dieet een goede optie om te proberen. Meer dan de helft van de Nederlanders ervaart regelmatig darmklachten (7, 8). Gelukkig blijkt volgens het Universitair Medisch Centrum te Groningen dat door anders te eten en leven deze klachten kunnen verminderen (9). Zie voor praktische adviezen ook dit artikel over hoe je je darmflora kunt versterken. Mocht je meer informatie willen over het FODMAP-dieet dan is fodmapdieet.nl zeker aan te raden. Er zijn ook diverse FODMAP-apps te downloaden voor mobiele telefoons.

Bijna kerst!
Dan is het alweer bijna kerst! Volgende week zondag komt er nog een speciale kerstnieuwsbrief en dan nemen we een weekje rust. Wij blijven dit jaar thuis met onze adoptie-hondjes. Het is heel gezellig met ze: we wandelen en spelen erg veel met ze, vooral de sneeuw maakte ze helemaal wild! De honden zijn wel een beetje waaks, we gaan daarom spoedig op zoek naar een rustiger plekje om te wonen…

Gezonde groet,
Juglen Zwaan
aHealthylife.nl

Zestien overtuigingen van religies over het leven na de dood

Wat geloof je over je leven na de dood? Geen idee, of geloof je echt dat het graf het einde is? De meeste mensen groeien op in samenlevingen waarin ze zodra ze zijn geboren al kennismaken met een religie. De kans dat zulke mensen hun geloof en overtuiging vasthouden tot de dag dat ze sterven is vrij groot.

Maatschappelijke invloeden, in combinatie met hedendaagse media en groepsdruk, spelen een belangrijke rol bij het vormgeven van wat we geloven. Dit alles maakt het erg lastig om objectief na te denken over het leven na de dood, wat in tegenstelling staat tot ontspannen leunen op wat we denken dat waar is en afkomstig is van zo ver terug als we ons kunnen herinneren.

Mensen die alleen weten wat hun eigen religie over het leven na de dood zegt, vinden wat andere mensen daarover geloven soms absurd en tot op zekere hoogte soms grappig en onpraktisch. Maar is er een manier om te bewijzen welke religie de juiste is en welke niet? Mensen die de wetenschap zozeer omarmen dat ze niet meer geloven in een bepaalde religie, en ook niet in een leven na de dood omdat ze daarvoor geen bewijs vinden, en ook geen betrouwbare maatstaven, hebben de neiging om alle religies te verwerpen.

Moeten we dan verwachten dat zaken met betrekking tot het leven na de dood meetbaar zijn? In een laboratorium, of in de maatschappij, zoals andere dingen aan deze kant van het leven? Zou het niet net zoiets zijn als een experiment waarin je probeert om de snelheid van de wind of de ontvlambaarheid van sommige materialen te meten als je je onder water bevindt? Nee, dat zou niet logisch zijn.

Hier zijn 16 religies en overtuigingen uit verschillende delen van de wereld, en wat zij geloven over het leven na de dood. Wat geloof jij?

16 . De Grieks-Romeinse religie

De oude Grieken geloofden dat mensen die stierven eindigden in Hades, een grijze en mistige plaats waar de Heer van de Doden regeerde. Anderen geloofden in een paradijsachtige plaats, het Olympisch Pantheon op de berg Olympus, waar goden als Zeus leefden, en het lot van de mensheid bepaalden. Mensen die een goed leven hadden geleid en constant in de gedachten van de levenden verbleven, genoten van de zonnige genoegens van het Elysium. De vergetenen dwaalden eeuwig rond in de kilheid van Hades, terwijl de goddelozen in donkere putten van de Tartarus vielen. Hoewel de goden het lot van elk individu op Aarde bepaalden, kon iemand zijn lot beheersen door orakels te raadplegen en offers aan de goden te brengen.

15 . Epicurisme

Epicurisme is ongeveer 300 jaar ouder dan het christendom en heeft tegenwoordig een onduidelijk aantal gelovigen in Griekenland en andere delen van de wereld. In tegenstelling tot de meeste andere godsdiensten op de planeet, gelooft het Epicurisme in veel goden. Maar geen ervan houdt zich bezig met wat menselijke wezens aan het doen zijn. Deze gelovigen denken dat alles, inclusief hun goden en zielen, uit atomen bestaan. Volgens het Epicurisme is er geen leven na de dood, dus is er voor hen ook niet zoiets als reïncarnatie, Hemel of Hel. Als iemand sterft, denken deze gelovigen dat de ziel ook oplost, en dat dat het einde is. 

14 . Bahai

De Bahai is een religieuze groep die uit ongeveer zeven miljoen mensen bestaat. De gelovigen menen dat de ziel van een mens eeuwig en goed is, en het de taak van ieder individu is om dichter bij God te komen. In tegenstelling tot de meeste andere religies die hun eigen specifieke God hebben, geloven de Bahai in één God, die zichzelf heeft gemanifesteerd in alle andere religies in de wereld. Volgens Bahai volgelingen bestaan ​​Hemel en Hel niet. Er zijn wel twee staten van zijn die uitdrukken of je dichter bij God staat, of juist verder van hem verwijderd bent. De Bahai geloven dat de meeste andere religieuze groeperingen zich vergissen wanneer ze de Hemel en de Hel interpreteren als fysieke plaatsen, in plaats van ze te zien als symbolische representaties van de afstand tot God.

13 . Jaïnisme

Ongeveer 4 miljoen volgelingen van het Jaïnisme geloven in het bestaan ​​van veel  goden, en in reïncarnatie die tot bevrijding kan leiden. Bevrijding kan worden bereikt door het vermijden van slecht karma en geen kwaad aanrichten. Mensen die de bevrijding nog niet bereiken blijven steken in de cyclus van wedergeboorte. Sommigen zullen misschien zelfs acht Hellen van lijden moeten doorstaan tot hun wedergeboorte. Deze acht Hellen worden in elke fase kouder, en een ziel passeert veel martelingen voordat die een nieuwe gelegenheid tot wedergeboorte krijgt en de kans om alsnog bevrijding te bereiken. Hoewel het heel lang kan duren, krijgen bevrijde zielen uiteindelijk een plaats tussen de goden.

12 . Shinto

Een van de kenmerken van Shinto is dat gelovigen niet in het openbaar hoeven te bekennen dat ze Shinto gelovigen zijn. Volgens sommige oude Japanse legendes die in verband kunnen worden gebracht met Shinto, komen de doden in de sombere ondergrondse plaats Yomi terecht, waar een rivier de doden en de levenden van elkaar scheidt. Yomi is een plaats die veel lijkt op de Griekse Hades, en de mensen hier hebben een negatief beeld van de dood. De volgelingen van deze religie geloven in oude goden en geesten met de verzamelnaam Kami. Ze geloven desondanks dat sommige mensen na hun dood Kami kunnen worden. Volgens de Shinto zijn mensen van nature zuiver, en kunnen ze hun zuiverheid behouden en het kwaad vermijden door middel van zuiveringsrituelen. 

11 . Hindoeïsme

De ongeveer 900 miljoen Hindoes geloven in een oppergod die Brahman heet, en die zich manifesteert in veel andere goden en godinnen. Enkele van de standaard beoefeningen van het Hindoeïsme zijn yoga, toewijding aan een God, meditatie, bedevaart naar heilige steden en verschillende andere toepassingen. Hindoes geloven niet in de Hemel of de Hel. Ze geloven dat er na de dood  reïncarnatie plaats vindt. Hindoes geloven dat als iemand sterft hij of zij in een ander lichaam wordt herboren. Welk lichaam dat is wordt grotendeels bepaald door zijn of haar gedrag in het vorige leven. Hindoes geloven dat mensen gebonden zijn aan illusie en onwetendheid, maar ze kunnen er tijdens hun wedergeboorte aan ontsnappen zodra hun ziel hun ware natuur realiseert.

10 . Traditionele Chinese Religie

Bijna iedereen heeft wel eens gehoord over yin en yang, een populair concept waar de gelovige volgelingen van de Traditionele Chinese Religie sterk aan vasthouden, inclusief aan hun mythologische godheden en goden. Yin is negatief, donker en vrouwelijk, terwijl Yang positief, helder en mannelijk is. De interactie tussen deze twee is van grote invloed op het lot van alle dingen. Degenen die volgens de traditionele Chinese religie leven geloven in een vredig leven na de dood. Een mens kan dit bereiken door het uitvoeren van specifieke rituelen en respectvol eerbetoon aan voorouders. Na de dood bepaalt de god Ch’eng Huang of iemands geest deugdzaam genoeg is geweest om bij de onsterfelijken in Boeddhistische paradijzen te verblijven, of naar een Hel te moeten gaan, gevolgd door een onmiddellijke wedergeboorte in een volgende reïncarnatie.

9 . Sikhisme

Sikhisme is een van de meest populaire religies in India, met ongeveer 25 miljoen volgers. Goeroe Nanak richtte in 1500 na Christus het Sikhisme op, een religie die over de grenzen van dit land is uitgegroeid , waardoor er nu meer dan een half miljoen volgelingen buiten India wonen. Volgens de overtuigingen en praktijken van de Sikh, bepaalt het gedrag van een persoon of zijn of haar ziel bestemd is voor groot lijden en pijn in de onderwereld, of uiteindelijk met God zal versmelten in de geestelijke wereld. Een ziel die gevangen zit in de cyclus van reïncarnatie kan deze overwinnen door te mediteren op de Sikh-god ‘Ik Onkar’, en een heilige soldaat worden die voor het goede vecht.

8 . Juche

Juche is de nieuwste ‘religie’ op deze lijst. De ideologie erachter maakt er zowel een sociaal-politieke organisatie van als een religie. Juche aanhangers aanbidden de overleden Kim Il-sung, Noord-Korea’s voormalige dictator en zijn zoon Kim Jong-il, die nu regeert als de eeuwige president, aangevuld met Kim Jong-soko, de vrouw van Kim Il-sung. Juche is gevormd naar het christendom, waarin in dit geval mensen de drie-eenheid van die religie vertegenwoordigen. Vergelijkbaar met posities die door God de Vader, Jezus Christus en de Heilige Geest in het christendom worden uitgedrukt. Juche-aanhangers geloven dat ze als ze sterven, ze voor altijd bij hun overleden dictator-president zullen zijn.

7 . Zoroastrisme

Aanhangers van het Zoroastrisme geloven in de God Ahura Mazda, en in een kwaadaardige Angra Mainyu, die bijna net zo sterk is als hun God. De aanhangers van het Zoroastrisme geloven dat wanneer een persoon sterft, hij of zij een hemelse plaats of Hel zal binnengaan, afhankelijk van hoe goed iemand  heeft geleefd. Iedereen moet naar de overkant van het aardse leven gaan door de Chinvat Bridge over te steken. Mensen die een goed leven hebben geleid passeren die brug met gemak, want voor hen is de brug breed. Maar voor zondaars draait de brug op zijn kant, en wordt zo smal als een scherp scheermes. Een angstaanjagende vrouw kwelt hen door hen een tijd in het vagevuur te laten vallen.

6 . Islam

De Islam deelt, hoewel heel verschillend voor wat betreft Christenen met zijn rituelen, geloof en leerstellingen, een stuk van de geschiedenis met het Christendom. Moslims geloven dat profeet Mohammed in 622 na Christus in Mekka de Islam heeft gesticht. In de Islam heerst de overtuiging dat mannen die het geloof nauwkeurig beoefenen na hun dood 72 maagden zullen ontvangen. Maar vrouwen krijgen slechts één man om van alles aan de andere kant van het leven samen met hem te doen. Moslims geloven in een gunstige plaats die ze het Paradijs noemen, en in een slechte plek, de Hel. Degenen die op weg zijn naar het Paradijs zullen vóór de opstanding vrede ervaren. Zij die naar de Hel gaan zitten daar voor eeuwig vast en zullen lijden in hun graven. 

5 . Azteken

Als mensen aan Azteken en hun religie denken, zien ze soms beelden van mensen die hun kinderen als menselijke offers aanboden om hun goden te sussen. Deze religie kende talrijke feesten die gedicteerd werden door de Azteekse kalender. Ze geloofden in talloze goden en godinnen. De Azteken dachten dat ze na hun overlijden op een van de volgende drie plaatsen zouden gaan verblijven waarvan ze dachten dat ze er hun hele volgende leven zouden doorbrengen: Mictlan, Tlalocan of de zon. Van vrouwen die tijdens een bevalling stierven en van gevallen krijgers, werd verondersteld dat ze zouden veranderen in kolibries. Degenen die verdronken werden verondersteld naar Tlalocan te gaan. En zij die door een gruwelijke oorzaak stierven kwamen terecht in Mictlan. 

4 . Rastafari Beweging

De Rastafari Beweging is een relatief nieuwe religie die erg snel groeit, vooral onder gemeenschappen die het gebruik van marihuana omarmen. Je kunt een gelovige identificeren aan de hand van de kleuren die hij of zij draagt ​​en door hoe hij of zij het haar draagt. Rastafarianisme heeft zijn wortels in Jamaica. De beweging dateert uit de jaren 1930. Volgens deze religie was keizer van Ethiopië Haile Selassie (1892- 1975) hun geïncarneerde god, en het geloof wankelde zelfs niet toen hij stierf. Volgens sommige Rasta zullen alle gelovigen de onsterfelijkheid ervaren door een proces van reïncarnatie. Ze geloven in de Hemel als een teruggaan naar de Hof van Eden, dat volgens hen in Afrika ligt.

3 . Boeddhisme

Volgens boeddhisten is het leven een reis, waarbij je na de dood terugkeert naar de aarde. De meeste religies die in reïncarnatie geloven hebben een vergelijkbaar idee dat er van uitgaat dat een individu terugkeert na dit leven, ondanks kleine variaties in hoe iemand tot een volgende reïncarnatie komt of het Nirvana bereikt. Volgens het boeddhisme is een Boeddha, iemand die een hoge staat van verlichting heeft bereikt, de enige die het Nirvana kan binnengaan. Nirvana is de hoogste staat van volmaakte vrede en geluk, waarin iemands individuele leed en verlangens niet meer bestaan. Degenen die Nirvana niet bereiken, worden onmiddellijk na hun dood herboren, en ontvangen een ander lichaam.

  1. Jodendom

 

Het Jodendom is het minst uitgesproken over een leven na de dood. Het lichaam wordt als tijdelijke woonplaats gezien. Het leven na de dood is in het Jodendom minder belangrijk dan het leven in het hier en nu. Dat blijkt ook uit de mentale opvatting van de dood: je bent dood als je niet met de Thora leeft, en je bent levend zolang je verbonden bent met God, ook al ben je dood. Daarnaast zijn nakomelingen in het Jodendom erg belangrijk: je leeft voort in je kinderen. Omdat het Jodendom geen officiële leer heeft over de dood, kan iedere jood zijn eigen keuze maken. Veel joden geloven dat het leven na de dood pas begint als de Messias de Hemel op Aarde brengt en alle zielen opnieuw een lichaam krijgen. Wat er in de tussentijd met de ziel gebeurt blijft onduidelijk. Anderen geloven in een onsterfelijke ziel die, direct na het overlijden, voortleeft in de Hemel bij God, of in de onderwereld. Er zijn zelfs joden die geloven in reïncarnatie.

1 . Christendom

Bijna één op de drie mensen in de wereld is Christen, een religie groter dan alle andere geloven op aarde. Daardoor zijn de meeste mensen ongeveer op de hoogte van wat Christenen geloven, vooral met betrekking tot het leven na de dood. Christenen geloven dat als een persoon sterft hij of zij de eeuwige rust kan ingaan die de Hemel wordt genoemd, een plaats zonder pijn, verdriet of rouw. Het op deze manier in een hogere kwaliteit opnieuw geboren worden is te danken aan de heerschappij van Jezus Christus over het leven. Christenen geloven dat ze dit danken hebben aan Christus’ kruisiging, dood en opstanding. Volgens het boek Openbaring belanden mensen die tegen God rebelleerden als eeuwige straf in een brandend vuur.

Simon Books

link naar site waar dit artikel op staat

 

(In het oorspronkelijke artikel wordt het Jodendom niet vermeld.

De tekst over het Jodendom is toegevoegd door de vertaler).

 

 

Vertaling: Hansjelle Dijkstra